Recensie Home Sweet Home

Een volle circustent met vooraan een schijnbaar willekeurige hoop afval en een zwerver die tussen al die rommel slenterde. Zo startte Karakasa Circus haar eerste voorstelling van “Home Sweet Home” op de Zomer van Antwerpen. Een reeks potige turners/acrobaten, drie muzikanten, een jongleur en een clown brachten vervolgens een mix van circus en theater waarbij de kracht soms in de eenvoud zat terwijl enkele minuten later het publiek overspoeld werd door een golf van impulsen. Het was een voorstelling met veel publieksinteractie die groot en klein wist te boeien met menselijke torens, klassieke mime, gymnastische krachttoeren en visuele grappen. 

De voorstelling speelde zich af op een vuilnisbelt waar de acht acteurs tussen het afval en de ratten probeerden te overleven in de meest barre levensomstandigheden. We zagen de zoektocht naar drinkbaar water, het verlangen naar deftig eten en de strijd tegen de bittere koude en onweer. Ondanks deze zwaardere thematieken, zat de humor en de schoonheid in de visualisatie en de verwerking van deze onderwerpen. 

De strijd om drinkbaar water mondde uit in een stuk waarbij acteur en clown Carlo Maria Rossi het publiek ging dirigeren op de tonen van een trage klaagzang. Met een knipoog naar de zondagsmis  werd de honger dan maar gestild met rat op het menu. En terwijl de accordeonist, de saxofonist en de violiste hun vrolijke melodie speelden, liepen de acrobaten met vlammen in hun kookpotten halsbrekende toeren uit te halen. Er gebeurden zoveel dingen tegelijk dat we even niet weer wisten waar we eerst naar moesten kijken. 

Een opvallende constante in de voorstelling was het feit dat achtergrond nooit zomaar achtergrond was. Er viel altijd wel iets te beleven aan de rand van de focus. Terwijl de acrobaten hun enorme kracht demonstreerden tijdens het bouwen van menselijke torens, kon je in de marge van de actie de ober zien jongleren met schoenen of ratten. 

“Home Sweet Home” is een erg visuele voorstelling die het vooral moet hebben van de mimiek van de clown en de jongleur, de kleine visuele grappen, het feeërieke stuk met de vallende paraplu’s en de knappe spiegel-act. We zagen al vaker twee mensen elkaars spiegelbeeld spelen, maar Karakasa Circus ging nog een stap verder door de ene helft van de cast het beeld te laten zijn van de andere helft. Zelfs de acrobatie werd in spiegelbeeld uitgevoerd. Het hoeft niet altijd spectaculair te zijn om te bekoren. 

De tweede zuil van de voorstelling, de acrobatie, was absoluut sterk en illustreerde de kracht en de kundigheid van de turners, maar miste afwisseling en liet ons toch wat achter met een gevoel van “dit hebben we al meer gezien”. Je kan blijkbaar op heel wat verschillende manieren turners stapelen, maar na de achtste toren zagen we nog weinig verschil. Gelukkig zorgde de randanimatie telkens voor voldoende variatie. 

“Home Sweet Home” was al bij al een erg leuke familievoorstelling die op een luchtige wijze de problematiek van daklozen aanhaalde door ze te verwerken in een visueel spektakel dat klassieke circustechnieken en theater wist te combineren tot een mooi geheel. Carlo Maria Rossi deed daarbij soms erg veel denken aan de legendarische John Cleese in zijn rol als Basil Fawlty. 

< Sascha Siereveld >