Recensie Beyonce in het Sportpaleis

Respect. Tegen doktersadvies in zong Beyoncé de pannen van het dak in het Merksemse Sportpaleis. Een vrouw zien huilen, we kunnen het niet. Toen ze net verteld had dat ze zich zo goed voelde op het podium ook al hadden haar dokters afgeraden om op te treden, kwamen de tranen in haar ogen tijdens “Flaws and all”. Beyoncé was oprecht emotioneel en ging vocaal door merg en been. Ze zong haar nummers niet, ze bracht ze met een onwaarschijnlijk knap staaltje inlevingsvermogen. Qua live zang behoort de eenendertigjarige ontegensprekelijk tot de top van de populaire zangeressen. Dat onderstreepte ze meermaals in het Sportpaleis.

Voor we verder gaan met de review moet er het een en ander van onze lever. Er is weer heel wat foutieve informatie verspreid via de (kwaliteits)media de afgelopen dagen. Twee zaken om te ontkrachten: 1. Beyoncé heeft geen diva allures omdat ze persfotografen weigert. 2. Het verhaal dat ze haar beide shows in Antwerpen zou annuleren om op de rode loper van Cannes te verschijnen, is te gek voor woorden, pure roddel en gebaseerd op niets. Toch namen heel wat (kwaliteits)media dit vals bericht blindelings over zonder even na te denken.

1. Het wordt stilaan en gewoonte dat (grote) producties persfotografen weren. Technisch gezien is het niet altijd mogelijk om hen een goede en veilige plek in de zaal te geven. Met een camera op rails die ook in de hoogte kan, hebben ze alvast bij deze tour weinig in de frontstage te zoeken. Verder draait het om het goede imago van de artiest te bewaren. Foto’s die niet flatterend zijn, die massaal verspreid worden, zijn dus geen optie. Daarnaast is er in dit geval een exclusieve deal met Frank Micelotta. Hij fotografeert Beyoncé de ganse tour en stond ook in voor het fotoboek dat tijdens het concert te koop is. Goed om weten, is dat theater-, opera- en dansproducties al járen met een vaste fotograaf werken die op zijn beurt de foto’s naar de media verspreidt. Ook daar nemen alle media dezelfde foto’s dus af. Beyoncé is trouwens ook geen uitzondering. Recente shows: Lady Gaga @ Sportpaleis, Kanye West @ Vorst Nationaal, Michael Jacksons Immortal Tour by Cirque du Soleil @ Sportpaleis,  Mick Hucknall @ AB en One Direction @ Sportpaleis lieten ook geen fotografen toe. Het is dus trendy om alle persfotografen te weren tijdens concerten.
   
   
2. Het Cannesverhaal dan. 9 Dansers en 11 vrouwelijke muzikanten telt deze Mrs. Carter Show.  Op 13 mei 9 uur, een dag voor het afgelaste optreden, startte de opbouw met de rigging. Elementen werden in de nok van het Sportpaleis gehangen (Beyoncé vliegt immers tijdens “1+1” naar het B-podium). De rest van de productie werd dinsdag 14 mei in het Sportpaleis geplaatst. Deze tour van Beyoncé telt 27 trucks aan materiaal en 10 bussen. Zo’n hele productiemachine en de honderden medewerkers die eraan verbonden zijn en de afspraken met openbaar vervoer (12 extra trams) zet je niet zomaar eventjes voor een dagje of meer stop. Ook qua perceptie en imago zou Beyoncé alleen al in ons land en wereldwijd ongelooflijk veel schade lijden, mocht ze wel in Cannes verschijnen en niet in Antwerpen. Daarnaast wordt het nu al een huzarenklus om deze immense productie op 31 mei in Antwerpen, de nieuwe datum voor het uitgestelde concert van 14 mei, te krijgen. Dat concert wordt trouwens sowieso erg speciaal, want het laatste op Europees vasteland. Waarom wordt het een huzarenklus? De ganse ploeg moet namelijk van Stockholm, Zweden komen want daar treedt ze op 29 mei op. Conclusie: welke wereldvreemde eend verzint zo’n Cannesverhaaltje dat alle gevoel met de realiteit mist?

