Recensie Mumford and Sons

Meesters van de accelerando, de rallentando en de crescendo. Dat zijn de heren van Mumford and Sons. En dus hebben hun optredens dezelfde dynamiek en spanningsboog als dat van een dance party. Zelden zo’n uitgelaten Sportpaleis gezien: jongeren met de handjes in de lucht, die stevig meeklappen maar vooral de lyrics van A tot Z meezingen. Wat een feest! Mumford and Sons speelde het klaar om in 10 minuten de Lotto Arena uit te verkopen. Omdat de vraag naar tickets zo groot was, ging Live Nation Belgium voor een upgrade. Mumford and Sons verhuisde naar het grote Sportpaleis, iets wat erg zelden gebeurt. Goed voor 18 500 toeschouwers, ofwel een dikke 10 000 meer dan er in de Lotto Arena kunnen. Mumford and Sons is erg populair. Dat komt omdat ze consequent zijn in hun muziek, herkenbaar en vooral authentiek. Journalisten die durven beweren dat de band meer van hetzelfde brengt en weinig evolueert, kregen lik op stuk.

Folkrockers zijn de Britten, en dat lieten ze meermaals horen. Stevige momenten op elektrische gitaar staken ze in “Below my feet”. Wie het nummer hoorde en de nieuwe klankkleur – want jawel, live sleutelt de band aan de songs – kon niet anders beamen dan dat dit geen gewoon folkbandje meer is. Als klap op de vuurpijl kwam er “Dust Bowl Dance” als afsluiter met scheurende gitaren en noise op het einde. Groter kon het contrast niet zijn met intimistische momenten waarbij de heren a capella en meerstemmig zongen zoals in het minimalistische Timshell.  Wat een lef toonde de band om de bissen te beginnen op het B podium, aan de mengtafel. “Dit kan enkel lukken als jullie stil zijn” zei Marcus Mumford die op gitaar “Reminder” inzette. Akoestisch met zijn vieren rond 1 micro, in close harmony opstelling, brachten ze de song erg zacht. Het applaus achteraf zinderde na. Of dat nog niet genoeg was, ging de band vervolgens een stapje verder. “Sister” brachten de Britten in de meest pure vorm: zonder  muzikale begeleiding, enkel meerstemmig en a capella en dat voor 18500 man. Hoedje af!

“Dit is ons grootste concert totnogtoe” wist Marcus Mumford. Repetitieve akkoorden waarbij je de aanslag van de buffetpiano goed hoorde doorklinken, bepaalden een zinderend Hopeless Wanderer, vervolgens was er nog de dobro die “Awake my soul” liet ontwaken. Met een extra cellist, 2 violisten, 2 trompettisten en trombonespeler klonk de sound van Mumford and Sons ook voller dan ooit. In Holland Road en White Blank Page bijvoorbeeld maar ook klassiekers als Litte Lion Man en Winter Winds die – slim bekeken – vooraan in de set stonden. Ze klonken magistraal. De magie in het Sportpaleis was er al nog voor de eerste noot moest klinken met de lampions die over het middenplein hingen. Mumford and Sons ving het moment en hield het anderhalf uur in het Sportpaleis. Mumford verwees ook naar het optreden op Rock Werchter vorig jaar dat ze erg fijn vonden en wellicht mee verklaart waarom het Sportpaleis zo snel vulde. Hoogtepunten qua ambiance waren The Cave en hun recentste hit I will wait, dat ze als laatste toegift brachten.

Kortom: Mumford and Sons bracht het perfecte concert en dat voor een scherpe prijs (tickets aan 34 euro). Vorig jaar zagen we de band groeien op de Europese festivals Pinkpop (Nederland), Rock A Field (Luxemburg) om te eindigen bij Bilbao BBK Live (Spanje), een van de beste festivaloptredens dat we in jaren zagen, na onder andere Elbow in 2011 op Rock Werchter. Toen moest hun recente album Babel nog uitkomen. Een album dat nummer 1 werd in Vlaanderen én Nederland waarmee de groep beter deed dan debuut Sigh No More. Het album viel ook in de prijzen en ging recent met de Grammy Award voor Best Album of the Year aan de haal. Dat The Boss himself met een koffietje in de hand het optreden van Mumford and Sons op Pinkpop vorig jaar uitzat aan de linkerkant van het podium en Seasick Steve dat in de frontstage deed: het was allemaal geen toeval. Net zoals het geen toeval is dat Glastonbury 2013 koos om Mumford and Sons als headliner te plaatsen op zijn affiche, rechts naast de Rolling Stones. Mumford and Sons is uitgegroeid tot een zeer grote folkrockband. Daar sta je dan als zelfverklaard muziekkenner van een kwaliteitskrant of weekblad die op Rock Werchter beweerde dat de band stilstaat. Hoe blind kan je zijn om wat er zich om je heen en in de muziekwereld afspeelt?

< Bert Hertogs >

De setlist:

1. Babel 
2. Little Lion Man 
3. Winter Winds 
4. Whispers in the Dark 
5. White Blank Page 
6. Below My Feet 
7. Timshel 
8. The Cave 
9. Lover of the Light 
10. Thistle & Weeds 
11. Ghosts That We Knew 
12. Hopeless Wanderer 
13. Awake My Soul 
14. Holland Road
15. Roll Away Your Stone 
16. Dust Bowl Dance 

Bis:

1. Reminder
2. Sister
3. I Will Wait