Recensie Vita Activa

Een week lang mochten een veertigtal werkzoekenden deelnemen aan een workshop van Daniel Linehan. De dansvoorstelling Vita Activa zou daar als resultaat uit voortvloeien. Zou, want het werd helemaal geen dansvoorstelling, hoewel de deelnemers wel dans op het menu hadden gekregen. “Enkele kennissen zijn hier en verwachten nu dat ik mijn eerste pirouette ga doen.” grapte een mannelijke deelnemer daar over. Toch moet gezegd dat Linehan op safe speelde, door hen te laten  vertellen wat ze afgelopen week als gave doorgaven aan een andere deelnemer en op hun beurt ontvingen. Zo werden ervaringen uitgewisseld, zagen we dat iedereen wel een talent heeft en alles draait rond sharing, evenwichten zoeken tussen geven en nemen.

Sta ons toe dat we de performers niet bij naam noemen, omdat het een erg persoonlijk relaas werd. Een podium bieden aan werkzoekenden heeft steeds iets dubbels. Enerzijds is het goed om hen aan public speaking te laten doen, ook al kregen ze daar elk maar één minuut de tijd voor. In elke sollicitatieprocedure zijn die vaardigheden nu eenmaal een must. Een allegaartje aan persoonlijkheden kregen we voorgeschoteld: mensen die zichzelf overschatten, zich verschuilen achter een masker en niet de ware ik tonen. Anderen lijken getekend/gekweld door het leven, staan erg nerveus op het podium (“wat moet dat dan wel niet bij een sollicitatiegesprek zijn waar veel meer van afhangt?” denken we dan), of zoeken vertrouwen in kleine alledaagse dingen zoals een boek. Frappant waren de veertigplussers die toonden dat ze nog zo hard op zoek zijn naar zichzelf en naar waar ze naartoe willen in het leven. Als dertiger kan je dat nauwelijks vatten.

Een struise rugbyvrouw leerde buikdansen en haar lichaam te laten lachen. Twee personen kregen een blindgeleide wandeling door het bos of het MAS waarbij de begeleider de ander zo nauwkeurig mogelijk probeerde te omschrijven wat er te zien was. Iemand geeft toe moeite te hebben met tijdslimieten, omdat ze steeds uitwijdt over vanalles en nog wat. En ook nu blijkt ze moeite met die ene minuut te hebben. De toeschouwers kunnen die humor wel appreciëren. Een man kreeg zangles van iemand die jazz gevolgd had maar nooit zelf les gaf. De man bleek een erg mooi timbre te hebben en hoewel ie voor het eerst voor publiek zong, zagen we hem met net de juiste dosis zelfvertrouwen.

Met de zin “We do have time” kreeg de voorstelling het publiek nogmaals aan het lachen. Maar eigenlijk zou het niet mogen zijn: een werkzoekende die goed bezig is, zit niet stil, en grijpt kansen zoals een workshop waarvan we het resultaat te zien kregen. Sommigen dromen van een job waar de work-life balance optimaal is. “I was over worked and under fucked” liet een vrouw optekenen toen ze naar haar voorbije job verwees. Mogelijks is dat in crisistijden een wel erg hoog gegrepen verwachting: ervan dromen om rustig de tijd te hebben voor een maaltijd en urenlang kletsen, te verdrinken in de zee van letters van een boek, op stelten lopen of te schaken. Het kwam wel af en toe terug, hoe enkele werkzoekenden moeite hadden met onze hypersnelle maatschappij en onderstreepten dat werkzoekende zijn eigenlijk ook in zekere zin meer quality time betekent.

We mogen hopen dat door zichzelf te observeren, feedback te krijgen en hieruit te leren dat deze werkzoekenden stappen zetten en ze de cruciale antwoorden vinden wie ze zijn, wat ze willen in het leven en waar ze naartoe willen op privé- en professioneel vlak. Sommigen zullen hun idealisme moeten laten varen. Enkelen hebben nog nauwelijks een weg af te leggen en zijn nu al klaar voor een nieuwe job. We hopen dat ze die snel mogen vinden, want een maatschappij die onvoldoende of niets met menselijk kapitaal doet, zoals de talenten die we te zien kregen, tekent haar faillissement.

< Bert Hertogs >