Recensie Robin Hood

Na tien jaar bracht Studio 100 de musical “Robin Hood” opnieuw uit. Het was een schot in de roos. En hoewel deze show vooral voor kinderen geschreven was, beschikte hij over de kwaliteiten van een grote musical die ook door volwassenen erg gesmaakt kan worden. Jelle Cleymans en Free Souffriau schitterden als Robin Hood en Lady Marianne in een productie die het beste van musical wist te integreren: leuke dansjes, afwisselende muziek, een sterk verhaal met heel veel emotie en een prachtig decor dat de moderne technieken vakkundig wist te integreren. Je werd meegezogen in de sprookjeswereld van het Engeland uit 1105 om achteraf met een goed gevoel terug te ontwaken in 2012.

De voorstelling startte gehuld in mysterie  met prachtige Keltische gezangen die groot en klein meenamen naar het jaar 1105. De verteller omschreef hoe koning Richard Leeuwenhart op kruistocht was en dat in zijn afwezigheid zijn broer Jan heerste over Engeland.  Hij was echter zo bezeten van goud dat hij de sheriff van Nottingham steeds meer belastingen liet innen en zijn volk zienderogen verarmde. 

En dan was het tijd voor Peter Thyssen om in zijn rol van sheriff van Nottingham te kruipen. In een lekker bombastisch nummer gaf hij gestalte aan deze schrikwekkende man. Er werd handig gebruik gemaakt van de draaiende schijf die in het podium verwerkt zat om de verschillende taferelen een juiste dynamiek mee te geven. Het publiek ging als het ware mee op rooftocht met de sheriff en zijn soldaten. Wanneer de klompenmaker en zijn vrouw geen belastingen konden betalen omdat ze te arm waren, nam de sheriff hen gevangen. Alleen hun zoontje, Kleine Robin, kon ontsnappen en vluchtte het bos in op zoek naar Robin Hood. 

Om van al deze gruwel te bekomen, verhuisden we vervolgens naar het bos waar Robins bende onder leiding van Broeder Tuck (Chris Cauwenberghs) en Kleine Jan (Peter Van de Velde) een vrolijk drinklied zongen om te vieren dat ze net succesvol de wijn van de koning gestolen hadden. We waren volop aan het genieten van het prachtige decor en de leuke choreografie toen Jelle Cleymans als Robin Hood ten tonele verscheen. Vele kindermondjes vielen open en er ontstond een spontaan applaus. Jelle zette een jonge en erg dynamische Robin Hood neer, acteerde spontaan en wist zijn zangpartijen goed te brengen. Hij vervoegde zich bij zijn groep en liet de beentjes meedansen op het ritme van de muziek. 

Wanneer kleine Robin het kamp bereikte en zijn verhaal deed aan Robin Hood, werd het besluit genomen om koning Jan te gaan bestelen. De decors begonnen te verschuiven en voor we het goed en wel beseften, zaten we in de troonzaal van de koning. Daar zagen we Koen Crucke een karikaturale koning Jan neerzetten. Aan de ene kant was hij hard en grof tegenover zijn personeel en onderdanen en aan de andere kant was het een klein kind dat gefascineerd was door goud en speelgoedpaardjes. Wanneer Koen Crucke in “Ping Pingeling” vervolgens “want goud is beter dan een vrouw, goud zeurt niet heel de dag” zong, konden we niet anders dan spontaan beginnen lachen. Niet alle grappen in deze voorstelling waren voor de allerkleinsten, er was zeker ook aan de grote kinderen gedacht. En wat Koens prestatie betreft: een oude vos verliest wel zijn kilo’s, maar niet zijn stem. 

En dan kwam de prinses van de voorstelling op: Free Souffriau als Lady Marianne. Ook zij vertolkte haar rol erg goed. Ze acteerde vlot en wist ons al vanaf de eerste noten van het droevige “Koning Richard mijn vader” te charmeren. Wanneer Robin Hood tijdens de overval op het kasteel oog in oog kwam te staan met Lady Marianne, smolt ook hij voor haar charmes. 

Koning Jan ontdekte deze prille liefde en uit wraak beloofde hij de hand van Lady Marianne aan de enge sheriff van Nottingham. Om Robin Hood uit het bos te lokken, organiseerden ze een toernooi waarbij de winnaar zogezegd mocht huwen met Lady Marianne. Robin zou zeker proberen om zijn geliefde te redden en de sheriff had geen schrik om te verliezen, want hij was toch de beste schutter van het land. Zou Robin in de val lopen? 

Heel wat passie, bedrog, vreugde en drama in het verhaal en het publiek had dan ook geen seconde tijd om zich te vervelen. Het tempo lag lekker hoog en de decorwissels gebeurden in een snel tempo. En ook aan humor was geen gebrek in deze voorstelling. Naast de verschillende hints en toespelingen die de hoofdpersonages in hun teksten hadden steken, waren er Walter Baele en Patrick Onzea die voor de vrolijke noot zorgden. Naast het totaal geschifte personage van Simpele Joe, speelde Walter samen met zijn kompaan de wachters John en Ron. John en Ron stonden achteraan in de rij toen de intelligentie verdeeld werd en John had nogal wat vrouwelijke trekjes. De personages, de dialogen en de mimiek waren perfect op elkaar afgestemd. Alleen al voor dit komische duo zou een mens deze musical moeten komen zien. 

“Robin Hood” mixte klassieke musicalnummers met rockelementen, bracht een afwisselende choreografie, zat technisch gezien mooi in elkaar, bood een schat aan emoties, werd goed geacteerd en voorbeeldig gezongen. Hij had dus alles wat wij van een grootse musical verwachten En daar bovenop zorgde het te verwachten “happy end” dat we met een blij gemoed de zaal verlieten. Robin Hood van Studio 100 kan zich moeiteloos meten aan internationale producties. 

< Sascha Siereveld >