Recensie Radiohead

We schreven het al in Bilbao: Radiohead koos er niet voor de hits, en dat zou ook in Antwerpen niet anders zijn. 11 Trucks en 5 bussen aan mensen en materiaal waren er nodig om 17600 toeschouwers te verwennen met een exquise klank- en lichtshow, en een band die een zeer sferisch optreden bracht: van psychedelische en pulserende beats die onze tribune deden daveren, over art gitaarrock en songs waar maar liefst drie drums - Clive Deamer van Portishead was er bij - in tegenritme tot elkaar speelden tot uitgepuurde rustige songs. Radiohead is kunst, en dus geen hapklare brok. Dat ze deze zomer niet op een zomerfestival in ons land speelden, valt ergens te begrijpen.

Het was van 5 juli 2008 geleden dat Radiohead nog eens een bezoekje aan ons land bracht, toen was de groep headliner op Rock Werchter. Voor hun jongste indoor optreden moesten we negen jaar in de tijd terug gaan. Toen was het in Vorst Nationaal te doen. In Bilbao gaf de band uit Oxfordshire een optreden waar het moeilijk was om bij de les te blijven, openlucht, festivalterrein, een kille nacht, wat regendruppels, maar vooral ook een set waar de spanningsboog niet zo strak stond en ons niet helemaal bij de les hield. Ook het optreden in het Sportpaleis zou wat vergen van een Radioheadtoeschouwer en vooral in zijn laatste uur sterker worden .

Openen deed de groep rond Tom Yorke met Lotus Flower uit album The King of Limbs. 2 Keer 6 vierkante ledschermen projecteerden de live beelden van de bandleden, stijlvolle visuals met onder andere strepen gingen erover. De vierkanten konden overhellen, zich als een ruit aan het publiek presenteren of bij Kid A in boogvorm over de band hangen. Zes andere hingen helemaal boven in de nok, net voor heel wat nummers begonnen toonden die grote QR-codes. Slechts een handvol toeschouwers probeerde om de codes in te scannen.

Weird Fishes/Arpeggi, Reckoner, een prachtig in kopstem gezongen Nude, een mooi meegezongen Karma Police, een van de weinige  momenten dat het concert “mainstream” aanvoelde en Bodysnatchers leidden naar een extatisch publiek dat na anderhalf uur optreden de groep terug op het podium vroeg met luid tribunegestamp. Drie kwartier aan bissen breidde de band er nog aan. Weinig interactie deed Yorke met zijn fans. Bij “good evening ladies and gentlemen” en “ah daar rechts zitten ook mensen.” ondersteund door het geluid van een beatring bleef het zo wat. Identikit werd aangekondigd en “Supercollider” als bewijs dat “we nog niet dood zijn als groep”. De trip van de eerste bisronde bracht hen naar Paranoid Android dat met een staande ovatie beloond werd. Klokslag kwart voor twaalf en 24 nummers later, floepte het zaallicht opnieuw aan. Radiohead had een set gebracht om duimen en vingers van te likken, al misten we soms een consistent geheel omdat stagehands meermaals op en af moesten om een instrument te plaatsen of weg te halen. Dat deed de spanningsboog wel vaker verzwakken. Maar laat dat vooral detailkritiek wezen. Radiohead was erg goed.

< Bert Hertogs >

De setlist:

1. Lotus Flower 
2. Bloom 
3. Airbag 
4. Weird Fishes/Arpeggi 
5. Kid A 
6. I Might Be Wrong 
7. The Gloaming 
8. Separator 
9. Reckoner 
10. Pyramid Song 
11. Nude 
12. Identikit 
13. Karma Police 
14. The National Anthem 
15. Feral 
16. Bodysnatchers 

Bis:

1. Give Up the Ghost 
2. Supercollider 
3. Morning Mr. Magpie 
4. Myxomatosis 
5. Paranoid Android 

Bis 2:

1. 15 Step 
2. Everything in Its Right Place (Intro: True Love Waits)

Bis 3:

1. Idioteque