Recensie Mayumana | Momentum

Hoe kunnen we dit het best omschrijven? Hedendaags circus? Muziektheater? Misschien noemen we het best “een moderne dansvoorstelling” of beter nog “een  groots klank- en lichtspektakel”. Maar dan hebben we het nog niet gehad over de integratie van moderne multimedia en de publieksparticipatie. We noemen het beter maar gewoon “Mayumana”. Vier dagen lang strijkt deze van oorsprong Israëlische dansformatie neer in Antwerpen met haar show “Momentum”. Het centrale thema in deze voorstelling is de beleving van de tijd in al haar dimensies: soms veel te traag en dan weer niet meer bij te houden, de goeie oude tijd en de moderne tijden. Het is een opvoering die tot in de kleinste details is uitgewerkt en waarbij je soms ogen te kort komt om alle elementen te vatten.

Bij “Momentum” krijg je voor de start van de voorstelling niet zo’n vervelende audio-tape waarop verteld wordt dat je de gsm best kan uitschakelen. Via een interactieve projectie op het grote  scherm wordt aan het publiek gevraagd om via facebook te reageren op de dingen die op het podium gebeuren. Zo wordt in een show rond tijdsbeleving op een speelse manier de nieuwe media geïntegreerd die vandaag de dag zoveel mensen aan hun pc kluistert. (Wij zijn trouwens ook op facebook te vinden via facebook.com/concertnieuws.) Uiteindelijk wordt wel duidelijk wanneer de voorstelling echt begint en wanneer de gsm best terug in de broekzak verdwijnt.

Het spektakel komt maar traag op gang. In slow motion komen de dansers het podium op terwijl de videoprojectie met knappe beelden duidelijk maakt dat de wereld erg traag beweegt vanuit het standpunt van een vlieg. Het tempo van de klokken in het decor past zich aan deze vertraging aan en op de klanken van de elektronische muziek kruipen enkele leden uit het gezelschap over het publiek heen in de richting van de mengtafel. Al van bij het begin valt het op hoe goed de timing is ingestudeerd: choreografie, videoprojectie, klank en licht zijn perfect op elkaar afgesteld.

Het tempo wordt geleidelijk opgekrikt tot een stevige rockbeat en de performers mogen hun lenigheid en talent even botvieren. Het typische Mayumana-element van het produceren van klanken door op het juiste ritme op de grond te kloppen en te stampen of in de handen te klappen, komt hier voor het eerst stevig uit de verf.

We zijn tijdens deze show enkele keren oprecht en positief verrast over de technische kant van de voorstelling. Naast het feit dat er op een bepaald moment een lasershow wordt weggegeven die nostalgisch doet terugdenken aan de hoogdagen van Jean Michel Jarre en dat er tegen het einde van de voorstelling live op het podium een clipje wordt gemaakt met klank- en beeldfragmenten van deze avond, zijn het vooral de schijnbaar kleine technische dingen die deze show zo “af” maken. Zo zien we op een bepaald moment de schaduw van de danseressen overgaan in een video-projectie waarbij deze schaduwen uiteenvallen in zandkorrels. Het is maar een detail in de voorstelling, maar het illustreert perfect met welk een zorg deze show is opgesteld. In het stuk waar men gebruik maakt van een “loop station”, krijgen we een gelijkaardig verhaal. Terwijl de zangeres verschillende samples opneemt en over mekaar monteert (iets dat we wel vaker zien in voorstellingen), wordt er telkens ook een video-opname live mee gemonteerd. Zo krijg je niet alleen de klank, maar kan je als toeschouwer op het grote scherm ook perfect mee volgen welke samples er nu tegelijk spelen. Opnieuw een voorbeeld van goede implementatie van moderne technologie in een live-spektakel.

Ook het publiek krijgt op verschillende momenten in de voorstelling haar inbreng. Al moeten we toegeven dat we vrouwen zelden zo hard hebben horen zwijgen als toen ze door de beatboxer uit het gezelschap plots een micro onder hun neus geschoven kregen. (Ideetje voor thuis?) Eén van de leukste stukjes in de voorstelling is het moment dat verschillende personen in de zaal mee de elektrische drums mogen bedienen. De mensen van Mayumana geven het ritme aan en het enige dat ze moeten doen, is aan een koordje trekken. Maar jammer genoeg beschikt niet iedereen over het juiste ritmegevoel en loopt er hier en daar wel eens iets mis. Een stukje ongecompliceerde humor en het werkt. 

Wanneer plots één van de bandleden verliefd raakt op een dame uit de zaal, is het hek van de dam. De Afrikaanse sansa doet zijn intrede en plots wordt het podium overstelpt met akoestische gitaren. Op de tonen van calypsomuziek wordt vervolgens een dans ingezet die doet denken aan de baltsdans van een kraanvogel. Gitaren dienen nu niet enkel meer als muziekinstrument, maar worden mee geïntegreerd in de choreografie. Het feest komt echter tot een vroegtijdig einde wanneer het lief uit de coulissen stormt. Een heerlijk stukje danstheater met een hoog circusgehalte. 

Misschien nog een laatste woordje van waarschuwing voor de mensen die de komende dagen nog naar deze voorstelling zouden gaan zien. Er wordt zonder pauze gespeeld en de show bevat een mooi dansnummer met water. Het ensemble van Mayumana speelt met de tonen van stromend water en de doffe klanken van glazen die op het vloeistofoppervlak worden gedrukt. Ze volgen daarbij een zeer strakke en mooie dansroutine die perfect gevolgd wordt door de lichttechnicus. Het is ongetwijfeld een van de mooiste momenten uit de voorstelling, maar niet geschikt voor mensen met een volle blaas. Ga dus voor de voorstelling nog langs de wc en u kan des te meer genieten van de show. 

< Sascha Siereveld >