Recensie Judas Priest

De grondleggers van de heavy metal, die zo’n 40 jaar geleden mee aan de wieg stonden van het genre, hielden voor het laatst halt in ons land, als we de berichten mogen geloven dat Rob Halford en co aan hun afscheidstour bezig zijn. Die bracht hen vorig jaar al op het festivalterrein van Graspop waar ze mochten headlinen omdat Ozzy Osbourne zijn kat op het laatste moment had gestuurd. In de Lotto Arena bewezen de Britten dat ze die stek meer dan verdiend hadden. De vijf uit Birmingham hebben nog erg veel fun in wat ze doen en kregen hun “metal maniacs” weliswaar pas na een tijdje in complete maniac-modus.

Dat hadden we niet meteen verwacht rond kwart na negen wanneer na Black Sabbaths “War Pigs” het doek viel en de Priest opkwam. Het waren vooral oudere metalfans die we zagen, hier en daar al zittend luchtgitaar spelen, de ander dan weer met verrekijker in de aanslag alsof ie in het dagdagelijkse leven zeldzame gevederde vrienden spot. Eén van de vreemdere vogels die in Antwerpen voor zijn lens kwam, was ongetwijfeld Halford die meer gouden glitterende textiel aan zijn lijf heeft dan 5 Beyoncé’s samen. Tijdens “Prophecy” bijvoorbeeld droeg de man een lange goudkleurige cape met kap. Onze collega van de Morgen nam er zo waar een fotootje van voor zijn persoonlijk blingbling-album wellicht.

De Halfordvogel was erg goed gebekt, en zette de nummers krachtig neer. Een Mercury-momentje integreerde ie ook op het einde door even vocaal te improviseren en wat toonladdertjers te zingen, die het publiek dan mocht nazingen. Bij “Breaking the law”, uit een van hun succesvolste albums “British Steel” dat alweer 32 jaar oud is, werd de micro volledig gericht naar het publiek waarbij zo’n 4000 toeschouwers tegelijkertijd de zoetgevooisde stemmen, die behoorlijk gesmeerd waren met gerstenat, mochten laten horen. Een heerlijk staaltje stevig community singing was dat.

Judas Priest had de avond ingezet met “Rapid Fire” dat in één beweging overging in “Metal Gods”. Oerdegelijk allemaal, maar toch kwam de band aanvankelijk ons net dat tikkeltje te belegen over. Een eerste wauw-moment waar het optreden zou kantelen, merkten we dan ook bij “Victim of changes”. De band leek een versnelling hoger te spelen, ging meer in interactie, het gegil van Halford sneed messcherp, de drums en bassen beukten steviger door. Eindelijk stond de wall of sound er. Dat die visueel ondersteund werd door CO2-jets en lasers die overuren aan het kloppen waren, hielp ook.

Fans zagen Scott Travis even van het podium verdwijnen wanneer Diamonds and rust, een cover van Joan Baez, ingezet werd. Geen drummer betekent voor enkele fans de gelegenheid om een plaspauze in te lassen of even een vers biertje te gaan halen. Travis komt terug tijdens de song, laat zijn drumsticks wat tollen terwijl ie de cimbalen van zijn instrument betokkelt. Later vinden de houten stokken ook de weg naar de troms en trekt het nummer helemaal open en horen we alsnog een stevige schijf. Rob Halford haalt zijn drietand boven bij “Prophecy” die later ook vuurwerk zal spuwen. Maar het zal de stuwende kracht van de motor zijn, het pompende dat we ook in de visual zien van “Turbo Lover”  dat het optreden opnieuw naar een stevig hoogtepunt leidt.

Ook al vraagt de band om respect te tonen voor alle verschillende subgenres, toch fronsen we de wenkbrauwen wanneer er discobollen worden bovengehaald tijdens “Beyond the realms of death”. Een onding vinden we het. Fleetwood Macs “The Green Manalishi” werd dan weer wel stevig meegekeeld. En dan volgde wat we niet meer durfden hopen: er werd gemoshet, er werd gecrowdsurft. Het publiek had daar blijkbaar een zetje voor nodig in de vorm van een songtekst als “breek eens een wetje”. Travis mag kort even een solo geven op drums voor de tijger in de fans weer ontwaakt in “Painkiller”. Eindelijk zien we ze, waar totnogtoe erg weinig van te merken was: de maniacs, de fans van het genre die zich stevig laten gaan op een woensdagavond.

Nog zo’n mokerslag is “Electric Eye”, als eerste bis waar de ohoho’s stevig meegebruld worden. De Harley als statussymbool van mannelijkheid, staat ondertussen stevig centraal in het midden van het podium. De metalvibe is er, en zal niet meer gaan liggen tot het einde van het optreden. “Hell bent for leather” en “You‘ve got another thing comin‘”, met gitaarsolo van Richie Faulkner, poken de massa vakkundig verder op. Ook achteraan bij de monitormixers zien we een moshpit ontstaan. We zijn bijna na middernacht aan het leven wanneer Judas Priest zijn laatste toegift aan Antwerpen doet en daarmee een optreden aflevert van ruim twee uur en een kwart met metaal dat aanvankelijk nog niet messcherp genoeg leek maar geleidelijk aan en vooral naar het einde toe pas om de oren sloeg.

< Bert Hertogs >

De setlist:

1. Rapid Fire
2. Metal Gods
3. Heading Out to the Highway
4. Judas Rising
5. Starbreaker
6. Victim of Changes
7. Never Satisfied
8. Diamonds & Rust (cover Joan Baez)
9. Prophecy
10. Night Crawler
11. Turbo Lover
12. Beyond the Realms of Death
13. The Sentinel
14. Blood Red Skies
15. The Green Manalishi (With the Two Pronged Crown) (cover Fleetwood Mac)
16. Breaking the Law (volledig gezongen door het publiek)
17. Painkiller

Bis:

1. Electric Eye
2. Hell Bent for Leather
3. You‘ve Got Another Thing Comin‘

Bis 2:

1. Living After Midnight