Recensie Rosas danst Rosas

Opvallend. Hoewel het programmaboekje anders doet vermoeden, danst Anne Teresa De Keersmaeker vanavond zelf de derde creatie uit haar loopbaan: Rosas danst Rosas. De choreografe neemt daardoor de plaats in van Sandra Ortega Bejarano. Net als bij Fase valt ook hier Tale Dolvens prestatie zeer sterk op. Deze danseres zet de choreografie op een waardige manier neer. Ook Sue-Yeon Youngs intensiteit in het tweede deel trekt onze aandacht. Of hoe de danstaal die zo eigen is aan De Keersmaeker ook door jong getalenteerde danseressen in eer gehouden kan worden. 

Koortsachtigheid en onrust, veruitwendigt zich in de bewegingen van de meisjeslichamen in het eerste deel, die grotendeels in stilte, liggend, kronkelend, rollend over het podium gebeuren. Loskomen van, bevrijding, is dan ook een van de kernthema’s van Rosas danst Rosas dat in het tweede deel volledig tot uiting komt. Kostschoolmeisjes zijn het, met jurk die niet te veel mag en kan wapperen. Bruine schoentjes aan, zittend op oude bruine stoelen die vooral stof, tucht en orde uitademen. Een oefening in sensualiteit doen de danseressen, net voor ze straks het grote werk tegemoet gaan, zo lezen we de choreografie. De horizontale lijn valt op wanneer een danseres op 3 stoelen gaat liggen, terwijl voornamelijk het rechtveren – verticale lijn in combinatie met laag-hoog. Handen accentueren dan weer kruis en rechterborst, dat laatste weliswaar minder uitgesproken. Schouders worden ontbloot. Het repetitieve hierin interpreteren we als niet louter sensueel. Iets in ons zegt dat het ook een aanklacht is tegen de vrouw als (lust)object, als niet meer dan dat. Een vrouw die gedoemd is om haar rol straks te spelen als verleidster. 

Percussief is de muziek van Thierry De Mey en Peter Vermeersch. Net zoals bij Fase wordt gekozen voor repetitieve thema’s die constant terugkeren. Minimal music. Met dat verschil dat bij Fase de muziek van Steve Reich al bestond. Bij Rosas danst Rosas ontstond deze samen met de productie. 

Interessant is de afwezigheid van muziek in een groot stuk van het eerste deel. Maar helaas vergt dat heel veel van het publiek. De Rode Zaal van deSingel leek wel een groot ziekenhuis bij momenten. Wanneer een aantal mensen beginnen hoesten, werkt dat blijkbaar aanstekelijk op anderen. Andere varianten die toch wel bijzonder storend werkten waren gsm’s die – ondanks het subtiele signaal voor aanvang van de voorstelling – toch nog moesten rinkelen of te opvallende slik- en snuifgeluiden die het publiek produceerde. Mensen en stilte, soms maakt het hen blijkbaar oncomfortabel. Misschien dat een componist op basis van hoesten, kuchen, gesnuif en geslik een fijne compositie in minimal music kan maken. Als het al niet zou bestaan, als statement zou het kunnen tellen. 

Bewegingen in Rosas danst Rosas zijn enerzijds abstract en anderzijds alledaags, zoals met de handen door het haar gaan, op de buik liggen, de elleboog op het podium plaatsen, de bovenarm op de dansvloer laten rusten, of achterover vallen in het eerste deel. Rosas danst Rosas werkt naar – laten we het de tango van de voorstelling noemen – deel 4 toe. Pit, passie en vuur in een choreografie waar onder andere de 4 vrouwen zich in een diagonale lijn tot elkaar verhouden en de drie zich op den duur op dezelfde lijn als de ene plaatsen. Waar in deel 3 blazers centraal staan, komt hier het klavier sterk tot zijn recht in een zeer ritmisch strakke begeleiding die steeds meer opzweept en aan intensiteit wint. Een stevig applaus volgt. Jerôme Bels’ tekst in het programmaboekje bleek echter verwarrend. De man spreekt daar dat het werk bestaat uit 4 delen. 

Niets is minder waar. Want het gezelschap sluit af in een samenvattend kort deel waar elk individu van het kwartet naar één van de 4 voorgaande delen verwijst. 

< Bert Hertogs >