Terug naar het concert dat om vier voor negen (iets te vroeg dan gepland dus) begon. Via een video op “I been on” zien we Beyoncé zich als koningin kronen, witte poeder op het gezicht, witte pruik, en het religieuze kader doet vermoeden dat we in de Zestiende Eeuw zijn aanbeland. Shakespearetijd. Later in het optreden zal ze de beroemde zin “To be or not to be” uitspreken. Thema vanavond is geloven in jezelf en je eigen kracht. Met Run the World (girls) zet ze een stevige opener neer, vol vuurwerk en een zinderende choreografie. Beyoncé is een stijlicooon – niet voor niets hangt Antwerpen vol met bikinifoto’s van haar – en ook dat onderstreept ze tijdens het optreden. Beyoncé kiest voornamelijk voor wit en zwart. Haar muzikanten dragen zwart, zij en de dansers wit. Later ruilt ze de jurken voor zwarte exemplaren. Het stelt haar in staat om een choreo te doen met freeze voor een rechthoekig lang ledscherm dat volledig wit kleurt bij “Baby Boy”. Later toont dat strepen, lijkt het alsof ze gescand wordt en zien we in de visuals de schaduwen van de dansers dansen. Kortom: de afwerking is tot de puntjes verzorgd. Wat wel opvalt, is dat Beyoncé zich wat inhoudt bij het dansen. In het begin van het optreden zal ze al snel water aangereikt krijgen en haar gezicht afdeppen met een handdoek. Helemaal scherp staat ze niet, dat is duidelijk. Maar het zal haar niet beletten om een grandioos optreden af te werken.

Toegegeven, minpunt van het gebeuren zijn de erg vele interludes. Die halen het tempo te sterk uit het optreden. Voor en na Naughty Girl en Party volgt een interlude en zelfs “Freakum Dress” staat alleen als nummer tussen interludes in het eerste deel van de show. “If I were a boy” zingt ze op een klankbedje van The Verve’s Bitter Sweet Symphony, wat ons een vreemde keuze lijkt al doen de vocale uithalen ons dan al verstommen. Beyoncé draagt een zwarte cape en baseballpet. Veranderen van een zeer vrouwelijke outfit in een eerder stoere, mannelijke: ze kan het op enkele minuten zonder haar geloofwaardigheid te verliezen.

Blijkbaar wil men Beyoncé een stouter “Naughty girl” imago aanmeten. De danspassen zijn sexy, vaak draait ze met haar achterwerk, zet ze de hand op haar linkerbil, … Het voelt vreemd aan voor een R&b en soul/popqueen die voornamelijk een überbraaf imago heeft, het mooie meisje dat mooi binnen de lijntjes kleurt. Wanneer we net voor die hit een ode aan het lichaam te horen krijgen en de definitie van verleiding: “het is intelligent, mysterieus, exclusief. Vanavond zal ik een stout meisje zijn.” geloven we er bitter weinig van. Dit is haar stijl niet, dit hoort niet bij wie ze is en waar ze voor staat. “Love to love you baby” van Donna Summer leidt de hit “Naughty Girl” in. Het podium staat – letterlijk – korte tijd in vuur en vlam. Groot contrast even later wanneer we twee ballerina’s op het podium zien. Ballerina’s en Beyoncé, dat past als gegoten. Maar we huiveren bij het idee mocht ze ooit met zweepjes gaan zwaaien tijdens een show. Dat ligt haar niet. Daar staat ze niet voor. Daar heb je de Rihanna’s en “It’s Britney Bitch”es van deze wereld voor.

Beyoncé heeft aandacht voor haar fans, doet een spelletje wie kan het luidst roepen/gillen tussen de linker-en rechterhelft van het Sportpaleis om te eindigen met het middenplein waarna we met zijn allen - met 17 000 zijn we - het decibelniveau dat Justin Bieber onlangs haalde, proberen te evenaren.

De neonvisuals met hartjes en “Je t’aime” in “Party” zijn wat voorspelbaar. De act zelf met witte pluimenveren doet denken aan Kylies jongste Aphroditetour. Licht groene nagellak in pasteltint, daar koos ze voor vanavond en die zal de ganse show meegaan.

“I care” en “I miss you” brengt ze vol overgave. Ze schreeuwt het uit, haalt de moeilijke noten moeiteloos. Dit is zowat de strafste vocale prestatie van dit seizoen in het Sportpaleis. Die laatste song komt persoonlijker over wanneer we handgeschreven teksten op het wit verlichte grote ledscherm zien. “Why?” zingt ze repetitief dat het publiek mag nazingen. Zo bouwt ze crescendo op naar de finale in “Why don’t you love me”. Jammer dat de sound van de conga’s uit een doosje komt, maar door de zeer beweeglijke hoge stem van Beyoncé dekken we dat graag met de mantel der liefde toe.

