Recensie Unforgettable

Na successen op Broadway en in Londen, was de musical “Unforgettable” opnieuw in originele uitvoering te gast in Antwerpen. Acteur en zanger Monroe Kent III bracht begeleid door een heerlijk jazz-trio het levensverhaal van Nat King Cole. Monroe kroop hiervoor in de huid van de Nat King Cole en zijn hulpje Sparky en vertelde aan de hand van kleine anekdotes het leven van deze legendarische zanger. Het geheel werd doorspekt met fragmenten  uit grote hits als “Route 66”, “Smile” en “When I fall in love” en … een vleugje humor.  Het werd een rustige voorstelling waarbij we konden genieten van de diepe vertelstem van Monroe Kent III, zijn warme zangstem en vooral ook van een sterke acteerprestatie. 

“Unforgettable” is geen grote productie met een uitgebreide cast, maar is in wezen een monoloog uitgevoerd door Monroe Kent III. Hij vertolkte op een erg realistische wijze de rol van Nat King Cole waarbij vooral de charme en de beheersing naar boven kwamen. Verder speelde hij ook de rol van Sparky, het praatzieke hulpje dat in deze musical de rol van verteller  vervult. Het verschil tussen de personages werd gemaakt door het al dan niet dragen van een bril en de lichaamstaal. Monroe Kent III speelde zijn rollen erg goed. Er was bij het opstellen van deze productie duidelijk erg veel aandacht besteed aan de details in de acteerprestatie. Alleen helemaal op het einde van de show liepen de twee personages even in elkaar over. 

En vermits er geen musical is zonder zang, kon het ook niet anders of  Monroe Kent III moest ook de liedjes van Nat King Cole vertolken. Opvallend was de warme, diepe klankkleur van zijn stem en het gevoel dat hij in de nummer wist te leggen. Met zijn timbre bracht hij een beetje soul in de jazz-uitvoeringen van Cole’s klassiekers. Monroe Kent III bracht geen kopies van de hits van Nat King Cole, maar legde duidelijk zijn eigen accenten. En hoewel hij naar onze smaak soms net iets te veel speelde met de frasering van de teksten, droeg het wel bij tot de dramatiek van het verhaal. 

Het levensverhaal van Nat King Cole bezit van nature uit dan ook heel wat tragische elementen: een vader die het beroep van zijn zoon maar iets vond voor klaplopers, een mislukt huwelijk, zijn eeuwige strijd tegen het racisme en de longkanker die het gevolg was van zijn rookverslaving. “Unforgettable” ging deze elementen niet uit de weg, maar schrijvers Clarke Peters en Larrington Walker hadden voldoende humor in de voorstelling gestoken om te voorkomen dat ze zwaarmoedig zou worden.  Kleine opmerkingen in de tekst, visuele prikkels in de acteerprestatie en de vlotte interactie van Monroe Kent III met het publiek deden geregeld een glimlach op ons gezicht verschijnen. 

Het meest pakkende nummer uit de voorstelling was naar onze mening “Mona Lisa”. Het werd erg traag en gevoelig gebracht met alleen een beetje ondersteuning van de Edison Herbert op de gitaar. Geen gitaargeweld, maar heerlijk, zacht en jazzy gitaarspel dat het talent van Edison weerspiegelde. 

En hoewel de publieke belangstelling voor deze eerste voorstelling jammer genoeg relatief beperkt was, waren de reacties achteraf over het algemeen erg positief. Een enkeling had zich mispakt aan het feit dat de musical in het Engels gesproken en gezongen werd, maar wij waren hier juist erg opgetogen over: het verhoogde de authenticiteit van het verhaal. Wij waren in ieder geval erg tevreden. 

< Sascha Siereveld >