Recensie Pelléas et Mélisande

Een herneming van een productie uit 2008. Die brengt De Munt met Pelléas en Mélisande. Waarom, is ons een compleet raadsel. Ook zo voor de studenten die als een verplicht nummertje van school naar deze productie moesten gaan. De foute opera om voor het eerst met het genre kennis te maken wegens veel te declamatorisch. Er gebeurt nauwelijks wat, en ook qua situatischets/psyche graaft ie niet diep genoeg. Het resultaat is een opera die vis noch vlees is. Te vertellend, te weinig spel en te weinig psychologische diepgang hoe jaloezie op basis van (foute) vermoedens ontstaat. Het boeit het jonge volkje – terecht – niet ook al staat er centraal een sculptuur (bron en baarmoeder) van Anish Kapoor op het podium. Het beeld dat ons bij deze Pelléas en Mélisande bij zal blijven, is een meisje dat met haar buik op de benen van haar liefje voorover ligt in een loge rechts op het gelijkvloers.

Het is het sterkste beeld tijdens die twee uur en half die op ons netvlies blijft kleven. 2 en een half lange uren zullen het worden. Want hoewel het podium een cirkelvormige draaischijf heeft, is het dynamisme, de vaart ver te zoeken. Daarbovenop komt nog eens dat Sandrine Piau net voor de première geblesseerd geraakte en dus Mélisande niet kan spelen. Zingen kan ze wel terwijl Monica Bacelli (B cast) haar rol zal spelen.

Debussy voltooide het werk in 1895 en baseerde zich op het lyrisch drama in 5 aktes en 12 taferelen van Maurice Maeterlinck. 12 Jaar lang herwerkte hij de opera. Kort samengevat gaat die over Pélleas die Mélisande ontmoet. Zij heeft een relatie met zijn halfbroer Golaud. Tijdens de ontmoeting speelt Mélisande met haar ring die ze verliest aan een bron en niet meer zal terugvinden. Golaud drijft de druk op zijn vriendin op, dwingt haar om de ring te vinden. Zijn jaloezie groeit en zal uiteindelijk ertoe leiden dat hij zijn halfbroer vermoordt. Mélisande op haar beurt sterft in het kraambed.

Weinig orkestrale momenten schieten er echt uit bij Debussy’ partituur. Wat wel opvalt na een eerste luisterbeurt – jawel voor het eerst maakten we kennis met deze opera – is de golvende lijn, de sprookjesachtige opwinding zeg maar wanneer de personages stilstaan rond de natuur(verschijnselen). Verder zijn er intense momenten, zoals Golaud die druk zet op zijn vriendin. Maar het is niet voldoende om op het einde van een werkdag de aandacht bij dit werk te kunnen houden. En vermits we niet de enigen zijn, schort er dus iets met het verhaal, de muziek, de zang, en/of het podiumconcept. Het zal wellicht een beetje van alles zijn. De keuze om Piau te laten zingen, terwijl Bacelli stom speelt, deed de avond nog minder goed.

< Bert Hertogs >