Recensie André Van Duin | Ja hoor… daar is ie weer!

Niets dan blije gezichten en positieve commentaren bij het verlaten van de Stadsschouwburg. Het publiek had duidelijk genoten van de terugkeer van de grote André Van Duin. Aangever van dienst was de al minstens even legendarische Ron Brandsteder. De twee oude rotten lieten zich voor deze voorstelling bijstaan door Anne-Marie Jung die in Nederland haar strepen verdiende in de musicalwereld. Het werd een avondje ouderwets lachen met de typetjes van André in een revue die geheel volgens de regels van de kunst het midden hield tussen een lach en een traan, sketch en muziek. 

In de jaren zeventig schitterde André Van Duin op de Nederlandse televisie toen men zijn theatershows uitzond met aan zijn zijde Frans van Dusschoten en Corrie van Gorp. Hij entertainde het publiek met stereotiepe personages die vorm kregen door het opzetten van een bril en een pruik, het aantrekken van een ander jasje en het spreken met een accent. Hele generaties lagen bulderend van het lachen voor de beeldbuis als hij weer eens rare bekken stond te trekken. 

En nu, dertig jaar later, heeft hij zijn vak nog altijd niet verleerd. In de theatershow “Ja hoor… daar is ie weer!” zaten alle elementen die je van André Van Duin mocht verwachten. Ron Brandsteder, de man die ooit “Ron’s Honeymoon Quiz” presenteerde, vervulde de rol van aangever en was aldus het mikpunt van heel wat van André ‘s grappen. Het was opvallend hoe vlot deze heren op elkaar ingespeeld waren en hoeveel plezier ze zelf in de voorstelling hadden. Meer dan eens kon Ron zijn lach niet onder controle houden. 

In een leuk, groots, ouderwets showdecor presenteerden André Van Duin, Ron Brandsteder en Anne-Marie Jung een reeks komische acts waarin André in de huid mocht kruipen van verschillende typetjes. Geen pure recyclage van oud materiaal, maar een reeks nieuwe nummers waarin de spot werd gedreven met herkenbare dingen zoals de programma’s “Man bijt hond” en “Wie van de drie” of leuker nog: het genre musical. 

André Van Duin werkte naar aloud recept. Hij liet de mensen lachen met eenvoudige dingen, visuele grapjes, misvattingen, taalhumor en stereotypen.  De “running joke” van de voorstelling ging over de TV-carrière van Ron Brandsteder. André speelde in op het verwachtingspatroon en gaf het publiek wat ze wilden. Op andere momenten koos hij er dan weer voor om dit patroon juist te doorbreken en zo de mensen aan het lachen te brengen. We zaten meermaals schaterlachend op ons stoeltje. 

Vooral “Musical kolder” en “Wie van de drie” waren ronduit hilarisch. In de eerste sketch probeerden Ron Brandsteder en Anne-Marie Jung hun liefde voor de musical te bezingen terwijl André Van Duin, als zijn alter ego Meneer Wijdbeens voor de visualisatie zorgde. Alleen al zijn opkomst als Annie, Zorro of Evita Balkon was onbetaalbaar. Het was het hoogtepunt van de voorstelling tot we “Wie van de drie” zagen. 

In dit stuk schakelden André en zijn bende zowaar nog een versnelling hoger. Hij speelde drie rollen tegelijkertijd. Het verschil zat hem in de graad van alcoholintoxicatie en de diepte van de stem. Het was een wonder dat André Van Duin zich niet vergiste van rol. Als plastisch amateurchirurg kon hij op aangeven van Anne-Marie Jung ongestoord commentaar leveren op de wereld van de esthetische chirurgie. Hij meed daarbij de plastische omschrijvingen niet. Net als de rest van het publiek lagen we tijdens dit nummer meermaals in een deuk van het lachen. Wat kan humor toch ongecompliceerd en ontspannend zijn. 

Maar zoals André Van Duin zelf zei: “Elke clown heeft twee gezichten: een lach en een traan.” Daarom zaten er in deze voorstelling ook enkele ernstigere momenten, veelal in de vorm van een lied. En hoewel Ron Brandsteder in een ver verleden ooit nog plaatjes heeft opgenomen, waren we niet geheel overdonderd door zijn zangtalent. Of om André te citeren wanneer hij als Teus Kneus een micro onder Ron’s neus duwde: “Ik maak opnames voor de patiënten dat ze horen dat er ergere dingen in het leven zijn.” 

André Van Duin zelf beschikte nog altijd over een erg warme stem die het best tot zijn recht kwam tijdens “Sterren in de nacht”. In deze Nederlandse vertaling van “Vincent” van Don McLean hoorden we de gevoelige kant van André. Zoals het paste, werd op de achtergrond het schilderij “De Sterrennacht” van de meester zelf getoond. Het beeld klopte perfect. 

Als we dan toch kritiek moeten geven op de zang, is het op de hommage aan Johnny Kraaijkamp sr.. Op zich was “Kleine clown” een mooi en puur nummer dat met veel passie gezongen werd, maar soms klonk het net iets te geforceerd. Het leek alsof de stem waarmee André zijn typetjes brengt, even mee kwam doorzetten. 

De sterkste vocale prestatie was ongetwijfeld toe te schrijven aan de nieuwkomer in het gezelschap: Anne-Marie Jung. Vorig seizoen schitterde ze nog in de Nederlandse productie van de musical “Petticoat!” en nu mocht ze het opnemen tegen 2 mannen met jarenlange ervaring in de wereld van de revue. Maar zoals André Van Duin het met een vette knipoog naar Ron zelf zei: “Ervaring zegt niks. Kijk maar naar hem.” Ze stond dan ook haar mannetje tijdens de sketches en schitterde solo in het romantische “Parijs/Amsterdam” waar ze demonstreerde dat ze over een krachtige , volle stem beschikt die ze ook nog eens perfect wist te doseren. 

De commentaren bij het verlaten van de zaal logen er niet om. “Ja hoor… daar is ie weer!” was meer dan zomaar een avondje ontspannen in een pluchen zetel. Het was André Van Duin op zijn best. Als we de fans mogen geloven, was deze voorstelling nog beter dan die van 3 jaar geleden. We nemen ze alvast op hun woord. 

< Sascha Siereveld > 

De setlist:

1. Opening
2. Hallo mevrouw…
3. Hoe je heet ben ik vergeten
4. Man bijt hond
5. Parijs/Amsterdam
6. Vincent van Gogh
7. Sterren in de nacht
8. Musical Kolder
9. Het dorp
10. Verleid me of mijd me
11. Wie van de drie
12. Kleine clown
13. Als de zon schijnt