Recensie Coldplay

Dat nog geen enkele journalist de quote “Nothing compares to Coldplay” gebruikt heeft, zegt platenbaas Erwin Goegebeur van EMI Belgium ons na het optreden. Bij deze: Coldplay was outstanding, en geen enkele act haalde maar liefst 19000 man naar het Sportpaleis dat in no time uitverkocht geraakte. Opeens weten we waarom Jan en Jan de Ethias Arena in Hasselt straks exploiteren. Hun paleisje is veel te klein voor Chris Martin en co geworden zodat élke stoel op het nieuwe balkon, ook helemaal achter het podium bezet moest worden. Niets valt te vergelijken met Coldplay. 

Kwart na acht zitten we al op onze stoel om Emeli Sandé aan het werk te zien. Meestal skippen we voorprogramma’s feestelijk omdat er weinig te beleven valt maar dit keer hebben we redenen genoeg om op tijd op post te zijn. De Schotse krijgt in februari de Brit Critics Choice Award 2012. Deze zangeres beschikt over een fenomenaal stemgeluid die qua timbre ergens tussen Alicia Keys en Rihanna ligt. Moeiteloos haalt ze die hoge noten uit haar strot. Met debuutsingle “Heaven” sluit ze haar hemelse set af. Net daarvoor haalde ze nog de Britse rapper Professor Green erbij om “Read all about it” mee te zingen. De man brengt zijn nieuw album “At your inconvenience” op 6 februari uit. Ook Sandé laat dan haar album – haar debuut – op de mensheid los. Dat schijfje krijgt de titel “Our Version of Events” mee. Eentje om naar uit te kijken. 

En dan, vijf minuutjes vroeger dan gepland, om vijventwintig na negen gaat het zaallicht uit en horen we de tonen van “Mylo Xyloto”. Chris Martin, Jonny Buckland, Guy Berryman en Will Champion nemen plaats en vuren “Hurts like heaven” op de enthousiaste menigte af. Jason Regler zorgde ervoor dat iedereen in het Sportpaleis een Xyloto-bandje kreeg dat vanop afstand bediend werd en oplichtte op het ritme van het openingsnummer. Een fenomenaal schouwspel gaf dat. Het Sportpaleis leek wel 1 grote kerstboom. Ook de veelkleurige lasers, en de blacklights op het fluorescerend doek achteraan mochten al meteen duidelijk maken dat de show begonnen was. Met “Goedenavond. Is there anybody out there?” pookt Martin het publiek nog wat extra op. 

De show begon retestrak, zoog de aandacht van het publiek naar zich toe en zou die 85 minuten ook niet meer zou loslaten. Klassiekers “Yellow” – waarbij grote ballonnen met confetti in uit de nok naar beneden kwamen en voor fun zorgden bij het staand publiek – en “In my place” volgden. Tot drie keer toe mocht Martin tijdens die laatste de “yeah” uitzingen, wat synchroon de confettiblazers aan het werk zette. Wat een weelde! En dan nog vindt Martin het niet vanzelfsprekend dat die 19000 man zijn zondagavond met zijn band wou besteden door een ticketje te kopen, zo liet ie in zijn dankwoord verstaan. 

Bij “Major Minus” klapt het publiek stevig in de handen mee. Dan al schrijven we in onze notities dat Coldplay het concert van het jaar aan het afleveren is. Drum en een extra trom voorzien de beat in “Lost!”. “The Scientist” past Martin even aan en zingt “Come on to Belgium” waarmee hij uiteraard scoort. Het vals akkoordje dat hij even op zijn  buffetpiano speelt, dekken we met de mantel der liefde toe. De song mondt uit in één groot community singing-moment op de tonen van “oho”. 

