Recensie Belpop Bonanza

Jan Delvaux heeft sinds zijn optredens in de Kruitfabriek een grotere BV-status gekregen, maar hij blijft in de eerste plaats een gepassioneerd muziekjournalist. Samen met dj Bobby Ewing heeft hij een show in elkaar gestoken die je via verhalen, anekdotes, beeld- en geluidsfragmenten meeneemt doorheen de muziekgeschiedenis van ons land. En laat u vooral niet afschrikken door het feit dat je op zo’n avond iets bijleert. Dat is eerder een toevallig nevenverschijnsel. Het was in de eerste plaats een vermakelijke voorstelling met veel humor waarbij de heren soms net iets te kort door de bocht gaan in het nemen van grote besluiten. 

Wie was die Dominique waar Sœur Sourire altijd over zong? Wat is het geheim achter het succes van campingdisco? Hoe kwam Raymond van het Groenewoud er ooit toe om in het nep-Japans te zingen? Waarom zijn de Antwerpse Strangers in het buitenland zo populair bij de jonge punkers van vandaag? Hoe komt het dat elke Noor spontaan aan veiligheid denkt als hij “Daydream” van de Wallace Collection hoort. Uiteraard zijn dit vragen die ook u al lange tijd bezighouden en waar u nooit echt een goed antwoord op vond. Belpop Bonanza verlost u van uw vruchteloze queeste en brengt glasheldere antwoorden op al deze vragen. 

Wij gingen weer gewoon naar de Arenbergschouwburg om te genieten van een avondje theater en stelden vast dat  Jan Delvaux en Bobby Ewing er weer in slaagden om een leuke voorstelling op te bouwen. De hoofdthema’s van de voorstelling zijn: het absurde verhaal achter Sœur Sourire, het succes van de legendarische producer Jean Kluger en de kracht van recyclage, het verhaal achter Lou Deprijck die de punkwereld bij storm veroverde, het fenomeen Arno en dansmuziek in België. 

De kracht van de voorstellig zat hem in de passie die zowel Jan als Bobby uitstralen wanneer ze over muziek kunnen vertellen. Ze speelden vlot in op elkaar en hadden het zichtbaar naar hun zin. Ze hadden duidelijk heel wat research gedaan en dat resulteerde niet alleen in grappige anekdotes, maar ook in uitzonderlijke geluidsfragmenten die ons echt wel aan het lachen konden krijgen. Het was erg entertainend om Sœur Sourire te horen zingen over spruitjes en radijsjes of om de Yamasuki’s nog eens te horen en dan te vernemen dat Raymond van het Groenewoud daar nog mee heeft gezongen. Ze hadden ook de moeite gedaan om “Aie a Mwana” op te zoeken in 6 talen om zo het recyclagetalent van Jean Kluger te illustreren. 

Af en toe, wanneer de techniek niet uitviel, waren er ook beelden te zien uit de tijd van toen. Platenhoezen, opnames van The Beatles of teksten van Arno. Deze visuele ondersteuning bracht extra leven op het podium en illustreerde de complottheorieën of absurditeiten uit het Belgische muziekverleden. Het meest memorabele clipje van de avond was de video waar Will Tura “Putain putain” van Arno zong. Dat het bedrog was, lag er vingerdik op, maar er was erg hard aan gewerkt en we hebben er met volle teugen van genoten. 

En om zeker te zijn dat er genoeg afwisseling zat in de show, mocht dj Bobby Ewing live een mix van dansmuziek van de laatste 30 jaar maken. De handen werden ingetalkt en de lasershow werd van de zolder gehaald. Vijf minuten lang knalden de beats en de decibels uit de boxen en waanden we ons in een dancing. Een knap staaltje werk waar alleen de “Vogeltjesdans” aan ontbrak. Deze fout werd jammer genoeg direct rechtgezet al gaf dit ook aanleiding tot een heerlijk verhaal over Nederlanders die op een Waalse camping in het Frans vragen naar deze hit van “De Electronica’s” uit 1980. 

De laatste tien minuten waren gereserveerd voor Raymonds unieke uitvoering van “Wie zingt er dit lied”. De lichten gingen uit en we hoorden Keltische klanken overgaan in snerpende elektrische gitaar en schreeuwende sax terwijl we onmiskenbaar “Twee meisjes” hoorden op de achtergrond. Het publiek werd er stil van. En zo werd een uitzonderlijke voorstelling afgesloten met een uitzonderlijk nummer van een al minstens even uitzonderlijk artiest. 

< Sascha Siereveld >