Recensie La Traviata

Andrea Breths regie van Verdi’s opera La Traviata zorgt voor heel wat controverse. Haar zeer directe, straight in your face-aanpak - dat is het Muntpubliek in veel mindere mate gewend dan dat van de Vlaamse Opera – zindert na. Een hyperrealistisch beeld krijgen we van luxeprostitutie, heroïnehoertjes en kindermisbruik.  Violetta die zich in dit milieu beweegt, ontdekt de ware liefde bij Alfredo. Maar die komt er voor haar te laat. Haar immorele leven moet ze bekopen met de dood.

Deze enscenering is bitter en hard. SM-parties, vrouwen als objecten (drie naakte exemplaren zijn op handen en voeten de poten van een geïmproviseerde salontafel waarop de heren kaarten), een jong meisje krijgt choco over het gezicht gesmeerd (een verwijzing naar uitwerpselen).  Het is wat veel voor een eerder conservatief en ouder matineepubliek. Net als bij de première eerder deze week wordt er danig “scandaleux” en boe geroepen. In het derde bedrijf, wanneer Aninna een minutenlange blowjob in de regen tussen de containers geeft, is het voor enkele toeschouwers te veel. Enkele meters verderop zet een andere prostituee een shot. Het ganse derde bedrijf ademt een sfeer van troosteloosheid uit, een van verval ook. Hier en daar laat het orkest nog een lichtpuntje horen, en is er plek voor ijdele hoop.

Wie de grootste hit, het Drinklied wil horen uit La Traviata, krijgt deze al  in het eerste  half uur te horen. Het koor neemt dan net zoals bij het einde van het tweede bedrijf plaats in de orkestbak, en geeft de partituur extra dynamiek door tempowisselingen en luider en zachter te zingen. Het contrast met de andere bedrijven die stilstand en achteruitgang tonen, is opvallend. Alfredo uit zijn liefde voor Violetta in Un dì, felice, eterea terwijl de strijkers pizzicato spelen. Violetta wijst hem aanvankelijk af, speels begeleid door de dwarsfluit en met zeer beweeglijke stem zingt ze “Ik zeg u eerlijk, zoek een ander”.

In het landhuis dat Alfredo maar niet opgeknapt krijgt, kondigt zijn vader Giorgio zich aan. Het onheil wordt voorspeld door de contrabassen en celli. Opdat het huwelijk van zijn dochter zou door kunnen gaan, dient Violetta te breken met zijn zoon. Zij verlaat hem, schrijft een afscheidsbrief begeleid door de trieste klank van de klarinet. Een erg gevoelig moment in het tweede bedrijf, is er een waarin ze voor het laatst haar liefde bezingt en de strijkers een verbluffend sterke Simona Šaturová in de hoofdrol begeleiden. Amami, Alfredo, amami quant‘io t‘amo gaat door merg en been. De Slovaakse sopraan legt haar volledige ziel in het personage van Violetta, wat zichtbaar is bij het buigen. Uit zo’n rol stap je niet op 1,2,3. Alfredo volgt haar, maar wanneer beiden zich kunnen verzoenen, de waarheid wordt achterhaald en Alfredo’s vader zich verontschuldigt is het te laat. De zieke Violetta zal sterven. Zelfs de ware liefde is hier niet tegen bestand.

La Traviata speelt nog tot en met Oudejaar in de Munt. Wil u erbij zijn dan zal u zich met een gelamineerde A4 met daarop “I need tickets” moeten begeven naar de Brusselse Opera. De zaak is namelijk hopeloos uitverkocht. Nog nooit maakten we dat mee en we hadden nooit durven denken dat de trend in concertland, met papiertjes om tickets vragen aan de ingang, zich ook zou doortrekken naar de opera.  Opera is hip en mee met zijn tijd. Altijd al geweest trouwens. Bravo.

< Bert Hertogs >