Recensie Cesena

Cesena kende zijn wereldpremière op zestien juli op het festival d’Avignon. De nieuwe creatie, in zijn aangepaste versie voor zalen, van Anne Teresa De Keersmaeker en Björn Schmelzer is nu thuisgekomen. Hoewel dat niet de juiste omschrijving is. Cesena ademt immers zo sterk la Cour d‘honneur van het Palais des Papes uit dat je het als toeschouwer mist. 

Net zoals bij « En attendant » doet de choreografe opnieuw beroep op de Ars Subtilior, een muziekstroming uit de veertiende eeuw. Opvallend zijn de zeer verfijnde, geraffineerde muzikale lijnen in wat een prachtig polyfoon weefsel is tijdens de verschillende motetten, ballades en rondeaus. Die brengt Grandelavoix zonder gebruik te maken van instrumenten. De verschillende zangstemmen primeren waardoor de ganse voorstelling een mystiek en sacraal karakter krijgt. 

De zangers worden zo goed mogelijk ook verweven in de choreografie. Dat is een zeer sterke benadering hoewel we uiteraard al gauw merken wie een zanger is en wie een danser. Daar waar we bij “ En attendant” de avond zagen omgaan in nacht, wordt dit keer de tegengestelde beweging getoond. Nacht wordt ochtend. “Laag” versus “hoog” komt dus zeer sterk tot uiting in deze productie. Het gezelschap komt in twee rijen op ons af gestapt. Het voetenspel zorgt voor een basisritme. Later trekt het gezelschap diagonale lijnen over het dansoppervlak. Troost wordt wel vaker uitgebeeld. Niet alleen bij “Espoir dont tu m’as fayt partit” maar ook bij het Kyrie waar de dansers Pietà achtige houdingen aannemen achteraan. 

Begint de voorstelling nog zeer aards waar het zwaartepunt beneden ligt, dan verschuift dat bij Le ray au soleyl (Johannes Ciconia) naar boven. Er wordt dan meer gesprongen en naar de hemel gedanst en een lijn getrokken naar een zonnestraal. De cirkelvorm – de Keersmaeker zou de Keersmaeker niet zijn zonder deze esthetische vorm nadrukkelijk te tonen – komt geleidelijk aan meer naar voor wanneer dansers in een cirkel golfbewegingen rond de eigen as voeren. Later gaan ze achteruit om elkaar via tekens te geven, uit te monden in een cirkel van mensen. 

Zeer hees wordt een fragment uit “Kan je me horen, moeder” gezongen, een Servisch episch gedicht wat de doorleefdheid ten goede komt, maar niet elke toon komt er even goed uit. Cesena eindigt vrij abrupt wanneer het gezelschap diagonaal naar de rechter achterkant loopt, de dagtaak tegemoet? Cesena is een eerder trage voorstelling geworden, een wachten op de komst van de dag. Maar dat wachten loont – als u daar de tijd en inspanning voor wil nemen – zeer zeker de moeite. 

< Bert Hertogs >