Recensie Steven Mahieu | Mahieustueus

Als gevolg van zijn overwinning in Het Humorologie festival in Marke, mocht Steven Mahieu met zijn show op tour langs de Vlaamse culturele centra. Uitverkochte zalen vielen deze sympathieke West-Vlaming op zijn rondreis te beurt. De opkomst hier in Antwerpen was eerder aan de magere kant. Steven liet zich echter niet van zijn stuk brengen en beloofde bij aanvang van de show: “Ik ga mijn hart op ’t podium smijten vandaag.” Anderhalf uur lang gaf hij het beste van zichzelf. Herkenbare verhalen, spelen met vooroordelen, gevatte oneliners en heerlijke acteerprestaties. Er werd gelachen alsof de Arenbergschouwburg uitverkocht was. 

“Mahieustueus” was Stevens eerste voorstelling en had als twee grote thema’s: het leven zoals het is in Gent en het effect van de vechtscheiding van zijn ouders. Zijn nuchtere analyse en scheefgetrokken vergelijkingen leverde eenvoudige en grappige oplossingen voor problemen als asielcentra en kansarmoede. Zo bleek het toenemende aantal daklozen onze collectieve schuld te zijn: “Iedereen koopt tegenwoordig plasmaschermen. Dat zijn allemaal platte dozen.” Het geheim van zijn humor zat in de eenvoud, de herkenbaarheid en zijn overtuigende vertelstijl. 

Tijdens de voorstelling probeerde Steven geregeld wat interactie uit met de zaal en dan vooral met de mensen op de eerste rij.  En hoewel het een paar leuke momenten opleverde, verliep dit element toch niet optimaal. We hadden sterk het gevoel dat de slachtoffers van dienst er niet zo’n zin in hadden. Het weerhield Steven er echter niet van om te blijven proberen. 

De tweede pijler van de voorstelling, de echtscheidingsperikelen, bracht een andere basis voor de lach met zich mee. Hier was het vooral de herkenbaarheid van de situaties die voor de humor zorgde. We kregen de verhalen van een kind dat als pasmunt werd misbruikt in een echtscheiding en plots 400 euro per maand waard werd terwijl het door de grootouders werd opgevoed. De trauma’s uit zijn jeugd werden probleemloos gekoppeld aan grappen over rolmodellen, spermadonoren, een pot fluo gele verf als alternatief voor de boetes bij alcoholcontroles en het vermogen van de doorsnee voetbalsupporter om zijn verstand volledig uit te zetten. 

Het was ronduit hilarisch om Steven Mahieu in de huid te zien kruipen van een supporter van Club Brugge. Het scanderen van slogans langs de kant van het veld en de poging tot het zingen van “You’ll never walk alone” deden het aantal lachsalvo’s gevoelig toenemen. Geweldige humor zit soms in eenvoudige dingen en Steven Mahieu wist dat vakkundig te demonstreren. 

Tot slot willen we jullie de volgende gouden raad niet onthouden: “Ik ben tegen koemelk voor baby’s, want dat is moedermelk voor een kalf.” U bent gewaarschuwd. 

< Sascha Siereveld >