Recensie Elbow

“Eindelijk een optreden dat het gewone niveau overstijgt. We begonnen ons bijna af te vragen of we niet te streng zijn vandaag.” Schreven we op 3 juli 2009 over het optreden van Elbow op Rock Werchter. Twee jaar later, op 2 juli 2011 noteerden we op datzelfde festival “Genieten met een grote G is dit.” en “Elbow leverde alweer een live optreden af dat zo ingekaderd kan worden. Ronduit fantastisch.”. Beide concerten kregen het maximum aantal sterren. Wat Guy Garvey en zijn band in de Lotto Arena bracht, gaat vlotjes op dat elan verder. En wat was de frontman grappig in de Merksemse concertzaal!

Op ledschermen worden enkele goudkleurige antieke kaders afgebeeld met daarin een foto van een bandlid. Naarmate de start van de show dichterbij komt, begint er al eens eentje te bewegen, uit verveling om steeds dezelfde positie te moeten aannemen, of gewoon omdat een mens nu eenmaal wel eens moet krabben als het ergens jeukt.  Tot de bandleden een voor een uit de foto stappen en het licht dooft. Dan is het tijd voor een langgerekt “The Birds”, mooi opgebouwd via een crescendo van strijkers en electro.

Dat we een mooi stel creaturen zijn, zo loofde Garvey de 7300 toeschouwers in de Lotto Arena. Tussen die creaturen zat ook Mario Goossens, drummer bij Triggerfinger vanop het eerste balkon de show gade te slaan. Mack The Knife, Golden Brown en Hotel California nam Garvey op de korrel. De frontman maant het publiek al snel aan tot interactie. Hij zet zijn hand aan zijn oor zodat het wat meer lawaai maakt, tintelt met zijn vingers zodat de fans dat overnemen, laat het publiek meezwaaien en in de handen klappen. Voor Mirrorball spreekt de dertiger zijn magische krachten aan. Een discobal zorgt voor het effect tijdens deze mooie ballad. “Vanavond kan alles behalve datgene dat zou kunnen uitmonden in een rechtszaak” luidt het.

En alles lijkt ook te lukken. Garvey laat ons een geïmproviseerd “Albert did you put the cat out? Audrey, did you bring the milky? You left me for Albert.” nazingen wat via de aanstekelijke “oho”-melodie en het thema een perfecte overgang is naar “Grounds for divorce”. Pete Turner mag even op bas soleren terwijl het publiek de laatste tonen voor zijn rekening neemt en blijft doorzingen ook al is Richard Jupp gestopt met drummen. Garvey lijkt verwonderd: “dit is ons nog nooit overkomen” zegt ie nadat hij het publiek de “oho”’s steeds sneller had laten meezingen. Dan al wisten we dat deze avond wel eens in het rijtje van beste avonden in deze zaal, zou kunnen thuishoren, in mooi gezelschap van Gorillaz’ prestatie vorig seizoen bijvoorbeeld.

Groen licht maar vooral een prachtige strijkerspartij voor 3 violen en een cello kleuren “The loneliness of a tower crane driver”. Bloedmooi. Een fan vraagt naar het Elbow-bier. “Een excellent biertje dat waar voor zijn geld geeft” zegt de zanger die zich even als marketingman profileert. Voor “The Night Will Always Win “ dat hij opdraagt aan iedereen die iemand mist, geeft hij het publiek een gouden raad: doe het niet alleen en doe het niet ’s nachts. Alle bandleden blazen hiervoor verzamelen aan orgel en synths. Garvey wordt enkel begeleid door klavierinstrumenten. Sterk.

Voor “The River” kiest hij helemaal voor kleinschaligheid. Enkel Craig Potter begeleidt hem op toetsen. Net daarvoor zegt ie dat hij weinig met religie heeft, ook niet met de Church of England. “Er is veel anti religiesentiment. Je moet niet te veel geloven in zaken. In plaats van elkaar met twee te omarmen zouden we beter dat wat meer met iedereen doen” luidde Garvey’s ode aan het pluralisme waarop er meteen met “van wat ik ooit al gezegd heb, is dit het meest zinvolle.” een stevige knipoog volgde en hij vervolgens de frontman van U2 er bij sleurde: “dit was even een Bono-esk moment”. GE-WEL-DIG! Het publiek denkt daar op muzikaal vlak net zo over. “Bravo” horen we na “The River”.

