Recensie Elisabeth

“Ik had iets compleet anders verwacht” zegt een Westvlaamse musicalfan die achter me zit, terwijl de musical nog maar een kwartiertje bezig is. Want inderdaad, wie zoals zij, een mierenzoet overromantisch verhaaltje verwacht net zoals in de Sissifilms, is eraan voor de moeite.

Deze musical Elisabeth is namelijk alles behalve romantisch. Het verhaal gaat dan ook over een jonge vrouw die al snel haar vader moet missen. Ze wordt opgevoed door een gouvernante en op jonge leeftijd uitgehuwelijkt met Franz Joseph. Ann Van den Broeck mag al meteen schitteren tijdens de eerste solozang van de avond. In een puur “Als jij” verlangt ze haar vader meer te kunnen zien. De muzikale begeleiding is eenvoudig. Van den Broeck wordt voornamelijk door gitaar begeleid. Mooi.

Een ongelukkig huwelijk zal Elisabeth kennen omdat haar schoonmoeder, aartshertogin Sophie (met alweer een ijzersterke Anne Mie Gils in deze rol) alle touwtjes in handen heeft. Ook wanneer Franz Joseph keizer wordt, is het Sophie die de moeilijke beslissingen neemt.

Een harde tante is die schoonmoeder van Elisabeth. Al gauw dreigt Elisabeth ten onder te gaan aan de machtspelletjes en de politiek die ze speelt. Elisabeth flirt voor het eerst met de Dood. Tijdens “De laatste dans” mag de Oostenrijker Oliver Arno die de Dood speelt, een eerste maal haar proberen te verleiden. Maar de tijd is nog niet rijp. Uiteindelijk zal Elisabeth geen zelfmoord plegen, maar wordt ze zoals we al meteen aan het begin van de musical zien, vermoord door Luigi Lucheni (Jan Schepens). Hij is het die het ganse verhaal vertelt. Vooral in het eerste deel is het vertelritme gigantisch hoog. Bij momenten komt de vertelling nogal schools over. Zo zien we Lucheni oude filmpjes afspelen die hij voorziet van commentaar. Een echte meerwaarde heeft het personage niet.

Ook ontzettend veel scènewissels zien we in deel 1. Probleem daar is dat Elisabeth wat lijdt aan visuele overkill. We wanen ons in het Sportpaleis wanneer we een hydraulische loopbrug op en af zien gaan. Ook een vliegend adelaarsymbool komt voor. Helemaal overdreven wordt het wanneer we in een bar terechtkomen waar de tafeltjes en stoeltjes op een soort botsautootjes lijken. Tijdens dergelijke scènes gaat er ontzettend veel verloren van de tekst, omdat je als toeschouwer ogen te kort hebt. Wanneer aartshertogin Sophie haar macht over de keizer lijkt te verliezen, smeedt ze een groot plan. Franz Joseph zal zijn vrouw bedriegen met een prostituee. Wanneer aartshertogin Sophie haar plan ontvouwt zien we haar en de andere invloedrijken aan het Keizerrijk met een paardenkop rondhuppelen. Het komt veel te carnavalesk over terwijl het nummer dat men dan zingt puur om macht(smisbruik) gaat. Vreemde visuele keuze alweer.

Ann Van den Broeck schittert opnieuw wanneer ze met haar heldere stem moeiteloos de bijzonder hoge eindnoot van “Mijn leven is voor mij” haalt. “Elisabeth” bevat dus heel wat mooie songs. Maar sommige komen ietwat gedateerd over. De musical werd in de jaren ’90 geschreven en dat is er dan ook aan te horen. Zo klinkt “Schepen in de nacht” iets te gladjes als ballad. Maar het is vooral tijdens “Er Valt Een Zwarte Schaduw” dat we het gevoel hebben naar een song te kijken en te luisteren die zo in het Eurovisiesongfestival destijds zou kunnen passen.

Conclusie: Elisabeth de musical is aangenaam om naar te kijken maar raakt nooit echt. Daar heeft de visuele overkill voor een stuk mee te maken. Sommige songs zijn gewoon iets te klef. Het verhaal wordt hypersnel verteld in  deel één  terwijl deel 2 een veel trager vertelritme heeft. De sterkhouders van deze musical zijn vooral de twee opponenten. Zowel Anne Mie Gils (aartshertogin Sophie) als Ann Van den Broeck (Elisabeth) weten opnieuw te bevestigen.

< Bert Hertogs >