Recensie Alesso | Fatboy Slim | Avicci | Tomorrowland 2012

“The beauty of the beat”, “Happiness”, “The story of us”, “This is madness”,… het zijn maar enkele titels van mega boeken die het decor vormen van de Main Stage van Tomorrowland. Een nieuw hoofdstuk is aangebroken, het achtste, en in no time verkocht het dance festival uit. De ganse wereld wil in Boom zijn, al van de late namiddag viel het op dat het festivalterrein voor het hoofdpodium al stevig gevuld was. Thomas Gold en Alesso brachten dan ook erg goeie sets. Heel de wereld is present, erg veel verschillende vlaggen van landen zagen we, maar de blauw-gele kleuren van de Zweden vielen het hardst op naast die Belgische vlag met “Tomorrowland, our Belgian pride” op. Jawel, als er een festival is dat ons land op de wereldkaart zet, is het Tomorrowland wel.

Wat we zo enorm appreciëren aan het festival in Boom, is dat er een gevoel voor perfectionisme tot de kleinste details heerst. De drankbonnen (7 stuks aan 10 euro) zijn een kunstwerk op zich. Als geheel vormen ze een eigen munteenheid, een bankbiljet met glitterende elementen in verwerkt. De VIPS kregen kleine taartjes, met slagroom en daarop een kleurig boekje in marsepein als dessert. Elfjes – zo leek het wel – serveerden naast twee levende boomstronken. Het dienblad is in de vorm van een boek. Ook de bars zijn voorzien van boekenkasten en meer fraais. What can we say? We are very impressed.

De grote waterlelies die twee jaar geleden het hoofdpodium sierden, vinden we nu op de vijver aan het “We Play House Recordings” podium. Boven de kleinste stage, de Winterclubbing die onder de grond, onder een bruggetje verscholen is, vinden we stoute kabouters die hun territorium hardnekkig willen verdedigen. “Go away.”, “Only for gnomes” lezen we op protestteksten bij de tuinkabouters, waarvan eentje haar borsten toont. Een big smile creëert ID&T daarmee op ons gezicht, en niet alleen op dat van ons. De kleine club staat vol tot buiten. Feest!

Aan de Untitled! Stage vraagt een feestvierder aan me waar de Versuztent is. Versuz is er dit jaar niet bij zeg ik hem. Omdat ie me niet gelooft – never trust journalists – toon ik hem het grondplan.  Een andere bummer is de eerdere annulering van Calvin Harris.  Maar met zo’n line up zijn het slechts enkele rimpelingen op het water van de vijver van de Schorre waar niet in gezwommen mag wegens blauwalg hoewel Harris een moordset speelde als voorprogramma van Rihanna in het Sportpaleis, eerder dit seizoen, en we die waanzin best nog een keertje opnieuw wilden beleven in eigen land. Harris was toch min of meer aanwezig op het hoofdpodium. Alesso draaide zijn Feel so close, en Fatboy Slim stak een stukje Bounce in zijn set.

Thomas Gold en Alesso doen wat het Main Stage-publiek o zo fijn vindt, anthems aan elkaar rijgen, die stevig meegekeeld worden, waar “heehey hoohoo” op wordt gebruld, waarbij de handjes de lucht ingaan of van links naar rechts, allemaal mooi synchroon op de heuvel. Het is veruit één van de festivalbelevenissen  waar we elk jaar naar uitkijken.  Coldplay werd goed bediend met Clocks, Paradise, Fix you en Every teardrop is a aaterfall. Music van Madonna en Fire to the rain van Adele zette Goldman achteraan in de set. Alesso startte met Paradise. De lichtshow is hoewel de duisternis nog niet is ingevallen dan al fenomenaal.

Grote kaarsen staan er  aan het podium, met in de kaars de vorm van het gezicht en de boom die vorig jaar centraal stond. Ook hier dus een verwijzing naar een eerder hoofdstuk uit het bijna achtdelige Tomorrowlandboek. Wat erg sterk én ongezien is, is dat deze kaarsen kunnen switchen van fontein naar vuurkanon en terug. De balkonnetjes op de boekenkaften doen aan blaassilenes denken, en geven een romantische sprookjesachtige toets. Wanneer de avond valt, zullen de raampjes soms oplichten. Alle dj’s worden in kalligrafie op de visuals aangekondigd, het gezicht dat lacht en het publiek aankijkt is dit jaar een 3D projectie dat uit een pagina van een boek tevoorschijn komt. Dit is één en al puur visueel genot, erg smaakvol geserveerd.

“What are you waiting for?” horen we in Pendulums The Island. Alesso mist zijn start niet. Losin my religion, Bitter sweet symphony, Somebody that I used to know, Titanium (David Guetta feat. Sia) en Silenced by the night (Keane) worden erg goed onthaald en als kers op de taart is er “Calling (Lose My Mind)” waarop iedereen compleet uit de bol gaat. Erg straffe set zette de Zweed neer.

“WTF” en “Put your hands up in the air” kondigen de komst van Fatboy Slim aan in Boom. 2Pac’s “California Love” en Will Smiths “Wild wild west” werden aan elkaar geregen. Helemaal zomers klonk het wanneer de aanstekelijke ritmes uit “Mas que nada” door de luidsprekers gejaagd worden.  Flarden van Queens “Bohemian Rhapsody” en een klein eerbetoon aan de pas overleden Donna Summer via “I Feel Love” zorgden dat we ons inderdaad voelden al een ritje in een amusementspark zoals op de schermen verscheen. Fatboy Slim ging erg breed, en boorde allerlei stijlen aan, wat bij de ene al beter gesmaakt werd dan de ander.

Net als bij Alesso’s set werkte ook de Zweed Avicci naar een hoogtepunt. Levels zou zijn climax worden na Nicktim en Silhouettes. Vooral het laatste half uur van zijn set kon ie rekenen op een “so excited” (uit 2009) publiek ook hoger op de heuvel wanneer ie (Seek) Bromance had ingezet.

Tomorrowland 2012 leest nu al als een erg boeiend en knap geïllustreerd achtste hoofdstuk. We onthouden van dag 1 vooral Alesso en Avicci op het hoofdpodium. Op zaterdag neemt Swedish House Maffia afscheid van het Belgisch publiek. Zondag sluiten David Guetta en Steve Aoki de achtste editie van het dance festival af dat wat ons betreft zijn gelijke niet kent. There is only 1 Tomorrowland.

< Bert Hertogs >