“Dear Friends” dat Elbow niet zo vaak speelt, is er eentje voor de concertgangers die de band voor het eerst live meemaken. De fans weten overduidelijk al wat het volgende nummer in de set is. We horen immers al het gefluit van “Lippy Kids.” Hier moet Garvey het publiek meermaals temperen. Wanneer het de aanstekelijke akkoorden van Potter hoort, wil het spontaan in de handen meeklappen alsof het denkt dat het nummer zal openbloeien naar iets dynamisch. Vreemd en toch ook wel storend kwam dat over hoor van deze toeschouwers. Te pas en te onpas horen we het gefluit uit de melodie tijdens Lippy Kids waardoor het ineens overkomt alsof er een paar duivenmelkers in de zaal zitten, en Garvey de duif is die ze naar hun hok willen laten vliegen.  “Alleen hier in dit land kon dit een succesvolle single worden” merkt de zanger fijntjes op.

Gespeeld verrast “hey ja, we zijn 20 jaar samen als band.” laat ie het publiek Happy Birthday zingen nadat ie wat grapte dat de kale drummer Richard Jupp toen nog een weelderige haardos had en hij zelf nog mager was. De borrel die Garvey en zijn makkers on the road aangeboden kregen op het podium, sloeg op Garvey’s stem. Bij “Weather to Fly “ sloeg die meermaals over wanneer hij zijn kopstem moest aanspreken. “Waarom moest ik ook alweer een zanglijn voor een dolfijn schrijven?” grapt de man uit Manchester. “Jullie kunnen wellicht niet horen wat we zingen.” zo ging ie dan verder. Het publieksenthousiasme is wat getemperd na Lippy Kids. Ook de zanger merkt dat. “Kunnen jullie doen alsof?” vraagt hij nadat hij het publiek opnieuw aangepord heeft, maar het ook meteen overgiet met ironie: “eerst was er die “spontane” Happy Birthday en nu dit…”. Hilarisch.

Hartjes worden gevormd met duim- en wijsvinger. De strijkers spelen pizzicato bij “Open arms” dat door de toetsen ook stevig wordt meegeklapt. Dan weer klinken de snaarinstrumenten zeer melodieus en horen we een walsje. Prachtige opbouw van een nummer dat bulkt van de tempowissels en o zo boeiend is.

Een staande ovatie en stevig applaus is niet meer dan verdiend. De fluittonen uit Lippy Kids gemengd met de “ohoho”’s uit Grounds for divorce keelt het publiek massaal. Garvey en co laten een tijd op zich wachten.  Tijdens “Station Approach” weten we waarom. Net voor de frontman zich opnieuw op de rand van het podium wil begeven, draait ie zich om en kijkt of zijn gulp wel dicht is. Met een grijns op zijn gezicht draait hij zich opnieuw om. Zo, dat weten we ook weer wat hij tijdens die korte pauze heeft uitgespookt backstage.

“Let me see your hands” klinkt het een laatste keer – niet uit de mond van Regi – maar wel uit die van Garvey. En jawel hoor, de massa gooit de handen in de lucht en zingt “One day like this” als een groot community singing-moment mee. Samen met Jupp legt het publiek het nummer neer terwijl het nog even solo verder gaat en “So throw those curtains wide! One day like this a year‘d see me right!” zingt.

Elbow was kortom gewoonweg briljant in de Lotto Arena.

< Bert Hertogs >

De setlist:

1. The Birds
2. The Bones of You
3. Mirrorball
4. Neat Little Rows
5. Grounds for Divorce
6. The Loneliness of a Tower Crane Driver
7. The Night Will Always Win
8. The River
9. Some Riot
10. Dear Friends
11. Lippy Kids
12. Weather to Fly
13. Open Arms

Bis:

1. Starlings
2. Station Approach
3. One Day Like This