Recensie Summer Camp

‘Everything changes when you grow old’ is het eerste dat je leest op de website van Summer Camp. Wanneer de band in 2009 een hit heeft op internet laten ze iedereen geloven dat ze zes tieners zijn uit Zweden. Uiteindelijk blijkt het te gaan om het Londens duo Jeremy Warmsley en Elizabeth Sankey. Ook Condale, de Californische plek waar de groep debuutalbum ‘Welcome to Condale’ (2011) rond maakt, bestaat eigenlijk niet. De band maakt rond het stadje een hele website die op zichzelf al het bekijken waard is met dagboekaantekeningen en nep-interviews met fake bands. Je waant je volledig in de typische Amerikaanse cultuur in het jaar 1984 wat duidelijk verwijst naar het repertoire van de band die een frisse ode vormt aan de betere highschool tienerfilm met prombals en bijhorende discobollen.

Een montage van Amerikaanse dansfilms zet dan ook de toon wanneer het duo op het podium stapt van de Trix Club in Antwerpen. Elk nummer van de band heeft een eigen bijpassende vintage-ogende clip gekregen. Nochtans klinkt opener ‘Welcome To Condale’ niet zoals op plaat. Terwijl we eerder aan typische 80’s synthpop dachten bij de groep zodat de vergelijking met The Drums nooit ver weg was, kregen we plots een rasechte indiesong voorgeschoteld. Sankey oogt eerst redelijk vermoeid, maar haar stem is vanaf het begin wel ongelooflijk sterk te noemen. Het klein dametje kan hoog en krachtig uithalen, verleidelijk laag dalen en houdt voortdurend een zachte korrel die alles een klein jazzy effect geef. Ze staat dan ook terecht erg zelfzeker te zingen op het podium, wat echter niet kan worden gezegd van haar interactie met het publiek tijdens en tussen de songs. Warmsley is meer spraakzaam en is vanavond duidelijk verantwoordelijk voor de humoristische zijde.

Van het gefluit in ‘Last American Virgin’ worden we zelf al vrolijk om dan weer heen en weer te worden geslingerd in het duistere ‘Nobody Knows You’. Het laatste heeft meer elektronische effecten en ook op de stem van Sankey wordt meer echo gezet wat ze nochtans niet nodig heeft. Het aanstekelijke ‘Round the Moon’ uit de EP ‘Young’ is dan weer gemaakt op de slaapkamer van het duo waardoor het misschien weer net wat romantischer klinkt. Warmsley gaat met zijn snerpende gitaar uiteindelijk ook op de knieën, waarna Sankey zijn voorbeeld volgt bij het toepasselijke, rocky ‘Down’. Misschien werd de frêle zangeres hierdoor wat losser, in elk geval keek ze even beteuterd naar haar knieën en merkte ze op dat ze dat misschien beter niet had gedaan met haar zwarte legging. Het publiek ontdooide hierdoor iets meer zodat ze ietwat meer respons kregen.

We kregen het vooral wat warmer van het vrolijke – hoe kan het ook anders – ‘Summer Camp’ dat eindelijk die zachte eighties ondertoon meekreeg terwijl de tekst hunkert naar een verloren jeugd. Ook in de zaal werd er vrolijk meegedanst en geklapt onder het goedkeurend oog van Warmsley. Echt van onze sokken geblazen waren we pas bij ‘Losing My Mind’ dat de band unplugged bracht en uiteraard zonder behulp van live drummer William Bowerman (bekend van Brontide en La Roux). Nu valt nog meer op hoe loepzuiver Sankey zingt en zonder scrupules stappen de twee het publiek in en gaan plots voor en met iedereen een stukje zingen. We waren dan ook niet de enigen die even met open mond stonden te kijken naar dit staaltje durf, al hoort het misschien bij de huidige mentaliteit van bands om meer bereikbaar te worden voor hun fans.

‘Ghost Train’ is misschien een van de meest beklijvende songs van Summer Camp dat weer lekker retro klinkt met de dromerige synths en repetitieve ‘you, you, you’. Dit sfeertje kunnen ze prima behouden bij heerlijke meezinger ‘Better Off Without You’. Dit lijkt dan ook eerder het genre waar de band zich aan wilt houden, al lukt het live nog niet om die klank altijd even goed te krijgen.  ‘I Want You’ deed even terugdenken aan de tijden van Blondie met de trage electro-sound, terwijl het ergens weer eerder een moderne indie song leek met enkele poppy invloeden. Na een wel zeer korte onderbreking kregen we nog een unplugged cover van Fleetwood Mac, al paste de stem van Sankey iets minder bij dit ‘Everywhere’. Het was echter de prestatie van de groep als geheel die het de moeite maakte. We hadden ons nog verheugd op afsluiter ‘Brian Krakow’ waar Warmsley normaal de lead vocals voor zijn rekening mag nemen, maar helaas klonk de gitaar plots volledig verkeerd en kreeg de band het niet meer voor elkaar om het nummer te brengen.

Summer Camp zorgt voor een happy, nostalgisch gevoel met enkele bitterzoete, catchy popsongs. De band moet nog een tandje bijsteken aan hun algemene podium performance, maar alleen al voor de stem en mogelijkheden van Elizabeth Sankey zouden we met plezier naar een show gaan kijken. Gelukkig voor hen wacht hen nog een tour van een maand door heel Europa zodat ze voluit verder kunnen oefenen. De gitaar is inmiddels ook weer in orde.

< Catherine Gysels >

De setlist:

1. Welcome To Condale
2. Last American Virgin
3. Nobody Knows You
4. Round The Moon
5. Down
6. Done Forever
7. Hunt
8. Summer Camp
9. Give Me Life
10. Losing My Mind (unplugged)
11. Ghost Train
12. Better Off Without You
13. I Want You
14. Everywhere (Fleetwood Mac Cover-unplugged)
15. Brian Krakow (enkel intro)