Recensie Night of the Proms 2012 verkoopt ziel aan The Jacksons

De achtentwintigste editie van het feest van klassiek en pop. Het werd er een waar organisator Jan Vereecke (onder druk) komaf maakte met tradities. Geen surprise guest, geen Land of Hope and Glory, geen koor Fine Fleur, geen nummer dat alle artiesten samen zingen op het einde. De ego’s van The Jacksons en hun (tour) management hebben ongetwijfeld met dat laatste te maken. Het geluidsvolume ging opmerkelijk de hoogte in toen de Amerikanen op het podium stonden. Op het voorplan: het orkest dat de vele valse noten én het snel buiten adem zijn van de broers moest maskeren. Onze eigen Ozark Henry presteerde ondermaats. Anastacia was erg goed, maar had een te kleine rol in het geheel. Uitblinkers van de avond waren John Miles en Naturally 7. Verder worstelt de Proms nog steeds met zijn programmatie.

Waar wil het event naartoe? Wil het een high brow of een low brow programma aanbieden of iets tussenin? Niemand die het nog weet. Net zoals de vipruimte daar een bewijs van is. Willen we zetels plaatsen en een lounge sfeer creëren of de vips na het concert aan het dansen brengen? Een beetje van beide dat gaat niet. Keuzes dienen dus gemaakt te worden.

Harpist Remy Van Kesteren laten soleren, Ozark Henry minder toegankelijke songs als Indian Summer en An angel fell it’s done, laten brengen,... het zorgde voor wenkbrauwgefrons en veel lawaai bij de studenten op het middenplein. Want jawel, voor het eerst ging de Proms op een donderdagavond in première en ook de studenten tekenden deze keer present.

Kan je het hen kwalijk nemen dat die studenten erg luidruchtig waren toen John Miles met Music ein – de – lijk de kabbelende concertavond optilde naar een hoger niveau en voor dé climax zorgde?   Neen, want het tempo van deze Proms was erg laag, met te veel midtempo songs of ballads. Music werd trouwens erg sterk a capella neergezet tussen Naturally 7 en Miles, waarna het nummer opentrok. Carl Huybrechts zal dus nog wel vaker stilte mogen afdwingen voor de wat gedateerde 80s ballad Angel die Miles voor zijn dochter jaren geleden schreef. Het mag dus ook ineens een duidelijke boodschap zijn voor Jan Vereecke die een van de weinige tradities: John Miles, zo zag scoren terwijl alle andere tradities sneuvelden.

Heerlijk was het duet I belong to you dat Miles met Anastacia bracht. De Amerikaanse acteerde subtiel, trok de knie even op, en raakte Miles met een vingertje speels aan. Het deed even vergeten dat het Italiaans van John Miles niet vlekkeloos was. Zijn timbre daarentegen ligt wel volledig in de lijn van het nummer.

Net voor de pauze had Anastacia met Left outside alone en I’m outta love voor crowdsurfers gezorgd onder de studenten. Recente single “Best of you”, een cover van The Foo Fighters, lag haar dan weer een stuk minder. Anastacia mist de power van een rocker. Liever hadden we Paid my dues, Sick and Tired of One day in your life gehoord. Anastacia is wel helemaal mee in het concept van de Night of the Proms en dat siert haar. Dat ze al enkele shows in Zweden heeft gedaan, voelde je ook.

Ozark Henry mocht dan wel beweren dat ie enkel blootvoets optreedt als ie zich goed voelt. Toch voelde het huwelijk tussen zijn songs en de Proms nog erg onwennig en nieuw aan. Vocaal gaf ie verre van een overtuigend optreden. Goddaers stem klonk heser dan ooit, zelfs behoorlijk gebroken. Na twee moeilijkere songs was het dan ook niet verwonderlijk dat “This one’s for you” maar een beperkt deel van het publiek mee aan het klappen kreeg.

