Recensie Bart Cannaerts | Waar is Barry?

“Ik ben Bart. Sommigen zeggen Barry. Ik ben dertig jaar. Van mijn generatie moet ik aan alles twijfelen. En moet ik mij afvragen of ‘dit het wel is’. Ik denk het wel eigenlijk.” Het is de intro van de tweede zaalshow van Bart Cannaerts, een van de rijzende sterren in de Vlaamse comedy met overwinningen in Humo’s Comedy Cup en de Culture Comedy Award op zijn naam. Naast ‘Ik tel tot tien’ (2009-2011) werd Cannaerts ook bekend dankzij het provocerend filmpje dat hij opnam voor de 11.11.11-actie in 2012. Het maakte ons nieuwsgierig naar ‘Waar is Barry?’ en we waren niet alleen.

De Arenbergschouwburg bleek hopeloos uitverkocht voor de laatste show oftewel de ‘Dernière’ zoals Cannaerts het zelf zegt. Veel filosoferen over de show hoeft niet meer, we hebben ons krom gelachen gedurende bijna twee uur en alleen al daarvoor verdient de bio-ingenieur een pluim of twee. De eerste lachstuip kwam al toen Bart, of Barry voor de vrienden, begon over de verschillende fasen die een man doorgaat op café. Amper een kwartier ver en we hoorden al geknor in de zaal toen de comedian dranken begon uit te beelden. Kon best dat we het zelf waren.

De (mooie!) gitaar die op het podium stond, bleek voor niks te dienen of wel: als decorstuk of als tennisracket. Verder bracht Cannaerts een ode aan ‘klappen bij de landing’, museumwachters en het mysterie van sokken in de was. Wist u trouwens dat dat alomgekend fenomeen weessokken heet? Wij nu wel. Brasserie-obers en het dubbel meervoud, dyslexie en voorverwarmen moesten het dan weer zwaar ontgelden en volgens de man is er ook niet voor alles een eerste keer. We weten nog altijd niet waarom, maar hij had er wel een liedje rond gemaakt.

Een hilarische sketch rond ‘Eekhoornman’, waarin het hem net iets te nat werd toen de crew een grap met hem uithaalde, mocht de show afsluiten en betekent meteen het einde voor ‘Waar is Barry’. Wat ons betreft is het duidelijk: Gewoonweg stikgoed bezig, Cannaerts. En als u zich moest afvragen of dit het wel is? We denken het wel eigenlijk.

< Catherine Gysels >