Recensie Die Fledermaus

Wanneer we een concertante opera op de affiche zien, verwachten we dat solisten achter een muziekstandaard plaatsnemen en hier en daar een interpretatie van hun rol neerzetten. Niet zo bij de operette Die Fledermaus van Johann Strauss II in de Munt. Deze eindejaarsproductie, onder leiding van Guy Joosten en Adám Fischer is ondanks de korte productietijd meer dan een uitgewerkte schets geworden. De semiscenische voorstelling biedt ruimte voor improvisatie met een stevige geut humor die op de actualiteit inspeelt én de recente mediahetze rond La Traviata. Zelfrelativering en  spontaniteit in een mix met sterke prestaties van solisten, koor en orkest: een ronduit heerlijke cocktail.

Joosten nam de artistieke vrijheid om de rol van de gevangenisbewaarder Frosch – gebracht door de Weense Georg Nigl – anders in te vullen. Nigl mag een gesproken rol neerzetten als theaterwachter, een oud-rekwisiteur. De man levert spitse commentaar op de handeling die zich afspeelt op het podium, op het operawereldje in zijn geheel en de actualiteit. Dat levert quotes op als: “Waarom sopranen vallen voor tenoren? Wat wil je, die mannen verdienen 10000 euro per maand.” Vervolgens geeft hij even mee dat de Munt vorig jaar Operahuis van het Jaar was.  Dan somt hij op wat de abonnees in die periode op hun boterham kregen: van bondage in Parsifal, over incest in Salome naar de commotie rond de uitgesmeerde choco op het gezicht van een jong meisje in het recente La Traviata. “Onder Gerard Mortier (die van 1981 tot 1991 Algemeen Directeur was), was dat niet waar geweest.” geeft de Oostenrijker met een vette knipoog mee. Het publiek proest het uit. Kijk, als je als operahuis dat kan, getuig je van grote klasse. Zijn conclusie: “Abonnees jaag je niet zo snel weg” is er pal op. 

Die Fledermaus gaat over Gabriel von Eisenstein die op de vooravond staat voor hij korte tijd opgesloten zal worden in de gevangenis. Wanneer de Duitse bariton Dietrich Hensel die gestalte geeft aan het personage dit te horen krijgt, reageert hij verontwaardigd: “Belastingsontduiking? Ik ben toch geen Fransman!”. Guy Joosten herschreef de dialogen en refereert naar de commotie die ontstond rond de acteur Gérard Depardieu die zich onlangs in ons land vestigde. Wanneer later belangrijke echte Fransmannen worden opgesomd, zit daar ook Allons enfants de la Patrie – Yves Leterme tussen. Een klassieker die hét blijft doen en de politicus nog een gans leven zal achtervolgen. Von Eisenstein neemt afscheid van zijn vrouw Rosalinde. Zij denkt dat ie al naar de nor gaat, maar is in werkelijkheid naar een galabal om nog één keer de bloemetjes buiten te zetten. Alfred die zijn liefde uit voor Rosalinde wordt opgesloten door gevangenisdirecteur Frank (Lionel Lhote) die Alfred voor Von Eisenstein neemt. De intriges stapelen zich op wanneer von Eisenstein met zijn eigen vrouw die gemaskerd is, flirt. Op het einde komt alles uit, heeft iedereen wel iemand bedrogen en steekt men de schuld op de champagne. 

Erg sterke vocale momenten tekenen we op van een verrukkelijke Andrea Rost die een prachtig Csárdás (Klänge der Heimat) zingt. Vol gevoel brengt ze dit nummer zoals enkel een Hongaarse dat kan doen. Rosalinde doet zich op het bal immers voor als Hongaarse landgravin. Pittig detail: Rost is zelf geboren in Boedapest. Ze speelt erg overtuigend de vrouw die tegen de directeur zegt dat haar eer niet in twijfel mag getrokken worden in “Mein Herr, was dächten Sie von mir”. Ook de Sloveense Bernarda Bobro zet een erg sterke Adele neer, onder andere in “Mein Herr Marquis”. 

Na de pauze zien we het ganse gezelschap een erg overtuigende morning after meemaken. De nood aan aspirine c is groot. Vooral bariton Lionel Lhote gaat erg goed op in zijn rol en brengt zijn collega’s meermaals aan het lachen. Net zoals bij de Nutella chocopot waar het meisje uit La Traviata mee op de bühne zit, is er opvallend veel product placement aanwezig in deze voorstelling. Verder onthouden we Tania Kross en onze eigen Julie Mossay die met haar negenentwintig lentes een van de jongsten op het podium was.

Deze zeer ongedwongen en spitse Fledermaus speelt nog op zaterdag 22 december 2012 in de Munt. Een aanrader.

< Bert Hertogs >