Recensie booty Looting

Booty Looting, heet de nieuwste voorstelling van Wim Vandekeybus. Fictie en realiteit ontmoeten elkaar. Wat is echt, wat is de kopie, of moeten we spreken van een kopie van de kopie? Alle kunstvormen op het podium, muziek, dans, theater, fotografie, zetten het publiek op het verkeerde been. Elko Blijweert haalt riffs uit zijn elektrische gitaar die origineel klinken. Of zijn ze toch schatplichtig aan bestaand materiaal? Hij speelt wat het gezelschap hem opdraagt: melancholie, gevaar, iets vrolijks,opwindends,… Rockfotograaf Danny Willems vervormt de perceptie van wat de dansers op het podium neerzetten helemaal. Stills uit een gewelddadig en intens fysiek moment, worden lieflijk in beeld gebracht en vice versa. Het gebruik van zwart-wit beelden versterkt en dramatiseert het geheel bij momenten. Veel tekst daagt het publiek uit. Het personage Jerry Killick (door Jerry Killick) roept het publiek halfweg de voorstelling op om de zaal te verlaten, omdat het blijkbaar meer geïnteresseerd is in de dansers die aan het opkuisen zijn dan naar zijn tekst te luisteren. Of hoe Vandekeybus erg confronterend werkt.

Wat steekt een performer van zichzelf in een voorstelling? In hoeverre leunt het personage Birgit Walter bij de artieste die haar naam leende aan dit personage? Is ze in het echt femme fatale, of eerder een vrouw die het noodlot tegemoet gaat? Wat met die andere vrouw op het podium: Elena Fokina? Werd ze van thuis uit gedwongen om tennislessen te volgen als kind, waardoor ze een bloedhekel aan die sport heeft en in elke voorstelling een of meerdere ballen uit colère wegsmijt? Hoe zit dat met het machogehalte van enkele dansers? Booty Looting rijkt het publiek alleen maar vragen aan, zodat het onwennig en luidruchtiger dan we gewend zijn deSingel verlaat.

Overdrijven ze in hun emoties wanneer ze herinneringen ophalen uit hun jeugd, die al dan niet vervormd zijn, fraaier of minder fraai ingekleurd zoals Willems het live doet? En wat met het publiek? Hadden die toeschouwers niet de beste redenen om naar een gezelschap te kijken dat een volgende scène voorbereidde door herinneringen aan de vorige weg te vegen, ook omdat (de herinnering aan) kuisen als thema nog terugkwam? Hadden die tientallen toeschouwers die de zaal verlieten na een uur het mis?     

Joseph Beuys “I like America and America likes me” brengt het gezelschap met dansers die zich als coyotes op een vermomde man storten. Daarna mogen ze het nog eens over doen maar dan extremer. In zijn danstaal is Vandekeybus altijd al erg fysiek geweest, en ook nu weer zijn de referenties naar het dierlijke, door vele sprongen, snelle bewegingen, lopen, en sluipen alomtegenwoordig. Walter op haar beurt is een antropologe, een Romy Schneider, een Maria Callas, moeder, een actrice die nooit een moederrol goed zou kunnen neerzetten, een Medea die haar kinderen doodt. Haar wapen: de kopieermachine die net als touw gezichten kan vervormen, en het geheel veel extremer laat overkomen dan het werkelijk is. Nooit zou ze origineel zijn, ze zou haar carrière vooral te danken hebben door te stelen van anderen.

Vandekeybus stelt onze (beeld)cultuur en perceptie totaal in vraag. Met een zeer oncomfortabel gevoel verlaten we deSingel. En we zijn blijkbaar niet alleen… Want wat is origineel, wat is de kopie, wat de kopie van de kopie? Niemand die het op den duur nog weet. Fictie slaat om in realiteit slaat om in fictie.

< Bert Hertogs >