Twee saxen en een trompet krijgen naast de pianobegeleiding in “1+1” een prominente rol. Beyoncé draagt een strakke paarse catsuit met glitters, kruipt op de piano, waarbij de camera’s haar vanuit alle hoeken filmen. Er blijkt er ook eentje te hangen pal boven de piano in de nok die beelden in vogelperspectief toont. De dertiger zet zich op haar knieën en  sommige fans wijzen naar de schermen. “Is dat het begin van een zwanger buikje?” zien we hen druk speculeren. Met haar fans die niet al te toonvast en soms ronduit schel “Irreplaceable” meezingen, zet ze op het B-podium een nieuw hoogtepunt van de show neer. De song wordt enkel begeleid door akoestische gitaar en drum. Ze stapt de frontstage in, geeft handjes aan de fans, en zelfs een iemand krijgt een kus “aan niemand doorvertellen, hé!”- op de wang.

Bij “Love on top” blijft ze – het lijkt wel eindeloos – van toonaard te veranderen. Telkens zingt ze een toonaard hoger. Wanneer we denken dat we de top hebben bereikt, blijkt dat ze er nog een trapje bij kan doen. Fe-no-me-naal! Zelden hebben we zo met open mond hiernaar gekeken. Beyoncé gaat op de knieën, vraagt de namen van de fans in haar buurt en probeert de naam uit te spreken. “Pauline, Mégane en Karlien” blijken in de buurt. Lief hoe ze hun namen – met moeite – probeert na te zeggen. “Volgende keer jullie naam op je vuist schrijven, dat helpt” geeft ze als tip mee. Een andere fan blijkt een bordje te hebben waarin ze vraagt om even met haar een liedje te mogen zingen. Ze gooit er nog a capella een flard van “Love on top” tegenaan. De 17 000 fans weten niet wat ze meemaken. Wat een artieste! Wat een stem! Wat een fijne en attente manier om met de fans om te gaan! Hoedje af!

Iedereen telt mee af voor een finale om “u “ tegen te zeggen. “Crazy in love” zet het feestgedruis in. “It ain’t over” zegt de ster met pretoogjes. Beyoncé geniet zichtbaar. Het publiek eet uit haar hand, gooit de handen in de lucht wanneer ze daarom vraagt bij “Single ladies” waarbij de C02-jets wat gas mogen loslaten. Rood vuurwerk zet de visuele kers op de taart. En dan volgt het nieuwe nummer “Grown Woman” waarbij twee danseressen heel even met twee kinderwagens op het podium verschijnen. “Is dit een stille visuele hint rond de zwangerschap van Beyoncé?” horen we de fans opnieuw hardop denken.

Daarna volgt het laatste filmpje van de avond, dat ze haar voetsporen wil achterlaten op onze planeet, tonen dat ze er was via haar muziek én haar dochtertje. Een beetje klef en minder oprecht dan de ware emoties die ze vanavond live toonde, vinden we.

Een ode aan Whitney Houston brengt ze door even a capella, later begeleid door piano een fragment uit “I will always love you” haarfijn te zingen. Fan van dit nummer zijn we niet, maar Beyoncé had het gerust helemaal mogen zingen. Of hoe een ballad waar we ons doorgaans aan ergeren nu een echte ontdekking leek. In een beweging ging de cover over in HALO dat ze ook nog eens a capella eindigde.  

Conclusie: Beyoncé toonde in het Sportpaleis niet alleen dat ze een Survivor is maar kroonde zich nogmaals als de vocaal sterkste zangeres van de huidige generatie. Op 31 mei keert ze terug naar Antwerpen. Het is steeds zinvol om je op de wachtlijst te zetten van dit uitverkocht optreden. 

< Bert Hertogs >

De setlist:

1. I Been On (Intro)
2. Run the World (Girls) 
3. End of Time 
4. Flaws and All 

Interlude (You Are A Queen)

1. If I Were a Boy (met fragmenten uit Bitter Sweet Symphony‘ van The Verve)
2. Get Me Bodied 
3. Baby Boy 
4. Diva (met fragmenten uit ‘Clique‘ by Kanye West)

Interlude (Naughty Girl)

1. Naughty Girl 
2. Party 

Interlude (met fragmenten uit ‘Express Yourself‘ van Diplo)

1. Freakum Dress 

Interlude 

1. I Care 
2. I Miss You 
3. Why Don‘t You Love Me 

Interlude 

1. 1+1 
2. Irreplaceable 
3. Love on Top 
4. Survivor (cover Destiny’s Child)

Interlude (met fragmenten uit ‘Countdown‘)

1. Crazy in Love 
2. Single Ladies (Put a Ring on It) 
3. Grown Woman (nieuw nummer)

Bis:

Interlude (met fragmenten uit ‘I Was Here‘)

1. I Will Always Love You (cover Whitney Houston)
2. Halo 
3. Green Light / Suga Mama (Outro)