Recensie Lemi Ponifasio | Birds with Skymirrors

In Birds with Skymirrors plaatst Lemi Ponifasio de mens als wezen tussen andere wezens. Hij is niet meer of minder dan de rest. Behoorlijk ceremonieel oogt de anderhalfuur durende voorstelling die traag, redelijk statisch de klemtoon legt op repetitieve figuren. Ook  zo in het videobeeld wanneer een aangespoelde pelikaan, onder de oliesmurrie bedolven in zwart wit beelden zijn vleugels probeert te openen. Een aanklacht tegen milieuvervuiling, tegen de liters olie die in zee kwamen door een lek aan een boorplatform van BP in de Golf van Mexico vorig jaar.

Op de hielen bewegen zes mannen zich in sneltempo van het een punt naar het andere. Golvende bewegingen maken ze later met handen en armen. Synchroon klappen ze op hun bovenbenen of slaan uit eigen borstkast een ritme. Een vrouw stapt naar ons toe. Het bovenlijf ontbloot. Golvende bewegingen als de zee maakt ze met haar lichaam van links naar rechts. De blote rug naar ons gekeerd, doet ze de bewegingen van een dier na. Zou het een vogel zijn? Soundscapes met hier en daar behoorlijk wat noise, en dan weer muziek die een soundtrack van een film kan zijn, begeleiden de ongeschoolde performers op de bühne. Een voorstelling die zeer sterk naar traditie neigt dan wel naar het hedendaagse. Een die eerder ceremonieel en maatschappelijk geëngageerd is. Op het einde is er de ultieme visuele link met die andere voorstelling “Tempest: without a body” die vorig jaar in deSingel stond met asuitstrooiing (wit poeder) rond een metalen scheve balk. “Tempest: without a body” ging over het post 9 11 tijdperk. 

Birds with Skymirrors  is een voorstelling die uiterste concentratie vergt van het publiek (voor ons zat een man helemaal voorovergebogen om in Ponifasio’s moeilijk toegankelijke beeldende taal te geraken). Het helpt weliswaar niet dat de opbouw van de voorstelling niet lekker zit.  Een beproeving dus voor een doorwinterde liefhebber van (hedendaagse) dans. 

< Bert Hertogs >