Recensie Bodyscan | keski.e.space | Zomer van Antwerpen 2011

Keski.e.space palmt nog een ganse maand augustus de voormalige faculteit dierengeneeskunde aan de Slachthuislaan voor zijn nieuwe voorstelling “Bodyscan” in. Alexandra Meijer tekende voor de choreografie van deze dansvoorstelling die je als bezoeker al wandelend ontdekt. Niet meteen geschikt voor mensen met een (tijdelijke) beperking zoals ondergetekende die zijn enkel verstuikt heeft. Op het traject moet een trap van zestig treden beklommen worden. Bodyscan levert een knap staaltje aan visuele en grafische kunst op maar is wat kort van duur. Het concept: mensen laten wachten in een wachtzaal van een ziekenhuis en hen dan een parcours laten volgen waardoor ze videokunst en choreografieën tegenkomen, werkt. Hoewel het niveau van beide uitstekend is, bleven we toch ook op onze honger zitten. Hier zat meer in.

Vierkantjes tonen lichaamsdelen. Door een venstertje in een deur mogen we stiekem kijken om een video te zien. We worden meegezogen in de wereld van een ziekenhuis als we de beelden van een arts zien die ons onder verdoving brengt door ons een maskertje op te zetten. Dan weer zien we een tandarts in actie. Het gezelschap frist onze kennis van het menselijke lichaam in het auditorium op tijdens een duet. Trekken, duwen, in de lavabo belanden, handen wassen met water en plots verdwijnen,… het hoort er allemaal bij.

Daarna komen we in kamers met prachtige grafische beelden. Een danseres wordt gescand, en krijgt steeds meer lijnen die langs alle kanten haar lichaam in kaart wil brengen te ontwijken. Dan weer wil ze net wel in die witte lichtstralenbundel komen. Een duet tussen twee danseressen en longen die hun vertakkingen steeds opnieuw op hun lichamen tekenen, zien we terwijl de danseressen van pose veranderen. In de knappe soundscape die Frederik Van de Moortel ontwierp voor deze voorstelling, horen we nu de ademhaling centraal staan. Vervolgens zien we ook de contouren van ons eigen lichaam grafisch getekend op een muur. De climax speelt zich boven af op de tweede verdieping in wat ooit een labo was. Daar komt een trio letterlijk uit de lade of een kast, om verderop op zoek te gaan naar zuurstof en water. Twee levensnoodzakelijke ingrediënten voor een mensenleven. Het trio kruipt elk in een chemiekast om daar te bewegen hoewel de ruimte hen sterk beperkt.

Goede voorstelling met enkele knappe choregrafieën. Visueel en qua sound zit dit zeker goed. Maar inhoudelijk, leken ons enkele pistes, mogelijkheden nog onbenut. “Bodyscan” heeft dus potentieel als locatievoorstelling, maar kan nóg beter en vooral meer laten zien, menen we. Al konden we het kaartje aan een deur met “keski.e.space” op op het tweede wel waarderen. Er is tot in de puntjes nagedacht, maar het mocht en kon nog verder.

< Bert Hertogs >