Recensie Lou Reed

Je moet al een toondove hond zijn, mocht je staart spontaan beginnen kwispelen bij het horen van Lou Reed live. De zeventiger klinkt zelden toonvast, zit erg vaak onder de toon en met zijn jongste album Lulu waar hij met Metallica in zee ging, toonde ie op een pijnlijke manier dat ie het genre helemaal niet onder de knie heeft. Zijn half gezongen, half parlando teksten doen het niet. Dat ie 4 nummers uit het album bracht waarvan ie de titel steeds op een kinderlijke manier uitsprak, alsof het over een gekoesterde jeugdzonde ging, was voor veel toeschouwers wat te veel van het goede. Hét uitgelezen moment om even de bar op te zoeken voor verfrissing en een drankje, want wat was het drukkend, plakkerig warm in de grote zaal waar het op vraag van de artiest verboden was om te drinken. Bij sommige temperaturen zouden dat soort restricties verboden moeten worden of je nu Lou Reed heet of niet.

Na opener Brandenburg Gate zagen we al enkele dames achteraan om lucht komen happen. Het was zes na negen en Reed was aardig laat om zijn tweede optreden in Brussel aan te vatten. Het zou ervoor zorgen dat de man en zijn band ruimschoots over het opgelegde einduur, standaard vastgelegd op half elf, zou gaan. Om tien voor elf was het dan ook erg lang wachten, zou ie toch nog bissen, of niet? Met “Beginning to see the light” van The Velvet Underground, gaf ie alvast een duidelijk antwoord op die vraag.

De sterkte in het optreden zat ‘m dus niet bij Reed, maar wel bij zijn band. Vaak dikte een instrument de sound aan, of tekenden we versnellingen op die hun effect op het publiek niet misten. Bij Heroin, dat erg rustig begon, was het bijvoorbeeld van dat. De band speelde crescendo en versnelde terwijl de violist speelde alsof zijn leven ervan afhing en ie ook de laatste vezel van zijn strijkstok gebroken wou zien. Erg vreemd zicht, zo’n strijkstok die quasi herleid is tot een vlaggenstok. In ‘I’m waiting for the man” mocht de elektrische gitaar de hoofdmelodie overnemen terwijl wij Sensessly cruel dan weer graag aanstippen om zijn heerlijke catchy melodie waarbij de baritonsax heerlijk op hol mocht slaan. Dat de zang tussen Reed en Joan as Police Woman langs geen kanten blendde, nemen we er dan wel bij.

Bij “Mistress Dread” horen we de gitaren en de drum in tegenritme tot elkaar spelen en Reed zingt/debiteert zijn tekst als autonoom deel. Erg vreemde song, die moeilijk in het gehoor ligt omdat de harmonie ver te zoeken valt en ieder zijn eigen ritme volgt. Dat de sfeer bij het publiek dan ook als een pudding is ingezakt, hoeft niet te verbazen. Maar dan horen we een erg klassiek begin op viool, het publiek klapt mee, en de parlando van Reed zit opeens wel lekker. De erg aanstekelijke melodie en knappe achtergrondzang van Joan doen de rest. “Street Hassle” zal naast “Sad song” dat ooit met zijn repetitieve strijkers een tune van de VRT was als we ons goed herinneren, het hoogtepunt van de set worden. Dat laatste nummer mocht mooi aanzwellen zodat de song erg vol klonk. Ukulele en pizzicatospel op viool hoorden we “Think it over” terwijl de contrabas mocht doorklinken naast solo’s voor sax en viool bij “Walk on the wild side”. Lou Reeds parlando in de song en de melodieuze hoge tududu’s konden niet sterker met elkaar contrasteren.

Zeer bizar optreden dat moeilijk te omschrijven en te vatten viel. Toeschouwers die het vroegtijdig voor bekeken hielden kunnen we gezien de omstandigheden, het was drukkend warm, er mocht niet gedronken worden in de zaal, en daarnaast was Reed muzikaal weinig toegankelijk en maakte ie geen contact tussen songs door, wel ergens begrijpen. Aan de andere kant waren er ook voldoende zaken om dit niet gemakkelijkheidshalve als een slecht optreden te bestempelen. Want dat was het niet. Maar goed was het nu ook weer niet. “Een voldoening” dan maar.

< Bert Hertogs >

De setlist:

1. Brandenburg Gate (uit Lulu - Lou Reed en Metallica)
2. Heroin (nummer van The Velvet Underground )
3. I‘m Waiting for the Man (nummer van The Velvet Underground )
4. Senselessly Cruel 
5. The View (uit Lulu - Lou Reed en Metallica)
6. Mistress Dread (uit Lulu - Lou Reed en Metallica)
7. Street Hassle 
8. Cremation 
9. Think It Over 
10. Walk on the Wild Side 
11. Sad Song 
12. Junior Dad (uit Lulu - Lou Reed en Metallica)

Bis:

1. Beginning to See the Light (nummer van The Velvet Underground )
2. Sweet Jane (nummer van The Velvet Underground )