Recensie Swedish House Mafia | One last tour

Op één been kan je niet staan. Die uitdrukking moeten de heren van Swedish House Mafia in het achterhoofd gehad hebben. Want dit jaar namen ze niet één keer (Tomorrowland), maar wel twee keer afscheid van het Belgische publiek. SHM bracht in het Antwerps Sportpaleis een moordset en riep in geen tijd een Tomorrowlandsfeer op, in uiterst geconcentreerde vorm. “Heee hooo” werd tientallen keren gescandeerd, de handen gingen stevig de lucht in en anthems werden uit volle borst meegekeeld. Pas wanneer ze om een sit down vroegen bij “Don’t you worry” hurkte iedereen of nam men toch enkele seconden plaats op zijn stoeltje, om niet veel later meteen recht te veren. Wat een intense party!

Keek je rond in het Sportpaleis dan vielen de verschillende internationale vlaggen op. Ja er waren Zweden, er waren Canadezen, Amerikanen en erg veel mensen uit de UK. Zaalpersoneel fluisterde zelfs in ons oor dat er zo waar fans uit Hong Kong naar Antwerpen waren afgezakt. Dat ID&T naast Live Nation  coproducent was, heeft hier wellicht deels mee te maken. Het internationale bereik van de Facebookpagina van Tomorrowland is van goudwaarde.

Als er al een puntje van kritiek te leveren is, dan is het dat er een change over tussen voorprogramma Otto Knows (bekend van Million Voices) en het hoofdprogramma was. Het zaallicht ging weliswaar gedimd terug aan, maar het brak de feeststemming wat. Vooral op het middenplein konden ze Knows’ set wel appreciëren die uiteraard eindigde met zijn recente hit.

Exact kwart voor tien is het wanneer de video begint te spelen op een wit doek. Axwell, Steve Angello en Sebastian Ingrosso komen op en zwaaien naar het publiek. Ze nemen plaats achter hun draaitafel. Het doek valt en 3 ovaalvormige ledschermen gaan uit elkaar zodat we het trio te zien krijgen. Meisjes gaan op de schouders van hun lief zitten op het middenplein. Iedereen wappert met de vlag van zijn land. Links en rechts zien we lichtstaven die Tomorrowland de laatste twee jaar tijdens de set van SHM uitdeelde. Dit zijn de die hardfans. Hartjes vormen ze met duim-en wijsvinger op de tonen van “I got nothing but love for you”. Net daarvoor was het feestje stevig gestart met “Greyhound”. Het publiek wordt even in het licht gezet, omdat de heren ons willen zien. “Bedankt om ons opnieuw uit te nodigen. België is een fantastisch land” laten ze optekenen. De handjes gaan massaal de lucht in bij “Leave the world behind” terwijl meterslange vlammen in oranje en blauw te zien zijn in het tweede deel van de set bij Calling (Lose my mind). De eerste crowdsurfer met ontbloot bovenlijf zagen we trouwens al over de handen gaan op het middenplein tijdens de eerste drie kwartier.

Straf dat de Zweden dus opnieuw een doek lieten vallen en hun set terug opbouwden. Al snel bleek dat ze qua sfeer nog een tandje bij konden steken. “In my mind” was een knaller van formaat, de ultieme ontlading voelde je door het Sportpaleis daveren. Rond ons stampen fans op de tribunes zo hard als ze kunnen. “Belgium you look beautiful tonight” klinkt het. Dan al hangt er iets magisch in de lucht, een sfeer die tot kwart voor twaalf niet meer zal gaan liggen. Het vuur, de passie, de overgave is volledig aangewakkerd. Of die vlammenwerpers nu 5 of 6 meter hoog gaan, doet er al lang niet meer toe. Coldplay’s Every teardrop is a waterfall is een pure energiebom. De vele lasers zorgen voor een waar lichtspektakel. Swedish House Mafia haalt de Belgische vlag boven, de drie kleuren zien we ook op de ledschermen. Iedereen keelt de lyrics mee van “Don’t you worry” wanneer de muziek wordt uitgefadet, zingt iedereen het uit. Na de sit down volgt vuurwerk en confetti tegelijk met het moment dat iedereen opspringt. Axwell steekt Spectrum van Florence and the Machine met Faithless’ Insomnia in een mash up om “u” tegen te zeggen. “Sweet Disposition” van The Temper Trap is opnieuw een ongeziene climax in de set. “A moment, a love, a dream, a kiss, a cry, our rights, our wrongs” uit de songtekst worden een na een geprojecteerd op de schermen. One (I wanna know your name) is het sluitstuk van de show dat nog voor een laatste keer opentrekt en alles uit de kast haalt.

Het publiek wil meer en krijgt dat om twintig voor twaalf. Doorschijnende ballonnen met daarin een kleinere gekleurde ballon in worden op het middenplein losgelaten bij “Save the world tonight”. Een anthem dat stevig meegezongen wordt – de Antwerp remix is beter dan het origineel volgens de drie-, Ohoh’s klinken links en rechts en een laatste keer zwaait iedereen stevig mee. Om tien voor twaalf sluiten de ledschermen zich terug en volgt de aftiteling. Een akoestische versie van “Don’t you worry child” moet het opgehitste publiek die met zo’n 18000 waren opnieuw wat kalmer maken terwijl Axwell, Steve Angello en Sebastian Ingrosso een laatste keer de Belgische fans bedanken en iedereen van de productie die mee bijdroegen tot het succes van de drie dj’s.

Deze formule: top dj’s die draaien in het Sportpaleis tot een uur of twaalf als act op zich met stevige visuals, vuurwerk, C02-jets, ballonnen , is een gouden concept dat om meer vraagt. Calvin Harris, Avicii, eva mogen zich op die manier ook eens komen presenteren. Swedish House Mafia:  we came, we raved, we loved. Wat een party! Wat een ambiance! Een legendarisch feestje.

< Bert Hertogs >