Recensie Jo Lemaire

Jo Lemaire heeft in het verleden al vaker getourd met het repertoire van Edith Piaf en kon daarbij steeds op heel wat bijval rekenen. Zaal Roma in Borgerhout was dan ook aardig volgelopen om op een zonnige namiddag te komen genieten van “Je ne regrette rien!” Het werd een show vol gekende en minder gekende liedjes uit het grote oeuvre van de Parijse stadsmus waarbij klassiekers als “La vie en rose”, “Milord” en “Padam padam” zeker niet mochten ontbreken. Jo Lemaire bracht de nummers met veel gevoel, een krachtige stem en een uiteraard vlekkeloos Frans accent al liet de verstaanbaarheid soms te wensen over. 

“Wat een plezier om de chansons van Edith Piaf voor u te mogen brengen,” opende Jo Lemaire. Aan het optreden dat ze vervolgens gaf, was duidelijk te merken dat ze dit geen holle woorden waren. Jo Lemaire straalde het plezier uit en gaf zich ondanks het middaguur volledig. Ze leefde zich voor het volle pond in de teksten in en leverde zo erg pakkende uitvoeringen van onder andere “Elle fréquentait la Rue Pigalle “en “L’accordéoniste”. Het leek wel alsof ze de miserie van de personages uit de teksten zelf mee beleefde. Het was alleen erg jammer dat ze daarbij niet altijd even goed verstaanbaar was. 

Naast het uiterst romantische en trage “La vie en rose”, dat door het publiek trouwens vrolijk werd meegezongen, was de algemene klank van het concert vooral een afwisseling tussen Franse musette, benadrukt door het accordeonspel van Ad Cominotto, en jazz. “Je m’en fous pas mal” varieerde deze twee genres trouwens voortdurend, wat een erg aangenaam effect opleverde. 

Bij een nummer als “Milord” kon Jo Lemaire perfect tonen hoeveel kracht ze wel in haar stem had. Ze illustreerde dat ze geen moeite had met de zachte, lagere noten en  vervolgens ook zonder problemen stevig kon uithalen bij de hoge noten. Er zat bij die uithalen misschien iets te veel vibrato in de stem, maar voor de rest klonk het erg lekker en vooral ook krachtig. Het publiek was dan ook erg tevreden met haar interpretatie. 

De sterkste vocale prestatie leverde ze bij “Dans les prisons de Nantes”. Daar durfde ze het aan dit dramatische nummer bijna volledig a capella te brengen. We waren dan ook aardig onder de indruk. 

Af en toe zat er ook wel eens iets stevig tussen zoals “L’homme à la moto”. “Le billard électrique” wisselde voortdurend af tussen snel en traag. Af en toe kwam de saxofoon even tussen om het nummer een sexy klank mee te geven. “Johnny, tu n’es pas un ange” had trouwens ook een hoog tempo en deed in uitvoering zo meer denken aan de cover van Vaya Con Dios dan aan het origineel van Edith Piaf. We hoorden een gelijkaardige jazzy sound waarbij ook hier de akoestische gitaar mooi mee doorkwam. 

Jo Lemaire voldeed aan ons verwachtingspatroon toen ze de voorstellig eindigde met, hoe kon het ook anders, “Je ne regrette rien”. De piano zette de eerste noten in en het publiek begon in gedachten al mee te zingen met deze onsterfelijke hit. Vol vuur en passie zong Jo Lemaire het lied dat voor eeuwig zal verbonden blijven met de strijdlustige Edith Piaf. De drummer leefde zich hier iets te veel in en kwam net iets te hard door, maar gelukkig was er ook de akoestische gitaar die de zanglijn van Jo Lemaire mee volgde en zo voor een  vernieuwend element in de uitvoering zorgde. Deze sterke afsluiter werd bekroond met een stevige uithaal op het einde die diende als startsein voor een staande ovatie. 

< Sascha Siereveld > 

De setlist:

1. La terre de l’amour
2. Elle fréquentait la Rue Pigalle
3. Sous le ciel de Paris
4. Les mots d’amour
5. L’homme à la moto
6. A quoi ça sert l’amour
7. Je m’en fous pas mal
8. Je t’ais dan la peau
9. Le billard électrique
10. Bravo pour le clown
11. Milord
12. L’accordéoniste
13. Dans les prisons de Nantes
14. Hymne à l’amour
15. Mon légionnaire
16. Les feuilles mortes
17. Mon Dieu
18. Plus bleu que tes yeux
19.  C’est l’amour
20. La goualante de pauvre Jean
21. Johnny, tu n’es pas un ange
22. Padam padam
23. Mon manège à moi
24. La vie en rose
25. Je ne regrette rien 

Bis:

1. Fais comme si
2. Jezebel
3. La foule