Recensie Boxe Boxe

Een strijkerskwartet bestaande uit 3 violisten en een cellist die een hiphopvoorstelling met kickboksthema en dito choreografie begeleidt: het is geen alledaagse zaak. Wel zo voor Cie Käfig uit Parijs die met Boxe Boxe van choreograaf Mourad Merzouki vorig jaar in première ging.

Merzouki (°1973) leerde al van kindsbeen de martiale kunsten en circustechnieken. Op zijn vijftiende leerde hij hip hop kennen. In Boxe Boxe legt ie een link tussen kickboksen en dans. Beide vergen veel zweet en inzet. Volgens Merzouki is de opponent van de danser het publiek, die van de kickbokser de andere sportman. Er is ook het gemeenschappelijke risico: de stap in het onbekende. Een voorstelling voor een publiek brengt winst of verlies op. Het publiek als scheidsrechter. 

Die scheidsrechter wordt bijzonder grappig voorgesteld in deze productie als een lenige dikkerd die tuk is op zijn strikje en zijn zwart/rood gestreept pakje. Hij botst op de vloer, maakt salto’s en zal per ongeluk (finaal?) tegen het canvas gaan.  Het cartooneske van de figuur en de choreografie werkt duidelijk op de lachspieren van de jongeren in de zaal. “String Quartet in F major : 2nd mt. assez vif – très rythmé” van Ravel horen we het kwartet spelen, met veel pizzicato. De voorstelling begon als een soort poppenspel, met de rode bokshandschoenen die een voor een boven een zwart doek bewegingen in de lucht uitvoerden op de tonen van Schubert. 

De training komt aan bod met een boksbal terwijl we er rechts achteraan ook in de nok zien hangen. Aan die ballen wordt gehangen, en het lijkt wel of ze meermaals het ganse gewicht van de dansers mogen dragen wanneer ze er stevig op leunen.  Een solo moment tussen artiest en bokszak kent een opbouw die naar een intense climax gaat. De zak krijgt er stevig van langs via hand-en voetenwerk. De klassieke muziek geeft al bij al toch een bevreemdend effect. Merzouki wil boks als kunstvorm tonen maar bereikt daar soms net het tegenovergestelde mee. Wanneer een gevecht met twee wordt aangekondigd, gaat de intensiteit naar een climax en lijkt het een wonder dat de ene de andere niet onzacht aanraakt in dit (schijn)gevecht. Een van de mooiere momenten is wanneer het gezelschap de windels aan de handen doet, als een soort ritueel op zich. Ook de cirkelvorm komt aan bod wanneer 1 van de 8 in het midden tegen de handpads van de anderen mag trappen terwijl zij in een cirkel rond bewegen. 

Stukken uit Verdi’s Luisa Miller, strijkkwartetten van Schubert  en Glass’ Dracula begeleiden de voorstelling voornamelijk. Tijdens het applaus mag elk van de 8 dansers even een solo tonen. Wanneer 1 man op zijn hoofd over het podium glijdt, stijgt het applaus. De jongeren waren danig onder de indruk. Wij gedeeltelijk omdat de klassieke muziek niet altijd de voorstelling dient, het vormelijk beter kan met die op en af rijdende stoelen met de strijkers. Choreografisch is er ook meer afwisseling mogelijk dan louter kickboks, hiphop en weliswaar wervelende breakdance. Stroops, medicine ballen, optreksteunen en het springtouw werden niet benut. Goede voorstelling, sterk thema dat weliswaar meer in zijn mars heeft dan totnogtoe getoond. 

< Bert Hertogs > 

De setlist: 

Franz SCHUBERT - String Quartet N° D32 : 2nd mt. andante

Giuseppe VERDI – Emanuele MUZIO - Luisa Miller : acte 2, coro ed aria

Maurice RAVEL - String Quartet in F major : 2nd mt. assez vif – très rythmé

AS’N - Original composition

Giuseppe VERDI - Emanuele MUZIO - Luisa Miller : allegro brillante

Glenn MILLER - Moonlight serenade

Philip GLASS - Dracula : interview with Renfield

Henryk GORECKI - String Quartet n°2 op.64, Quasi una Fantasia : molto furioso

Giuseppe VERDI - Emanuele MUZIO - Luisa Miller : andante

Félix MENDELSSOHN - String Quartet op.13 : intermezzo

AS’N - Original composition inspired by Mendelssohn

Philip GLASS Dracula: Mina on the terrace

AS’N / arranged by Dorian Lamotte, Seok Woo Yoon - Flamenco

Franz SCHUBERT - String Quartet N° 14 D810, Death and the maiden : andante con moto

Franz SCHUBERT - String Quartet N° D32 : andante