Melodieus gitaarwerk en drumslagen die tot in het diepste van je beenderen nazinderen bepalen “Violet Hill”. “God put a smile upon your face” begint rustig maar gaat genadeloos crescendo als een dildo die met een gsm op afstand bediend wordt. Martin en co begeven zich naar het X– podium op het uiteinde van de catwalk. Martin speelt op de buffetpiano en wordt begeleid door elektrische drums bij “Up in flames”. Met “Ik weet niet hoe wij klinken maar jullie klinken goed.” gooit de frontman een complimentje richting publiek. Dat hij geen wereldvreemd man is, bewijst ie door even stil te staan bij de aanslag in Luik van 13 december. “Us against the World” belichaamt volledig het beeld waarmee de wereldgroep – want die status hebben ze ondertussen dik verdiend – Coldplay geconfronteerd wordt. Hoe hoger de boom wordt, hoe meer wind die nu eenmaal vangt en dus blijft kritiek aan het adres van Martin en co niet uit. “Coldplay, is dat niet die dure coverband?” hoorden we immers al vaker laconiek vallen omdat de band samples van bestaande nummers gebruikt in zijn songs. Iets dat trouwens heel wat bands doen. 

“The song is about sticking together through hard times” bevestigt de frontman die het lied met Champion tweestemmig brengt. The nummer mét tekstuele verwijzing naar “When the saints go marching in” mag die laatste trouwens ook vocaal afsluiten waarop ie weer stevig op het hoofdpodium de drums aanslaat voor “Politik”. 

Net als op Rock Werchter, speelt Martin de gekende melodie uit “Viva la vida” solo op piano. Die wordt al meteen stevig meegekeeld waarna het nummer écht ingezet wordt. Voor de zoveelste keer veert het zittend publiek op de tribunes en balkon recht. Een pauk en een bel worden er bijgehaald om de song nog bombastischer te maken dan ie al is. Martin legt zich ondertussen op zijn rug op een berg vlinderconfetti vooraan de catwalk en bedekt zich ermee. De band heeft de fun en hits meegebracht naar Antwerpen en dat straalt ondertussen al een gans optreden af op het publiek die het zeer naar haar zin heeft. 

Hét nummer van Mylo Xyloto dat we al met stip naar voor plaatsten tijdens hun optreden in Werchter volgt. De armbandjes lichten opnieuw op tijdens een zinderend “Charlie Brown” waarbij Martin ons plaagt dat ie ons niet kan horen. De decibels die het publiek produceert gaan zo even in het rood. De nieuwe balkonconstructie wordt al meteen getest wanneer ook iedereen daar begint te springen als een gek. Waanzin. 

Paradise koos de band als tweede single uit het album. Niet meteen de makkelijkste keuze want het is een nummer dat je de tijd moet geven om in je oor te laten nestelen. Bij die 19000 aanwezigen was dat alvast het geval. De “wohoho”’s werden stevig meegezongen. Weltegeld een uur staat Coldplay op de bühne en verdwijnt terwijl we wel al 15 nummers achter de kiezen hebben. Over een snel en snedig optreden gesproken! 

Stevig voetgestamp en de “o”’s uit Viva la vida roepen de groep terug op het podium. Irving Berlins “White Christmas” brengt Martin even solo op piano dat ie naadloos laat overgaan in “Fix you”. Een lachje verraadt dat de man zich ontzettend amuseert. “Fix you” begint rustig en bloeit dan meesterlijk open. Wat een dijk van een song. Met een orgelpunt of een dik en vet uitroepteken neemt de groep afscheid. Niet met een klassieker, wel met een recent nummer dat het partygevoel onder het blauwe dak nog een laatste keer tot ongekende hoogtes brengt met “Every teardrop is a waterfall”. De lampjes in de armbanden en de lasers gaan een laatste keer aan. Op een winterse dag is de hunkering naar “Rio” nog nooit zo groot geweest. 

Coldplay gaf hét concert van 2011 op Merksemse bodem. Martin ving het moment 85 minuten aan een stuk en kuste nog het podium voor ie vertrok. We hebben een Paus der alternatieve rockbands en die heet Coldplay. Niets valt met hen te vergelijken. 

< Bert Hertogs > 

Hoofdpodium

1. Mylo Xyloto 
2. Hurts Like Heaven 
3. Yellow 
4. In My Place 
5. Major Minus 
6. Lost! 
7. The Scientist 
8. Violet Hill 
9. God Put A Smile Upon Your Face  

X-podium

1. Up in Flames 
2. Us Against the World  

Hoofdpodium

1. Politik 
2. Viva La Vida 
3. Charlie Brown 
4. Paradise  

Bis

1. Clocks 
2. White Christmas (Irving Berlin cover)
3. Fix You 
4. Every Teardrop is a Waterfall