Recensie Shrek de Musical

Na Broadway, Westend en Amsterdam, ging “Shrek de musical” nu ook in Antwerpen in première.  Net als bij “Annie” ging het om de Nederlandse productie van Albert Verlinde Entertainment die in samenwerking met Music Hall werd aangepast met Vlaamse sterren als Chris Van den Durpel, Ann Van den Broeck en Sébastien De Smet in de rollen van respectievelijk Shrek, Fiona en Heer Farquaad. Ze slaagden er glansrijk in om de figuren uit de legendarische films van Dreamworks Animation tot leven te brengen op de scène. Maar we misten de spitsvondigheid en de humor die de tekenfilms zo aantrekkelijk maakten voor het volwassen publiek. Met de paasvakantie in het vooruitzicht is er duidelijk gemikt op een jongere doelgroep om de stoeltjes van de Stadsschouwburg te vullen. 

Interview Ann Van den Broeck

In 2001 kwam de animatiefilm “Shrek” in de bioscoopzalen en dankzij de stemmen van Mike Myers, Eddie Murphy en Cameron Diaz werd het een groot succes. “Shrek” stak de draak met de typische Disney-prinsessen en bulkte van de taalgrapjes en dubbele bodems zodat niet alleen de kinderen, maar ook de volwassenen erg veel plezier beleefden aan deze film. Deze musicalversie van Shrek nam de verhaallijn van de eerste film over. Het is alleen jammer dat men in de omzetting van het witte doek naar het grote podium heel wat van de grappen voor een rijper publiek heeft moeten laten schieten en het eigenlijk een kindermusical is geworden. 

Wat men gelukkig had behouden, was het eigenwijze karakter van prinses Fiona. Ook in deze productie was Fiona geen katje om zonder handschoenen aan te pakken. Ann Van den Broeck had dan ook stevig haar stempel op deze rol gedrukt. Ze zette een Fiona neer die erg ad rem was en die omwille van het lichte Antwerpse accent lekker stoer over kwam. Haar grappigste citaat was ongetwijfeld wanneer ze Heer Farquaad aansprak met: “Oeh, heten truffel.” 

Het meest aangrijpende moment van het personage Fiona, was wanneer de jonge Fiona, de tiener Fiona en de volwassen Fiona “Hij vindt me vandaag” brachten. We kregen het beeld van een torenspits in de wolken. Vanuit die wolken zongen ze om beurten over de hoop die ze vonden in de sprookjesverhalen van de traditionele prinsessen van Walt Disney en de frustratie die ze ondervonden omdat hun verhaal geen happy end schijnt te krijgen. Het was een pakkend moment dat vocaal erg sterk uit de verf kwam. Het zou trouwens niet het enige moment in de voorstelling zijn dat men verwees naar concurrent Disney. 

We zouden bijna bevestigen dat Ann Van den Broeck het sterkste stemgeluid van deze productie had, maar toen kwamen de heerlijke soulklanken van Berget Lewis als de stem van de draak in “Voor eeuwig”. Het orkest speelde swingende soul terwijl enkele leden van de cast de prachtige pop van de draak deden dansen en knipogen. Beeld en klank vormden een perfecte eenheid en Ezel zorgde in zijn repliek voor het vleugje humor. 

Rogier Komproe schitterde trouwens in zijn rol van Ezel. Zijn speelse uitdrukking,  zijn manier van lopen en het heerlijk irritante kwebbelen, deden zijn personage goed tot uiting komen. Ook qua zang kon Rogier Komproe zich aardig uit de slag trekken, al misten we bij “Doe dan iets!” toch wat sexy soul in de stem. 

En dan hadden we nog Chris Van den Durpel in de rol van Shrek. Hij moest duidelijk iets over hebben voor deze productie: elke dag twee uur in de make-up-stoel en heel de voorstelling lang met het zware masker op zingen, dansen en acteren. Maar ondanks al deze ongemakken, presteerde hij goed. Hij leverde een geloofwaardige Shrek af en wist ons qua zang aardig te verrassen. Het was alleen een beetje jammer dat hij, in tegenstelling tot Ann, er niet echt in geslaagd was om een echte Vlaamse draai te geven aan zijn vertolking. Chris klonk vaak erg Hollands door het gebruik van woorden als  “sodemieter”. 

Het pauzenummer “De held” werd door Chris romantisch ingezet met “Het liefst zou ik een held zijn.” Het hoopvolle karakter werd muzikaal onderstreept door de akoestische gitaren tot de ontnuchtering kwam bij de gedachte: “maar nooit voor mij”. Fiona en Ezel kwamen mee invallen en de sterrenhemel ging opmerkelijk harder fonkelen. Het klonk erg mooi, maar toch kon dit liedje ons niet helemaal meenemen in de emotie. Lag het aan het feit dat we ondertussen al meer dan een uur bezig waren of konden we gewoonweg de klik niet maken? We weten in ieder geval wel dat tegen dit nummer al heel wat kindjes in de zaal luidop verlangden naar een pauze. 

Over Sébastien De Smet in de rol van Heer Farquaad waren we nog niet helemaal overtuigd. Hij had om te beginnen al niet de beste zangnummers, al lag dat ongetwijfeld meer aan de muziek van Jeanine Tesori. Tijdens “Welkom in Duloc” was hij ook niet altijd even consequent in het zitten op zijn knieën om zo gestalte te geven aan de kleine, gestoorde wannabe-koning. Maar misschien lag dit wel aan de choreografie van Martin Michael.  Diezelfde Martin Michael leverde trouwens een heerlijk tapchoreografie af in “Vroege vogel” waar de ratten al tappend achter Fiona aanhuppelden. 

Voor de rest heeft Shrek een erg uitgebreide cast en dat had zo zijn voor- en zijn nadelen. Het nadeel was dat er te veel sprookjespersonages waren die op de een of andere manier moesten vermeld worden of een inbreng moesten hebben in het verhaal. Dat maakte vooral in het eerste deel sommige stukken net te lang. Het voordeel was een erg rijkelijk gevuld podium voor het goed-gevoel-nummer “Hang de vlag maar uit”. 

Met “Shrek” bracht Albert Verlinde Entertainment een erg sprookjesachtige musical naar Antwerpen die een feeëriek decor wist te combineren met een grote, enthousiaste cast en een verhaal dat je met een goed gevoel achterliet. En hoewel hij met een totale lengte van meer dan twee uur toch echt wel te lang leek voor de allerkleinsten, mikte “Shrek” qua niveau duidelijk op de lagereschoolkinderen. 

< Sascha Siereveld >