Recensie Julia Stone

Julia Stone zou u toch enigszins bekend in de oren kunnen klinken, waarschijnlijk van het broer-zuster duo Angus & Julia Stone. Beiden nemen nu wat tijd om hun solocarrières verder uit te bouwen en zijn van plan om later opnieuw een gezamenlijk album uit te brengen. Angus hield eerder deze maand even halt in de Botanique, vanavond staat z’n zus op het programma in de Ancienne Belgique. Julia heeft ondertussen al twee soloplaten uit en toont de wereld dat het ook zonder haar jongere broer perfect lukt.

Beginnen doen Julia en co. meteen met een oldie ‘The Memory Machine’, het titel nummer vanStones eerste langspeler. De muzikante heeft even geen instrument voorhanden en staat iets té awkward met haar armen te zwaaien. Gelukkig zorgt Stone halverwege de song zelf voor het trompetgeschal zodat we ons daar al niet meer aan ergeren. De massa is uitzinnig en overspoelt Julia met applaus. Die behoudt haar cool en zonder aarzelen gaan ze verder met een cover van ‘Bloodbuzz Ohio’ (The National) en een fijne jazzversie van single ‘It’s All Okay’.

Terloops vermeldt de Australische dat ze het wel mist om te touren met Angus en dat blijkt ook wanneer ze wat Angus & Julia nummers uit haar mouw schudt. Ze kiest meteen voor één van de kleppers ‘And The Boys’ waarbij we de afwezigheid van de andere Stone toch wat missen. Julia zelf zegt “this song makes me sound like a bit of a slut,” maar eigenlijk gaat het over jongens die maar niet kunnen zwijgen. Wanneer iemand in de zaal fluit, kleuren Stones wangen rood en weet ze even niet wat zeggen. Doorheen de set wisselt de singer-songwriter trompet regelmatig af metakoestische en elektrische gitaar.

We gaan verder met uitstekende versies van ‘Horse With Wings’en ‘You’re The One That I Want’ (Grease). Daarna zorgt Stone voor enkele hilarische momenten bij het prijsgeven van de betekenis achter een lied dat ze dan uiteindelijk toch niet speelt. In ruil krijgen we wel het ingetogen ‘Somehow’ en zwoele titeltrack van het tweede album ‘By The Horns’.

Stone kondigt de jonge Paul Thomas Saunders die zopas het voorprogramma nog mocht verzorgen aan met ingestudeerd Frans, samen brengen ze het wondermooie ‘Santa Monica Dream’. Het plaatje klopt al iets meer, maar nog steeds missen we Angus’ charisma op het podium. Julia doet een geslaagde poging, maar ook tijdens ‘For You’ en ‘Private Lawns’ ontbreekt die immer zo sympathieke kerel. Als laatste verzamelen Stone en haar kwartet zich vooraan op het podium waar ze nog een lachwekkende versie van ‘My Girl’ (The Temptations) brengen. We vergeven welwillend de toononvastheid en sluiten zo de avond met een vrolijke noot af.

Julia redt zich op haar eentje, zoveel is zeker. Wel wat jammer dat de zangeres met twee eigen albums (en dus meer dan genoeg materiaal) er toch voor kiest heel wat Angus & Julia songs tebrengen én er daar bovenop nog drie covers doorheen gooit. Misschien toch maar weer samen touren?

< Yne Van De Mergel >