Recensie Ibrahim Maalouf

De in Libanon geboren Ibrahim Maalouf heeft muziek met de paplepel binnengekregen. Vader was professor aan het Conservatorium, moeder pianiste. De burgeroorlog bracht het gezin naar Frankrijk. Daar begon zijn liefde voor de trompet. Nasime Maalouf ontwierp in de jaren zestig een speciale trompet voor zijn zoon. Niet het standaardmodel met drie ventielen, maar met vier. Op die manier kunnen ook de typerende Arabische klanken worden uitgebracht. Hij kiest voor frisse jazz met een Arabische twist. Ibrahim Maalouf zou op dit moment de enige kwarttoontrompettist ter wereld zijn die dit genre beoefend.

Dat beloofde voor  het optreden in de Roma. De zaal was goed volgelopen voor  ‘Ibrahim Maalouf Quintet – Wind’. Zijn vierde album is in feite een heel uiteenlopende soundtrack voor de stille film ‘La proie du vent’ uit 1927 van René Clair. Op het podium zoals gezegd een kwintet: een saxofonist (Mark Turner), drummer (Clarence Penn), bassist (Larry Grenadier) en zijn vaste pianist (Frank Woeste). Eenmaal iedereen op podium werd de toon van de avond gezet. Meeslepende ritmes en soms wat vreemde klanken uit de trompet van Maalouf. Bijzonder was hoe de man zijn trompet kon doen spreken, zo opgewekt het ene moment, dan met een donkere ondertoon.  Knikkende hoofden en tokkelende vingers in het publiek bewezen hoe zeer de luisteraar werd meegenomen in de muziek. Vrij regelmatig klonk een gil van enthousiasme, en bij elke –zelfs heel korte – stilte werden de muzikanten rijkelijk beloond met applaus. En dat was zeker verdiend.

Het cijfer drie was de rode draad doorheen de avond. De trompettist heeft er blijkbaar een heel vreemde band mee zo zei hij zelf. Zowat elke muzikale ervaring, of inspiratie komt uit op dat oneven getal. Hij praatte zo de avond aan elkaar, die de zaal telkens kon doen lachen. Voor hij begon aan z’n verhaal vroeg hij in welke taal hij het best kon communiceren met ons: Frans of Engels. Ook Maalouf voelde de bui al hangen toen er evenveel Frans als Engels werd geroepen (een zonderling verkoos ‘Frenglish’). “I see this is a bit of an issue here”. Uiteindelijk werd het dan toch Frans, en blies hij de communautaire kwesties uit de zaal.

De rest van de avond was ronduit magisch. Hoewel jazz de hoofdbrok was, neigde het zo nu en dan toch naar neo-soultunes à la Erykah Badu. Heerlijk. Het was een optreden vol hoogtepunten,  al sprong het duo Maalouf en Woeste bij de bisnummers er bovenuit. Een heel Oosters klinkend stukje die de haren deden rijzen. De groep kreeg na afloop tot twee keer toe een staande ovatie, en kwam drie keer terug om het publiek te groeten. En ook hier een cijfer die Maalouf aan z’n lijstje kan toevoegen: drie sterren voor een geweldige avond.

< Delphine De Metsenaere >