Recensie 2 Unlimited

Het moest in wereldpremière dé comeback van 2 Unlimited worden – in België, daar waar het allemaal begonnen is begin jaren ‘90 – maar het draaide uit op een sisser van jewelste. Het “live” optreden las als een Ronde van Vlaanderen waarbij Tom Boonen al na 19 kilometer moest opgeven. Dé quote van de avond ging dan ook naar Anita: “Zijn jullie er nog? What’s happening” riep de zangeres met wanhoop in haar stem net voor het laatste nummer “Jump for joy”. Veel plezier viel er niet te beleven in het Sportpaleis. Tekenend voor het ganse optreden, was dat na een half uurtje slaapverwekkende show, Reel 2 Real hen moeiteloos overklaste en het Sportpaleis in no time wél op temperatuur en zwaar aan het feesten kreeg bij “I like to move it”.

Lag het aan het aantal hoge beats per minuut? Of  dat 2 Unlimited eigenlijk maar twee nummers heeft, namelijk No Limit en Jump for Joy,  die de tand des tijd hebben doorstaan? Of kwam het omdat Anita al snel vocaal door de mand viel? Feit is dat 2 Unlimited het publiek maar niet op zijn hand kreeg tijdens het anderhalf uur durend optreden. In een interview dat we eind vorige maand met hen hadden, zagen ze het Belgische publiek net als party people die in no time feesten. Dat beeld probeerden we toen al bij te stellen: Vlamingen zijn immers véél moeilijker om te overtuigen en tonen vaak een afwachtende houding op concerten.

Ook zo in het Sportpaleis dus toen de groep er om 27 na 9 aan begon.  7 Dansers, 1 drummer, 1 bassist, 1 gitarist, een toetsenist en Sportpaleisbrede ledscreens met centraal een ovale ledscreen die piekfijne visuals toonde zagen we. De productie had duidelijk niet op een euro meer of minder gekeken. Een kraancamera registreerde naast enkele andere vaste camera’s de show, wat doet vermoeden dat 2 Unlimited met het beeldmateriaal aan de slag wil. Zilverkleurige stukjes metaal zat er in de pakjes van Ray en Anita. Al snel kwamen ze als wandelende discobollen over wanneer de witte schijnwerpers of lichten op hen gericht waren. Best een gek beeld. Maar zelf leken ze dat niet te beseffen. De twee misten duidelijk podiumervaring voor een grote zaal als het Sportpaleis. Het duo bewoog nauwelijks, betrok ons te weinig. Ze waren dan ook eerder bezig met hun moves, die van de dansers, de cues (er werd immers gefilmd) dan met het publiek. Te weinig spraken ze ons aan of vroegen ze ons om mee te doen. Deden ze dat wel, dan was het vaak te laat of op het verkeerde moment, zodat het publiek niet reageerde en er koudweg naar bleef kijken. Meeklappen bij “The real thing”. Het Sportpaleis doet even mee, maar houdt het al erg snel voor bekeken. De repetitieve hypersnelle orgelklanken mogen niet baten. Net daarvoor werd Solveigs Hello matig onthaald.

Gensters van vuurwerk en visuals van een hartslag zien we bij “Let the beat control your body”. “Faces” toont een digitaal gezicht in 3D waarover cijfertjes voorbij flitsen. Ook “Maximum overdrive” ziet er erg goed uit, met wolkenkrabbers en graphics van een rijdende auto. Paul Kalkbrenner deed op gelijkaardige visuals beroep.  Anita moet zowat constant erg hoog zingen, en daar wringt ‘m het schoentje. Zelden krijgen we haar in close up te zien en als dat gebeurt, dan gaan haar lippen niet synchroon mee met de zang. Haar stem wordt stevig vervormd en aangedikt met andere stemmen op tape. Links en rechts laat de crew aan de mengtafel de stem van Anita boven al de rest doorklinken zoals bij het reggae-achtige “No one” en de midtempo song “Nothing like the rain”. Steeds zoekt ze naar de juiste toon. In het laatste nummer uit 1994 haalt ze de toon in de strofes niet en blijft ze er erg opvallend onder.  Dat er niemand in het publiek wil meezwaaien in het Sportpaleis, mag dan ook niet verbazen. Opnieuw zijn de visuals schitterend. Blauwe regen die spet in een plas water, zien we. Verzorgd noemen we dat.  De band mag een outro doen, gaat het podium af zodat Reel 2 Real een live on tape nummer mag laten horen. Samen met twee dansers krijgt ie het Sportpaleis wél aan de kook. “I wanna see you jump!” roept hij. En jawel: de ganse massa op het middenplein en op de tribunes springt zich te pletter. De longen uit het lijf schreeuwen? Check. “Say hoho” – “hoho”. Check. Aan het publiek ligt het dus niet.

