Recensie Octopus Philippe Decouflé en Compagnie DCA

Een enorm veelzijdige voorstelling, voorzien van een rijk en afwisselend muzikaal klankpalet en dito choreografie. Daar staat de jongste voorstelling “Octopus” van Philippe Decouflé en Compagnie DCA voor. Video en visuals worden perfect geïntegreerd en ondersteunen de lijnvoering volledig. Danser wordt muzikant wordt danser. Het geheel is tot op het detail afgewerkt. De ode aan de Boléro van Béjart op het einde én de verwijzing naar Crazy Horse versmolten in één dans – op een ronde tafel uiteraard – is erg indrukwekkend, alsook het tempo waarbij van de ene stijl naar de andere wordt overgegaan. En dan is er nog de humor. Heerlijke voorstelling. 

Acht dansers en acht sequensen en uiteraard ook vaak een verwijzing naar het dier de octopus, daar staat deze voorstelling garant voor. Bijvoorbeeld wanneer een danseres als een Indische Shiva in zithouding met 8 armen, maar later ook 8 benen kronkelende bewegingen maakt terwijl een pseudo wetenschappelijke tekst op ons wordt afgevuurd rond de metavrouw die uiteindelijk de transmutatie van de moedermelk zal zien via – jawel – sperma. Dan roept ze het uit, verlaat ze het tafeltje waar ze op zat en gaat naar voren. Een climax. Labyala Nosfell en Pierre Le Bourgouis laten op dat moment Oosterse klanken horen. Vaak gebruiken ze in de voorstelling ook kleine geluidjes. Van een pingpongballetje dat rolt over een duimpiano en kazoo tot de mondharp die hier om een humoristische reden wordt ingezet. Maar het zijn vooral de elektrische gitaar, trom, cello en piano die klassieke, Oosterse, country/folky, elektro- tot zelfs rockgeluiden voortbrengen. 

De voorstelling begint wanneer de laatste toeschouwers hun plaats nog zoeken met het zaallicht aan. Een man zit aan een tafel, wrijft met zijn rechter wijsvinger aan de zijkant van de tafel alsof er een stukje uit is, en komt zo tot een hand-arm choreografie die hem tevens ver  van zijn stoel zal doen laten vallen. De stoel wordt mee geïntegreerd in de beweging, waarna hij even op zijn hoofd gaat staan op de tafel. Hoog-laag, voor-achter en links-rechts-bewegingen zijn alom tegenwoordig. 

De linkerhelft van een danseres is een mannenkostuum, de rechter een jurk. Beiden willen een affaire vandaag zo klinkt het in de muzikale begeleiding. De apotheose is er een van lust waar beide kanten uiteindelijk versmelten in 1 hermafrodiet. 

Nirvana’s “Where did you sleep” brengen de twee muzikanten live wanneer een duet tussen een zwarte danser en een roodharige danseres met ontbloot bovenlijf plaatsvindt. Eerder statische dans die poses aanneemt, als ode aan het menselijk lichaam op zijn Da Vinci’s zien we. De diagonale lijn vertrekt vanuit het rechtenbeen en ziet zijn verlengde in de linkerarm. Dan weer wordt een “X” gevormd. Decouflé gaat voluit voor geometrische vormen. 

Wanneer via “motion capture” de bewegingen van enkele dansers en elastisch materiaal wordt geregistreerd via een camera, toont deze de lijnvoering in verschillende kleuren op een wit doek. Een verwijzing naar oude videoclips, maar ook uiterst geschikt om de vele golfbewegingen (wanneer er touwtje gesprongen wordt), rechte lijnen én driehoek- tot veelhoeksvormen visueel extra in de verf te zetten. 

Het zwart-blanke duo komt terug na een video waar twee vrouwentongen in close up werden getoond terwijl ze allerhande bewegingen uitvoerden. Dan zien we geen octopus maar eerder een kameleon. De twee laten elkaars voeten door elkaar kronkelen op een uiterst intieme, sensuele manier. Van het voetenspel gaat het dan geleidelijk aan over naar de benen. Traag, de tijd nemend wat voor een perfect opgebouwde spanningsboog zorgt. Later komt het bovenlichaam aan bod. Voeten en armen die in elkaar verstrengeld geraken tot de hoofden innig bij elkaar geplaatst worden. 

De benen komen ruimschoots aan bod en worden extra belicht. Eerst via een grappige maar korte solo over een - laten we het een kuiken noemen - dat wat angsten heeft. Daarna volgt de triomfantelijke tocht van verschillende stellen benen met als hoogtepunt het volk der gnoes, ijskasten op poten. De dansers wandelen op hoge hakken op een diagonaal uitgerolde loper. Hun gelaat is niet zichtbaar en ook het bovenlijf is in zwart gehuld waardoor de klemtoon volledig op het benenspel gelegd wordt. Elegant en sexy is dat, maar toch vooral pronkerig. 

Maar wanneer één danseres die ene hak uitdoet valt de onbeholpen- en ongemakkelijkheid op. Ze trekt dan naar de gitarist en doet daar iets uitermate verrassend mee. De loper wordt ondertussen opgerold en de dansers zo weggevaagd. Een wil zo lang mogelijk op de loper blijven, of speelt dat ze gehaast moet weggaan via zeer korte en snelle stapjes ter plaatse uit te voeren. 

Negentig minuten zijn nog nooit zo snel voorbijgevlogen als tijdens deze voorstelling. Wat een rijkdom aan kleuren, beelden en klanken kregen we op ons bord. Onze zintuigen werden dermate geprikkeld dat Octopus nog lang in het geheugen gegrift zal blijven. De perfecte voorstelling. 

< Bert Hertogs > 

De songlist: 

1. Le signe et le hasard
2. Lips
3. Cigare indien
4. La noueuse
5. La sonneuse
6. Souffle
7. Luminiz Kade
8. Opus bustes
9. Opus occiput
10. Létrange étang
11. La marche du gnou
12. Ce sourire sur ta bouche
13. La poupée de verre
14. Lumière sur le sépulcre
15. Go to hell
16. Danse de mort
17. Shine on me skeleton!
18. Counting griefs
19. Entre le vent et la chance
20. Un boléro