Recensie Faun | Sidi Larbi Cherkaoui en Eastman

Vaslav Nijinsky maakte in 1912 een mythisch werk op basis van Debussy’s “Prélude à l’après-midi d’un faune” en een gedicht van Stéphane Mallarmé. Het seksuele ontwaken stond als thema centraal en dat zorgde destijd voor een schandaal. Cherkaoui maakte een remake, maar dan voor twee dansers en liet Nitin Sawhney muziek toevoegen aan de partituur van Debussy. Een choreografie met menselijke (zacht, golvend, sensueel) en dierlijke (iets harder, korter, hoekiger en sprong-) bewegingen in een sprookjesachtige setting van een bos. Het mannetje en het wijfje weten niet van elkaars bestaan af. Eerst zien we hen afzonderlijk dansen. Dat beide half dier, half mens zijn, merken we in de danstaal die verschillend is maar ook raakvlakken heeft. Raakvlakken die bij de ontmoeting overgaan in een prachtige verwevenheid van James O’Hara en Nicola Leahey.

In deSingel danste Leahey voor het eerst de rol van de vrouwelijke tegenpool van de Faun. Daisy Phillips die de rol op de première in oktober 2009 vertolkte, danst op dit moment namelijk in de productie C(h)oeurs van Alain Platel/Les ballets C de la B. Leahey zit erg goed in haar rol, merken we. Samen met O’Hara zet ze een natuurlijke sensualiteit neer op het podium terwijl beide karakters op ontdekking zijn naar zichzelf en de ander, en dat voor de eerste keer in hun leven. Faun heeft dan ook iets erg onschuldigs tegelijkertijd in zich hoewel er ook een snuifje Kama Sutra in te ontwaren valt wanneer beide al kronkelend van één positie naar een ander overgaan. 

De herneming van Faun van Cherkaoui was oorspronkelijk gepland voor 2 oktober vorig jaar, bij de opening van de uitgebreide deSingel. Om technische redenen kon de voorstelling toen niet doorgaan. Nu, op het einde van het seizoen, bleek een blitzbezoek – de voorstelling duurt een kwartiertje - aan deze cultuurtempel meer dan waard. Genoten hebben we en in geen tijd waren we mee in de mythische, sprookjesachtige wereld die Cherkaoui en zijn dansers ons toonden. Een juweeltje dat het aardse met het hemelse verbindt. Zeer toegankelijk ook voor kinderen: de jongsten zien een bos en een sprookje. Volwassenen weten dat het open einde waar beide dansers een andere kant opkijken niet per se een “en ze leefden nog lang en gelukkig”-einde is. 

< Bert Hertogs >