Recensie Fuerza Bruta

Fuerza Bruta staat voor brute kracht en dekt eigenlijk niet volledig de lading van het spektakel dat neergestreken is in Antwerpen. Juist ja, vaak gaat het er zeer hevig aan toe, met flitsende momenten, water, lucht, rook, geloop, stroboscopisch licht of zinderende choreografieën met voetgestamp. Maar de voorstelling is evenzeer poëtisch met momenten, en flirt niet enkel met circus (acrobatie) of dans, maar ook met theater. Moeilijk samen te vatten dus in 1 woord al ligt het Engelse “experience” in zijn  meerdere betekenissen zeer dicht bij wat je als toeschouwer/deelnemer meemaakt. 

Het publiek wordt al meteen gedesoriënteerd. Rook, wit tegenlicht en een windmachine doen stevig hun ding langs verschillende kanten. Iedereen staat recht, en weet niet meteen waar er precies zal gespeeld worden. Zeer eenvoudig: zowat overal komen de creatievelingen van het Argentijnse De La Guarda. Ze laten sommige toeschouwers deelnemen aan de voorstelling en daarvoor moet de modale Belg toch wel weer een drempel over. Weinigen bewegen mee met de voorstelling. Wat ons zo eigen maakt, samen met nog wel wat andere Noord-Europeanen is dat we ons uiterst afwachtend opstellen tijdens een show. Ook nu weer is het van dat bij de première. Ongetwijfeld zit de sfeer er in Zuiderse landen, ook met de opzwepende beats er veel sneller in dan bij ons. 

De cast mag dus alles uit de kast halen. Een man in wit hemd en das loopt op een loopband, stapt en rent dan weer in weer en wind, en breekt door muren die uit piepschuim, kartonnen dozen, papier en snippers zijn opgetrokken. Later komt ook een houten deur op hem af. Tot een schot valt en hij geraakt wordt. Dood? Valt hij neer? Is dit realiteit of een droom? Of een nachtmerrie? Of pure fantasie zoals dat terras met plastic stoeltjes en tafeltjes dat steeds dreigt van de band te rollen? 

Aan de andere kant is een zilverkleurig gordijn waar we bovenaan twee luchtacrobaten sierlijke bewegingen zien maken terwijl het gordijn zachte golvende bewegingen maakt. Samen met de muziek gaan de golven feller en sneller en eindigt wat poëtisch was in elkaar (maniakaal) achternazitten. 

Doe vooral niet uw beste kostuum aan wanneer u naar de Waagnatie wil trekken. De wind, rook en waterdruppels komen op u af alsook restjes piepschuim en confetti. De kuisploeg heeft na elke show heus de handen vol. Mensen mogen mee een stelling op en dansen terwijl het “dak” van die stelling het dreigt te begeven. Later wordt op een groter exemplaar duidelijk dat de muren rondom de performers hun ruimte te eng maakt. “Breek uit jezelf en wat je beperkt” lijkt dan ook een van de thema’s van deze voorstelling die tevens een ode aan de vrijheid is. 

Waternimfen kronkelen hun lichaam in het water vlak boven je hoofd terwijl een knappe lichtshow en muziek de rest doet. Ook hier gaat het spel over in intens spelplezier. We zien vrouwen die graag op hun buik door het water glijden. Heimwee naar onze kindertijd krijgen we erdoor tot het een echt wild kolkend geheel wordt waar de dames zich op het doorschijnend plastic smijten en dus behoorlijk hard vallen. Dat moet ongezien veel blauwe plekken opleveren, denk je dan. Achteraf horen we van iemand van cast dat ze een valtechniek hanteren. Valt dat even mee! 

Wanneer de pointe eigenlijk al gemaakt is, gaat het nog even door in dat water. We missen dan iets extra. Hun onderbroeken en textiel zijn dan doornat. Omdat het een productie voor het gezin is, blijft dat ook aan. Jammer, want op esthetisch vlak zouden die dames in  Evakostuum bij een reprise misschien wel een meerwaarde kunnen bieden en een ode kunnen zijn aan het vrouwelijk lichaam. 

< Bert Hertogs >