Recensie Wear it like a crown

Wear it like a crown” is de laatste circusvoorstelling uit een trilogie waarin het circusgezelschap Circus Cirkör stilstaat bij het menselijk lichaam. Deze voorstelling gaat over de linker-en rechterhelft van onze hersenen, terwijl “Inside Out” nog over het hart ging en “99% Unknown” over cellen en neuronen. Hoewel het idee erg sterk is, bleek het Zweedse gezelschap alle moeite van de wereld te hebben om er een geslaagde voorstelling van te maken. Visueel zit alles erg goed, en al snel weten de acrobaten samen met de videobeelden een eigen dromerige wereld te creëren, dan weer luchtig met droge humor, dan weer donker. Ook de muziek (op tape) van Rebekka Karijord komt erg poëtisch over. Maar het geheel lijkt meer op een aaneenschakeling van losse delen en de spanningsboog is meermaals ver zoek. De podiumwissels worden erg ongelukkig ingevuld, wat het een moeilijke voorstelling om volgen maakt, ook voor de jongsten.

Of het schrappen van de act met de messenwerper ermee te maken had, laten we in het midden, zoiets kan uiteraard invloed hebben rond de opbouw van een voorstelling. Feit is dat de man die de act voor zijn rekening neemt, Jesper Nikolajeff, gekwetst is, maar aan de beterhand. Het messenwerpen zal daardoor niet meer te zien zijn in Antwerpen. Nikolajeff kreeg 15 hechtingen maar zijn spieren werden niet geraakt. 

Het is dus vooral de kale clown David Eriksson die het laken naar zich mag toetrekken samen met Fouzia “Fofo“ Rakez. Een ring, een wc ontstopper, een ballon, een houten lepel, een glas en tientallen pingpongballetjes, behoren tot zijn werkmiddelen. Hij voert er trucs mee uit, die in zijn eenvoud doen verbazen, hoewel er een behoorlijke techniek bij komt kijken en wat geluk.

Prachtig is de ontmoeting met de vrouw die ie neerzet en de tableau vivants, ondersteund door witte belichting die kort aan- en uitgaat, zodat het lijkt alsof er een foto genomen wordt. Het koppel kan dan van positie veranderen wanneer het donker is. In het tweede deel zien we hen straffe dingen doen op de trapeze. Ook een andere act van een collega aan een paal die links en rechts bengelt stippen we graag aan.

Maar voor een eerder lange voorstelling (2 uur) is ons dat te weinig. Wear it like a crown lijkt dus vooral op zoek naar zichzelf, naar structuur. De cruciale vraag “Alles is een risico, of een mogelijkheid” blijft open.  Wat ons betreft, liet Cirkör enkele mogelijkheden liggen in dit teleurstellende Wear it like a crown waar we nooit echt volledig “in” zijn geraakt.

< Bert Hertogs >