Recensie We will rock you

Onder het gebrom van Harley Davidsons werden genodigden verwelkomd voor de première van de Queen-musical ‘We Will Rock You’. Een mix van die-hardfans, (would be) BV’s en mediacritici bevolkten de zaal.  En waarvoor waren we hier nu allemaal aanwezig? 

Om te beginnen het verhaal: De tijd is de toekomst, 300 jaar verder. De plaats: planeet E-Bay. Globalisering is het modewoord. De Ga-Ga-jeugd luistert naar digitaal voorgeprogrammeerde muziek. De door de mensen op echte instrumenten gemaakte muziek is verboden. Deze wereld kreunt onder het schrikbewind van het bedrijf Global Soft, onder de leiding van Killer Queen (Goele De Raedt) en bijgestaan door haar hulpje, Klaus Lagerfeld euh Khashoggi (Paul Donkers).

Tussen de schoolgaande jeugd zitten 2 alternatievelingen, Galileo Figaro aka Fifi (Tim Driesen) en Scaramouche aka Schrale Poes (Marjolein Teepen) die beiden niet willen meelopen in het systeem. 

Galileo weet echter niet wie hij is, hoort trouwens constant stemmen in zijn hoofd en citeert uit de verboden taal ‘Engels’ flarden songteksten uit het ‘verboden boek’ . Maar ook de oude hippie-bibliothecaris DJ (Karel Deruwe) kent de inhoud van dit boek. De weerstanders tegen dit totaalbestuur zijn de Bohemians, een zootje ongeregeld wiens kledingkast uitpuilt van 70’s en 80’s vintage. Dromer Brit (Martin van der Starre) en cynicus Ozzy (Floortje Smit) zijn al lang op zoek naar degene die hen zal leiden naar de laatste muziekinstrumenten die ergens verborgen liggen onder of in een ‘rock’.

Het thema is zodoende ‘Rebel Without A Cause’ meets Orwell’s ‘1984’. 

Dan de muziek: Queen’s muziek is universeel gekend. Zij hebben hits gehad in de 70’s, 80’s en 90’s. Hun songs en optredens werden niet alleen gekenmerkt door professionaliteit maar ook door overacting (van wijlen zanger Freddie Mercury) en bombasme. Geschikte potgrond voor een musical zodoende, een entertainmentvorm die op dezelfde principes stoelt. 

Het merendeel van de songs zijn in het Engels, wat niet geheel strookt met de verhaallijn want ook Killer Queen zingt in de ‘verboden taal’. But who cares? In ieder land waar deze musical te zien is worden ook een aantal nummers in de/(een) taal van dat land gezongen. Zoals dus ook bij ons. Jammer genoeg is Nederlands nu niet de meeste geschikte rocktaal, en komt dat de verstaanbaarheid van de songs niet ten goede. De gesproken teksten worden ook land per land aangepast. Zo zijn er knipogen naar de politiek (‘Vlaams is nu de universele taal want België heeft bewezen dat er geen regering nodig is’) en de muziekscène (‘Eddy Wally!’,’Clouseau!’,’K3!’). Dit zorgde telkens voor een glimlach bij de aanwezigen. 

De prestaties dan. In Antwerpen speelt de Vlaamse versie, hoewel er maar 3 Vlamingen (Tim Driesen, Goele De Raedt en Karel Deruwe) in de cast rondlopen. De rest zijn hun Nederlandse collega’s van de show die in Utrecht bijna een jaar heeft gespeeld. Onder de leiding van taalcoach Jessie De Caluwé hebben zij hun tongval vervlaamst zodanig dat dit niet opvalt. Alleszins toch niet bij ons maar misschien zijn we gebrainwasht door het jarenlange verkavelingsvlaams op de commerciële tv dat we gewoon geen accenten meer kunnen onderscheiden. Hoe dan ook, aan u om de verschillen te zoeken. 

Tim Driesen is de local boy die al een voet achter de deur heeft in West End. Hoewel hij de hoge noten aankon, is de kracht in zijn stem beperkt. Marjolein Teepen daarentegen komt stevig uit de hoek met een stem dat een breder palet aankan, getuige de rauwe uithalen in o.a. ‘Somebody To Love’. Ook Goele De Raedt had een stevige portie stembanden maar viel ons eerder op vanwege haar flexibele mimiek. Een eervolle vermelding ook aan Martin van der Starre die, onder zijn Hägar-kledij, over een ruwe rockstem blijkt te beschikken in ‘I Want It All’. 

Het eerste deel van de show zit goed en vlot ineen. Een evenwicht tussen spel en zang. In het tweede deel is de opbouwende structuur wat ver te zoeken, zelfs ondanks het schrappen van ‘Don’t Stop Me Now’ uit de setlist. Ook de lange praatscène in het ‘Seven Seas of Rhye’-café komt het tempo niet ten goede. Pas naar de finale toe valt alles terug in zijn plooi. 

Het betalende publiek lustte er wel pap van: het gehoorde duivelsteken, het V-handgeklap tijdens ‘We Will Rock You’ en spontaan applaus telkens wanneer de naam Freddie Mercury valt. Iedereen veerde op bij de afsluiter ‘We Are The Champions’. En toen in grote witte letters op het achterliggend scherm werd gevraagd of er nog een ‘Bohemian Rapsody’ nodig was, was dit een overbodige vraag. 

Conclusie: We will rock you is een leuke rockmusical die de aanwezigen voor een paar uur kan laten genieten van de kracht en de kwaliteit van de hitsongs van Queen. 

< Danny Héroufosse > 

De setlist (Queen-hoofdsongs)

Deel 1

Radio Ga Ga

I Want to Break Free

Somebody to Love

Killer Queen

Play the Game

Under Pressure

A Kind of Magic

I Want It All

Headlong

No-One but You (Only the Good Die Young)

Crazy Little Thing Called Love 

Deel 2

One Vision

Who Wants to Live Forever

Flash

Seven Seas of Rhye

Hammer to Fall

Fat Bottomed Girls

Another One Bites the Dust

These Are the Days of Our Lives

We Will Rock You

We Are the Champions 

Bis 

Bohemian Rhapsody