Recensie Daan - Le Franc Belge

In één van de talrijke interviews die de afgelopen weken de revue passeerden, las ik dat Daan blij is met zijn ‘trouw en teder’ publiek. En we wisten meteen wat hij bedoelde: zelden zo’n warme ontvangst gezien voor een nieuwe plaat. Anderhalf uur nieuwe nummers – hooguit ‘Everglades’ is bekend - en toch deinde het publiek mee op de energie die Daan en zijn vijfkoppige band de zaal instuurde.

Maar het publiek was niet alleen klaar om te feesten. Er waren ook mooie ingetogen momenten bij de tedere songs: Conducteurs Fantomes en het bloedmooie Parfaits Mensonges, door Daan aangeduid als één van zijn favoriete nummers. Vrolijk meeklappen en dansen kon dan weer bij The Kid, Melodies Paroles en ook bij het Grieks aandoende La Crise met een meesterlijke Jeroen Swinnen op keyboards en een onovertroffen Geoffrey Burton op gitaar.  

We willen trouwens benadrukken dat alle muzikanten van Daan klassebakken zijn! Isolde Lasoen – de vrouw met drumstokken als verlengstukjes aan haar mooie lichaam - bewees nogmaals haar zangtalenten in het overgrote deel van de songs. Haar naam werd trouwens meerdere malen –terecht - vanuit de zaal gescandeerd! Daarnaast was Jo Hermans een absolute meerwaarde op trompet en Jean-François Assy bewees zijn klasse op bas en op celllo. 

En dan was er nog een ijzersterke Daan om al dat talent in goede banen te leiden. Een beetje (gespeelde?) onzekerheid aan het begin – ‘dit is nog een try-out hoor mensen’ - maar vanaf ongeveer het vierde nummer ging hij er voluit voor. En dit ondanks wat praktische probleempjes met het geluid dat pas na een tiental minuutjes optimaal afgesteld stond en ondanks een broeierig hete zaal. We werden overspoeld met positieve energie en de sfeer evolueerde crescendo richting bis-nummers. 

Als bisronde kregen we (“allez omdat jullie het zijn”) vier ‘oudjes’: Icon, Exes, een knap herwerkt Swedish Designer Drugs en een lang uitgesponnen Housewife . Bij de laatste twee nummers ontplofte het publiek letterlijk, wat voor een lichtelijk aangedane Daan zorgde. Mooi hoe een artiest kan blijven ontroeren en toch ook zelf nog ontroerd kan raken. 

<Aaike Geusens >