Naturally 7 zorgde niet enkel voor een verrassende start van de Proms, ook hun Wall of sound die ze zonder orkest optrokken was er eentje om van achterover te vallen. In de battle met Il Novecento kozen ze weliswaar wat makkelijk voor Sweet Dreams, 7 Nation Army en Another one bites the dust. De nummers van Van Kesteren op harp, waren veel te subtiel om iedereen te blijven boeien. Wél was het allegro, dat bekende deuntjes als Children (Robert Miles), Videogames (Lana Del Rey), Somebody that I used to know (Gotye) en Bromance (Tim Berg) aan elkaar reeg een van de instrumentale sterkhouders naast de Toccata en Fuga van Kellner.

En The Jacksons? Die bleken vooral erg licht uit te vallen zonder hun frontman, hun overleden broer Michael. Hoe groots en vol typisch Amerikaanse bombast ze wel werden aangekondigd door het orkest, des te sneller zakte de pudding in het optreden van twintig minuten in elkaar. Dieptepunt was de ode van Jermaine Jackson aan zijn overleden broer op de tonen van Gone to soon. Een nummer dat vocaal veel te hoog gegrepen bleek. Erg vals klonk het, maar de man herstelde zijn “Soon”’s wel door naar de juiste noot te glijden. Dat ie daardoor soms meer dan twee tonen moest overbruggen, zegt voldoende.

Maar het kon nog erger. Er kwam geen samenzangmoment. En dus mocht Carl Huybrechts alle acts op de outro van Shake your body down to the ground terug op het podium roepen. Het orkest bleef doorspelen, de song bleef oneindig lang duren en dat werkte op den duur danig op onze zenuwen. Of  dat nog niet genoeg was, kregen we nadien in de vipruimte een live on tape optreden van Brahim te verwerken (ook daar is op bespaard). “Verwerken” is het juiste werkwoord hier. Een marteling voor het gehoor was het. Een act die goed is voor de braderij in Berchem of Borgerhout of zo. Maar het vipdorp van de Proms: no way.

Conclusie: deze Proms bespaarde iets te sterk, ook op visuals en licht. Een opwaardering van het evenement en het vipdorp (oa de akoestiek en het ruimere concept) is opnieuw aan de orde.

< Bert Hertogs >

De setlist:

Deel 1:

1. In the air tonight (Naturally 7)
2. Ouverture die Schöne Galathée (Franz Von Suppé)
3. Allegro voor harp (met oa Children, Videogames, Somebody that I used to know en Bromance)
4. The good, the bad and the ugly (E. Morricone)
5. Indian Summer (Ozark Henry)
6. An angel fell it’s done (Ozark Henry)
7. This one’s for you (Ozark Henry)
8. Asturias (Remy Van Kesteren solo)
9. Die Moldau (Remy Van Kesteren)
10. Wall of sound (Naturally 7 solo)
11. While my guitar gently weeps (Naturally 7)
12. Left outside alone (Anastacia)
13. Best of you (Anastacia, cover van Foo Fighters)
14. I’m outta love (Anastacia)

Deel 2:

1. Toccata en Fuga in D minor (Johann Peter Kellner en dus niet van Bach)
2. La Vida Breve (Remy Van Kesteren en Patrick De Smet)
3. Naturally 7 – Il Novecento battlle met oa Moments in Love (Art of Noise),  7 Nation army en Another one bites the dust
4. Music (John Miles en Naturally 7)
5. Angel (John Miles)
6. I belong to you (John Miles en Anastacia)
7. 5e van Beethoven
8. Can you feel it (The Jacksons)
9. Blame it on the boogie (The Jacksons)
10. ABC – I want you back – Stop the love (The Jacksons)
11. I’ll be there (The Jacksons)
12. Gone to soon (The Jacksons)
13. Don’t stop till you get enough (The Jacksons)
14. Shake your body down to the ground (The Jacksons)