Recensie Radiohead | Bilbao BBK Live 2012

Belgische Radioheadfans moeten nog even wachten tot 18 oktober precies eer de band ons land aandoet. Op de tweede dag van Bilbao BBK Live lokte de groep rond Tom Yorke 39.476 man naar het festivalterrein. Het werd het tweede optreden na de dood van crewlid Scott Johnson  die bij de instorting van het podium op 16 juni in Toronto het leven liet. Uiteraard heeft dat diepe indruk nagelaten op iedereen die betrokken is bij de tour. Ook de materiële schade: heel wat belichting en unieke instrumenten werden vernield. Wat we te zien en te horen kregen in Bilbao was dus nog nauwelijks vergelijkbaar met eerdere festivalsets in Coachella  bijvoorbeeld.

Zag je in Coachella nog twaalf vierkante ledstructuren van positie wisselen, schuin overhellen of de vorm van een ruit aannemen, wat mooie beelden bezorgde, dan bleven die nu statisch en verticaal op hun plek hangen zodat er visueel minder diepte gecreëerd werd. Op muzikaal vlak bleef de diepgang gelukkig wel behouden al moet gezegd dat Yorke nauwelijks contact maakt met het publiek. Muziek maken op het perfectionistische af staat dan ook centraal bij de band. Zijn “Hi. Good evening. We are Radiohead.” dat ie net voor de bissen werden ingezet op het publiek losliet had dan ook iets komisch.  Tot dan toe heerste er qua bindteksten namelijk radiostilte.

Openen deden ze hun set net als in Nîmes met Bloom dat gevolgd werd door de clappings en beat die 15 Step aankondigden. Op de bandleden staan verschillende camera’s gericht die op het podium staan en inzoomen op de muziekinstrumenten die een rijkdom aan sferen weten te creëren. Ook de ledschermen rechts en links van het podium tonen blokken. Staan in Morning Mr. Magpie nog de gitaren centraal dan klinkt de piano door bij “Pyramid song”, een nummer waarbij de elektrische gitaar ook aangestreken wordt, wat nog steeds erg experimenteel aanvoelt. Bij een prachtig uitgevoerd en dromerig “Reckoner” (uit het in 2007 uitgebrachte In Rainbows) haalt het publiek massaal de gsm’s boven. Yorkes zet een sterke vocale prestatie neer, in kopstem, waar niets op af te dingen valt. Op het ganse optreden trouwens niet.

Nude wordt erg zacht en intimistisch uitgevoerd dat we onze chille plek, achteraan de front of house is een heuveltje om op te zitten, verlaten en meer in de richting van de dichtstbijzijnde geluidstoren opschuiven. De subtiliteit van het erg breekbare nummer komt ontegensprekelijk beter tot zijn recht in een zaal. Toch ging er minder verloren dan we aanvankelijk vreesden, het publiek was bij de les, en luisterde aandachtig naar deze kwetsbare uitvoering die ons wist te raken. Veel inkt vloeide al over hoe je de song kan interpreteren en in welke tijdsgeest je die kan plaatsen. We houden het graag aan de luisteraar zelf om zijn of haar idee te vormen.

In “There there” trekken de elektrische gitaren op het einde de song helemaal open en roepen een oncomfortabele sfeer op van achternagezeten worden, net als in de videoclip het geval is. Op het album Hail to the thief (2003) heeft het nummer ook de bijtitel “The Boney King of Nowhere” dat net als de videoclip geïnspireerd is op een uitzending van de Britse tv show Bagpuss. Een collectieve “aha” voelen we bij het publiek opsteken wanneer de pianoklanken van Karma Police te horen zijn. “This is what you get” zingt het publiek aardig mee, één van de weinige momenten trouwens dat het de zang niet exclusief overlaat aan de frontman. Erg knap zijn de visuals ook die op het einde van de set weg regenen. Met pingpongbalachtige sounds die erg 70’s aandoen uit de synthesizer en een beat start afsluiter Idiotheque. Radiohead deed hiervoor beroep op samples van Mild und Leise van Paul Lansky en Short Piece van Arthur Kreiger.

Yorke en co komen terug en zetten Give up the ghost in. We krijgen roze verticale strepen te zien in de visuals die over de live beelden van het optreden gaan bij Kid A. Neil Youngs After The Gold Rush zet Yorke enkele lijnen in en laat het overgaan in Everything in it’s right place wat erg vreemd aanvoelt als overgang. Met Paranoid Android (uit OK Computer) dat erg goed onthaald werd, en één van de hoogtepunten van de passage in Bilbao werd, neemt de Britse band afscheid en klokt zo af op een concert van 1 uur en 50 minuten. 4 Nummers minder dan in Nîmes, twee dagen eerder, werden er gespeeld. Daar zat onder andere Street Spirit (Fade out) bij dat de set in Bilbao dus niet haalde. Benieuwd dus of de song in het najaar wel terug opgepikt wordt in Antwerpen en Amsterdam…

< Bert Hertogs >

De setlist:

1. Bloom 
2. 15 Step 
3. Bodysnatchers 
4. The Daily Mail 
5. Myxomatosis 
6. The Gloaming 
7. Morning Mr. Magpie 
8. Pyramid Song 
9. Reckoner 
10. I Might Be Wrong 
11. Nude 
12. Lotus Flower 
13. There There 
14. Karma Police 
15. Feral 
16. Idioteque 

Bis:

1. Give Up the Ghost 
2. Kid A 
3. Everything In Its Right Place (met “After the Gold Rush“ van Neil Young als intro)

Bis 2:

1. Paranoid Android