Maar de pudding valt opnieuw in elkaar wanneer 2 Unlimited aan deel 2 van zijn set begint. Anita’s stem klinkt opnieuw erg geforceerd en onnatuurlijk in “Do what’s good for me”. Het wordt helemaal pijnlijk wanneer “Here I go” op het einde niet meer dan een beleefdheidsapplaus krijgt. Een breakdancer volgt en C02-jets tijdens Twilight Zone die nog een beetje enthousiasme losweken, maar het mag allemaal niet baten. Wanneer de band voorgesteld wordt, brengen de bassist en gitarist Seven Nation Army dat luidkeels wordt meegezongen. Pijnlijk.  Tot dan heeft 2 Unlimited nog niet veel losgeweekt bij het publiek met de eigen songs. Anita mag dan wel een hoge noot lang aanhouden in “In da name of love”, het laat het publiek koud.  Ook dan is het nog niet bevredigd.  Bij Benny Benassi’s Satisfaction lijkt het nog goed te komen. Maar dan bewijst het optreden dat het nog dieper kan wegzinken dan de diepste zee van Get Ready! What U waiting for? mogen de twee dj’s van The Dutchables met masker ons dan wel vragen. In onze notities plaatsen we het antwoord: “dat deze shit mag ophouden.  Wat een bagger!” “We are going to party all night long.” horen we in de lyrics. Het publiek en wij denken er anders over.  Maar het kan nog erger wanneer Anita Doth zo vals als een kat “Ain‘t Gonna Wait On Love” inzet. Opnieuw grijpen de technici aan de mengtafel snel in.

Een korte dj set met onder andere I Like It Loud, Ecuador, Don‘t Stop Wiggle Wiggle en Whoomp There It Is krijgt het publiek terug goedgezind.

Een loeiende sirene kondigt “No limit” aan. Eindelijk is het publiek mee, en scandeert het “yeah” als antwoord op “Let me hear you say yeah”. Tribal dance, begeleid door visuals met vuur kan het vuur niet verder aanwakkeren bij het publiek. Ook de verwijzing naar “Let the beat control your body” mist compleet zijn doel. Opnieuw moeten de gitaren het verschil maken. Song 2 van Blur voegen ze toe zodat er een mash up met Tribal Dance ontstaat. Dit werkt wél. Afsluiter “Jump for joy” is het enige 2 Unlimited-nummer dat de ganse kuip aan het dansen en springen zet. Al met al een erg mager resultaat.

2 Unlimited bewees anderhalf uur dat je niet wegkomt met een live show waarvan de zang niet volledig live is, dat het Belgische publiek heerlijk kritisch is, en dat de productie foute keuzes maakte in het opstellen van de setlist. Reel 2 Real inzetten na twee midtempo songs van 2 Unlimited, dat is zijn bedje spreiden voor een feestje van jewelste. De Amerikaanse rapper moest er enkel nog in gaan liggen. Het resultaat is dan ook belabberd: covers, Reel 2 Real en Jump for Joy maakten het verschil bij 2 Unlimited Live.

Anno 2013 hoort 2 Unlimited thuis op braderijen, pensenkermissen en om even de boel op te vrolijken in een discotheek. Want voor een volwaardige live show hebben ze simpelweg te weinig nummers die nu nog relevant zijn. 2 Unlimited wou naar een hoger level, de lat hoger leggen voor zichzelf, en ging er zwaar onder. Gebuisd met grote onderscheiding dus. Hoogmoed komt voor de val.

< Bert van het concert >

De setlist:

1. Spread your love
2. Let the beat control your body
3. Faces
4. The real thing
5. Hello – cover Martin Solveig – freestyle Ray
6. Maximum Overdrive
7. No one
8. Nothing like the rain
9. I like to move it – Reel 2 Real
10. Do what’s good for me
11. Here I go
12. Twilight zone
13. 7 Nation army – instrumental
14. In da name of love
15. Satisfaction cover Benny Benassi
16. The Dutchables – What U waiting for
17. Van Noten & Van Zandt Feat. Anita Doth - Ain‘t Gonna Wait On Love
18. DJ set met oa Marshall Masters- I Like It Loud, Sash! – Ecuador, The Outhere Brothers - Don‘t Stop Wiggle Wiggle, Tag Team - Whoomp There It Is
19. Get ready for this
20. No limit
21. Tribal dance
22. Jump for joy