Recensie Annie de musical

Naast “The Sound of Music” is “Annie” ongetwijfeld de kerstmusical bij uitstek. Wie kent niet het aangrijpende verhaal van het arme weesje met de rosse krullen dat het hart verovert van de norse miljardair Warbucks? Drie jaar na de vorige productie, bracht Music Hall deze familiemusical opnieuw naar Antwerpen. Dit keer schitterden Mark Tijsmans, Deborah De Ridder en Maike Boerdam als Oliver Warbucks, Miss Hannigan en Grace Farrell. We kregen degelijke acteerprestaties, leuke liedjes, vrolijke dansroutines, geestige oneliners en prachtige vocale prestaties te zien en te horen. En na al die positieve energie konden we met een vrolijk gemoed het theater verlaten met in ons hoofd … “want morgen komt morgen, dus hoop ik op morgen, dan komt er een nieuwe dag”.

“Annie” is eigenlijk de Nederlandse productie van Albert Verlinde Entertainment met een Vlaamse laag vernis. En toch werkte het. Door te kiezen voor Belgische weeskinderen, Mark Tijsmans als Daddy Warbucks te casten en  Deborah De Ridder te laten schitteren als de immer dronken Miss Hannigan, was er voldoende lokale verankering om toch te kunnen spreken van een Vlaamse musical. Men had zelfs de moeite gedaan om typisch Vlaamse uitdrukkingen te gebruiken en zodoende ook de teksten te vervlaamsen. En dan was er nog Deborah’s gekuist Antwerps dat voor sappige uitspraken zorgde en het publiek meermaals hartelijk deed lachen. Zo wist ze duidelijk haar eigen stempel te drukken op de rol van Miss Hannigan. 

“Annie” vertelt het verhaal van een elfjarig meisje met rosse krullen dat weg wil uit het weeshuis van de aan alcohol verslaafde Miss Hannigan. Haar leven bestaat uit het luisteren naar de romantische hoorspelen op de radio en zich ergeren aan haar weeskinderen. Door een gelukkige speling van het lot en tussenkomst van Grace Farrell, komt Annie als gaste terecht bij de norse miljardair en eenzaat Oliver Warbucks. Al snel weet Annie zijn hart te ontdooien en stilaan bloeit er iets moois tussen Annie en Daddy Warbucks én tussen Oliver en Grace. Even dreigen oplichters nog roet in het eten te gooien, maar met behulp van president Roosevelt en de FBI kent het verhaal toch een happy end. 

Het verhaal van “Annie” blaakt van het positivisme en hoop in een tijd van crisis. En hoewel deze musical al in 1977 voor het eerst op Broadway stond, voelde hij weer zeer actueel aan. We moesten maar even denken aan de huidige economische situatie in heel wat zuiderse landen om “We zijn de dupe van de crisis” perfect aan te voelen. En zo klonk ook de boodschap van Annie en president Roosevelt weer erg actueel: “Het minste dat we kunnen doen, is optimistisch zijn voor de toekomst.” 

De rol van Roosevelt werd trouwens schitterend vertolkt door Raymond Kurvers. Zijn personage wist op de juiste momenten de spanning te breken door de reactie op zijn rolstoel en zijn rol als president. Toen hij zijn ministers opdroeg om in zijn presidentieel bureau  “Morgen” te zingen en hijzelf en Warbucks mee invielen, weerklonk er een heerlijke meerstemmige versie die ons echt wel wist te raken. 

Ook Maike Boerdam slaagde daar zonder moeite in. Zij vertolkte de rol van de secretaresse van Warbucks: Grace Farrell. Haar statige présence straalde gratie uit en ze acteerde voortreffelijk. Maar uiteraard was Maike op haar best als ze zong. Dit was al te horen in “Ik heb het nu al naar mijn zin”, maar kwam helemaal tot uiting toen ze op het einde van het verhaal “Morgen” zong. Eerst klonk ze beheerst en droevig om dan aan te zwellen tot een krachtige positieve noot op het einde. Gewoonweg heerlijk. 

En dan was er nog die magie op het podium. Het klikte blijkbaar wonderwel tussen Maike Boerdam en Mark Tijsmans. Hun kus leverde niet alleen die heerlijke stoute blikken in hun ogen op en de ondeugende glimlach op hun gezicht, maar kreeg ook nog eens een daverend applaus van het publiek. De interactie tussen Maike en Mark leverde een duidelijke meerwaarde aan de voorstelling. 

Wanneer we aan de figuur van Daddy Warbucks denken, komt spontaan het beeld van een oude, kale man in ons hoofd. Mark Tijsmans is nog niet bepaald “oud“ te noemen. En toch vertolkte hij die rol met glans. Hij zette een erg geloofwaardige Warbucks neer en klok erg goed in “Er mist iets” en “Met jou”. Men had er zelfs voor gezorgd dat zijn spierscheur mee werd opgenomen in zijn rol. Dit maakte dat hij rondliep met een stok, geregeld moest gaan zitten en forfait moest geven voor enkele van de dansnummertjes. Maar nergens deed dit afbreuk aan zijn personage. Het dansje met Annie verliep misschien minder gracieus dan oorspronkelijk gepland, maar hij danste zoals het een oude man betaamt. 

Net zoals Mark een minder evidente, maar juiste, keuze bleek voor de rol van Oliver Warbucks, was ook de rol van Miss Hannigan een eerder atypische rol voor Deborah De Ridder. En ook hier moeten we toegeven dat ze ondanks haar jonge leeftijd een erg kleurrijke versie van Miss Hannigan ten tonele wist te brengen. Dat ze kan zingen, heeft ze de laatste jaren al regelmatig mogen laten horen en werd ook nu weer bevestigd. Dit keer was het vooral haar acteerprestatie die lof verdiende. Ze wist eigen accenten te leggen in haar rol als dronken en uitgebluste bazin van het weeshuis en dat kwam mede door het sappige, opgekuiste Antwerpse accent dat ze hanteerde. De grappige uitspraken die ze deed, maakten haar tragische personage dan toch weer komisch. 

En dan was er de ster van de avond: Lotte De Clerck. Deze dertienjarige nieuwkomer schitterde in de rol van Annie. Niet alleen leverde ze een degelijke acteerprestatie, ze wist ons ook te verbazen met een erg heldere en krachtige stem. Al bij “Wachten” waren we opgetogen over de prestaties, maar bij “Morgen” waren we volledig verkocht. Lotte mocht voluit gaan en trakteerde het publiek op een overtuigende en beklijvende vertaling van het overbekende “Tomorrow”. Ook de rest van de voorstelling bleef de kwaliteit van het acteren en de zang op peil. Lotte had duidelijk de start van haar musicalcarrière niet gemist. Misschien kan ze net als Deborah doorgroeien van Annie naar een echte musicaldiva. 

Valt er dan helemaal niets op te merken over deze productie? Toch wel. Als je maar lang genoeg zoekt, is er altijd wel iets. Het decor was nogal aan de sobere en minimalistische kant en het feit dat het ensemble en een deel van de cast met een Jordanees accent zong, deed de wenkbrauwen soms lichtjes fronsen. Maar voor de rest was het gewoon een erg leuke productie met dansjes die deden denken aan klassieke Broadway-revues, matrozen die verwezen naar “On the town”, honden, kinderen, humor, leuke liedjes, heerlijke zang, knappe acteerprestaties en een hele grote dosis positieve energie. Kortom: een heerlijke voorstelling voor de hele familie waar je spontaan vrolijk van werd. 

< Sascha Siereveld >