Recensie Eva de Roovere | Mijn Huis

Eva De Roovere heeft sinds haar solodebuut in 2006 haar strepen in het Vlaamse muzieklandschap wel verdiend. Ook haar derde cd ‘Mijn Huis’ kon tot hiertoe al op heel wat bijval rekenen. Het was dus de hoogste tijd om deze cd van een eigen show te voorzien. Omringd door Tim Vandenbergh op bas, Karel De Backer op drums en Raf ‘Lazy Horse’ Timmermans op zijn gitaren bracht Eva De Roovere niet alleen een selectie liedjes uit haar meest recente album, maar ook hitjes als ‘Niemand zoals wij’, ‘Fantastig toch’ en ‘Zoals in dat ene liedje’. Geheel trouw aan haar eigen stijl bevatte de voorstelling vooral rustige luisterliedjes. Gelukkig zat er af en toe ook een frivool nummertje als ‘Chocolat’ tussen om die ernstigere sfeer een beetje te doorbreken. 

Elke keer als we Eva De Roovere op een podium zien staan, valt het ons op wat een ongelooflijk charmante en minzame uitstraling ze heeft. Haar présence op het podium heeft een erg hoog knuffelgehalte. En al hebben haar fijne stem en ongedwongen bindteksten  daar ongetwijfeld erg veel mee te maken, het is toch vooral ook de kledingkeuze die dit imago versterkt. Voor de gelegenheid had ze een kort, rood cocktailjurkje aan met heel wat tule en daaronder witte laarsjes. Een frivole combinatie die haar best wel schattig stond. Alleen de roze sokken met lintjes pasten niet echt bij deze outfit, maar ze gaven het geheel wel weer iets kinderlijks onbezonnen. 

Muzikaal kregen we wat te verwachten was: een hele reeks luisterliedjes waarbij de zachte stem van Eva De Roovere op haar best klonk. En toch waren er kleine veranderingen op instrumentaal gebied die deze live versies toch net weer anders deden klinken dan de cd-opnames. Zo hoorden we in ‘Niemand zoals wij’ een sobere intro op contrabas die de aanvang van het lied een net iets somberdere toon meegaf. Toen Raf Timmermans met de akoestische gitaar kwam invallen in plaats van met een elektrische, gaven de Spaanse klanken het nummer wat extra warmte. 

‘Antwerpen’ werd ontdaan van alle ballast. Eva De Roovere begeleidde zichzelf op piano en bracht zonder verdere ondersteuning een breekbare versie van dit liefdesliedje dat op de cd als duet werd ingezongen. Ze bracht het erg zacht en bij momenten bijna fluisterend en parlando. Zo klonk dit nummer misschien net iets somberder, maar werd het wel gevoeliger. 

Niet alle nieuwigheden waren even succesvol. Voor ‘Ik ga op reis’ wilde Karel De Backer met loops werken. Na een net iets te lange technische uitleg moest het publiek applaudisseren en die korte opname werd dan op de achtergrond mee herhaald. Het effect was eigenlijk eerder storend dan een meerwaarde voor het nummer. Wanneer men ook bij ‘Mijn huis’ de techniek van loops ging gebruiken, werkte het wel. Dit keer werd de kunstgreep echter gebruikt om de gitaren wat te versterken. Dit resulteerde in een monotone achtergrondklank die perfect de cadans van een autorit op de autostrade illustreerde. We voelden ons een passagier in de auto van Eva De Roovere die mee de lichten langs de E40 zat te tellen op weg naar huis. 

Met ‘Chocolat’ werd het Franstalige stukje van de set ingezet. Dit vrolijke, uptempo nummer had met zijn combinatie van elektrische gitaar en drums een leuke retrosound. Eva De Roovere was hier duidelijk in haar element en dat kon je zien aan de manier waarop ze op het podium stond mee te wiegen met de muziek. 

Niet alle nummers uit deze voorstelling waren van de hand van Eva zelf. Zo was ze ‘Les choses les plus simples’ gaan lenen bij Gabriël Yacoub. Ze bracht het afwisselend in het Frans en in het Nederlands en maakte daarbij geen gebruik van andere instrumenten dan haar eigen stem. We waren er al langer van overtuigd dat ze in het Frans misschien nog mooier klinkt dan in het Nederlands en deze puur vocale versie bevestigde deze opvatting. 

Voor ‘Au coeur au corps’ nam de zangeres zelf de klarinet ter hand om de melancholische sfeer van het nummer nog meer te onderstrepen. Eva bleek naast gitaar, piano en klarinet ook nog mondharmonica te spelen. Maar als we eerlijk zijn, zien we haar nog het liefst op het klokkenspel tokkelen.  Daar kan ze zo in opgaan, dat ze op één been staat te spelen terwijl ze haar andere been in de lucht plooit: Eva De Roovere op haar schattigst. 

“Het leuke van liefdesliedjes is dat ge aan niemand moet zeggen voor wie het geschreven is en dat iedereen mag kiezen voor wie het wordt gezongen.” Met deze woorden leidde Eva De Roovere het laatste nummer van de avond in. ‘Zoals in dat ene liedje’ startte melancholisch met alleen de begeleiding van haar piano, maar kreeg iets meer volume toen de ander muzikanten kwamen invallen. De lapsteel van  Raf ‘Lazy Horse’ Timmermans leek af en toe zelfs mee te huilen met het verdriet van de geliefden. Een mooie afsluiter van een degelijke show. 

< Sascha Siereveld > 

De setlist:

1. Mis je
2. Niemand zoals wij
3. Straks komt de regen
4. Ik ga op reis
5. Mijn huis
6. Elegie
7. Rechttoe en frontaal
8. Chocolat
9. Les choses les plus simples / De eenvoudigste dingen
10. Au coeur au corps
11. Fantastig toch
12. Slaapt de zon
13. Dank u wel meneer
14. ‘k Weet niet wat het is
15. In bruikleen
16. Antwerpen
17. Voort en voort
18. Orpheus
19. Keizer van de nacht 

Bis:

1. Beautiful sad
2. Zoals in dat ene liedje