Recensie The Black Box Revelation

Ergens aan het eind van jaren tachtig, begin jaren negentig moeten er bakken vol talent klaargestaan hebben om Vrouw Holle-gewijs uitgeschud te worden over een handvol kleine dreumesjes die in moeders buik klaarzaten om de wereld eens met eigen oogjes van dichtbij te bekijken. Die snotbellen van toen, hebben nu nog niet eens of amper de leeftijdbarrière van 20 jaar bereikt en toch zijn ze al klaar om de wereld te veroveren.

Op het podium van Trix bevonden zich vrijdagavond al minstens twee groepjes die bevolkt worden door jongens die in de bubbelende pot met talentelixir gevallen zijn.
De eerste in dat bescheiden rijtje was Team William.

Team William, een roedel jonge honden die er vorig jaar in slaagden de 3e prijs in de grote Humo’s Rock Rally binnen te halen. Team William, een bende die de soundcheck zo lang weet te rekken en steeds meer bas, meer keys, meer zang in de monitor vraagt dat er uiteindelijk ook vriendelijk aan het publiek gevraagd wordt of ze ook iets willen. Team William, met een op hol geslagen Duracel konijn als toetsenist die om zijn micro te testen even ‘I’m so sorry for everything’ van The National in de zaal gooide. Hij raakte net tot aan de enkels van Matt Berninger zelf. Een toetsenist die zich iets later ook in een ruimtepak weet te hijsen, inclusief vuilnisbakdeksel als helm.
Team William, een band met zoveel energie dat het onmogelijk is om niet naar ze te blijven luisteren.
Team William, een Belgische band die ergens de leegte tussen Pavement en Wolf Parade weet op te vullen.
Team William, geflankeerd door een schare fans op de eerste rij die het niet zullen nalaten om mee te zingen met elk nummer.
Team William, die met ‘Lord of the Dogs’ alvast een wereldhit vasthebben.
Team William, het jeugdhuisgevoel in Trix.
Team William, een Belgische band die al in staat is om enkele niet onaardige bloempotten te breken, maar aan Chinese vazen uit de tijd der Mandarijnen nog niet toe zijn.

The Black Box Revelation behoeft dan weer geen introductie meer, zij staan met hun tweetjes al een tijdje op een gigantische hoop scherven van alle potten die ze ondertussen al braken. Bekend tot over de plas en al gelauwerd in het blad NME. Terecht want met ‘Set your head on fire’ maakten ze een wereldplaat. Ze hebben een arsenaal aan sterke nummers die gretig mee gekeeld worden, liefst nog door puberende jongedames die met een beetje kwijl uit de mondhoeken met de knietjes tegen het podium gedrukt staan om Dries van Dijck en vooral Jan Paternoster geen seconde uit het oog te verliezen. De vergelijking met Mick Jagger is nooit veraf en in dat licht mogen we hopen dat Jan en Dries op hun 60ste ook nog op het podium staan, gehuld in een jeansbroek strakker dan de billen van J-Lo.

Uit dat arsenaal aan nummers werd de eerste bom ‘Love, Love is on my mind’ gedropt in het publiek, zij het nog niet met volle kracht maar toch genoeg om een kleine krater te doen ontstaan. Met ‘Gravity Blues’ staken ze nog een tandje bij, maar met het nieuwe en al even veelbelovende voorganger van hun nieuwe plaat ‘High on a wire’ kwam hun strijd pas helemaal op kruissnelheid.

Het eerste echte hoogtepunt tussen eigenlijk alleen maar hoogtepunten was echter onvermijdelijk voorbehouden voor het lijzige ‘Never Alone/Always together’. Dit nummer kan de helft van de Belgische bevolking waarschijnlijk nog in zijn slaap neuriën en heeft een voorgeprogrammeerde ‘schouderschok’ die al in werking treed vanaf toon een.
Via  het van geweldige gitaarsolo’s voorziene ‘I don’t want it’ en ‘Kill for peace’ dat u over de grond wil laten kruipen van genot, raakten ze tot bij hun laatste nummer en tevens tweede hoogtepunt ‘I think I like you’. “Speciaal voor jullie”. In tegenstelling tot Team William die graag nog de koffiekoekjes zouden aan laten rukken om hun geleuter op het podium kracht bij te zetten, blijft Paternoster zich beperken tot de hoogstnoodzakelijke informatie. ‘Merci’, ‘Het volgende nummer is’... De muziek laten spreken is hun motto en dat doet ze meer dan goed.

‘You got me on my Knees’ leek op het eerste zicht een wat matte keuze als bisnummer na hun weergaloze afsluiter, maar de drumsolo die later in het nummer verscholen zit, bewijst helemaal het tegendeel. Als laatste toegiften kreeg het publiek nog  ‘fighting with the truth’ en het meer dan fantastische ‘Set your head on fire’.

The Black Box Revelation leverde een redestrakke set af en bewees nog maar eens dat zij met verve de status van nieuwe wereldband aankunnen. We mogen dan ook hopen dat ze dit Belgenland binnenkort zullen overstijgen, zonder ons te vergeten uiteraard, want zonder hen zal het niet meer hetzelfde zijn.

<Tine Maesen >