Recensie An Nelissen | De Moedermonoloog

“Wij moeders zijn niet logisch; wij steken toch raar in elkaar.” We hadden het al langer gedacht, maar nu werd het op het podium door An Nelissen volmondig toegegeven in “De Moedermonoloog”. Voor een overwegend vrouwelijk publiek bracht ze een voorstelling waarin ze in grote lijnen het leven van de vrouw overloopt van de fase van mogelijk toekomstige moeder tot stiefmoeder. Zich bedienend van een hele reeks clichés  en gewapend met een gezonde dosis zelfrelativering wist ze een zeer herkenbaar verhaal te brengen. Er werd vlot gelachen met thema’s als de voorlichting uit lang vervlogen tijden, de reactie van vrouwen als ze baby’s zien en puberende kinderen. 

De voorstelling startte met een welverdiend applaus voor de mannen en daarmee zat hun grootste rol van de avond er volledig op. Zoals de titel het al aangaf, ging deze voorstelling volledig over “vrouwen” en meer bepaald over de subklasse “moeders”. An Nelissen nam haar publiek in een twee uur durende show mee op de turbulente ontdekkingsreis van het leven van een jong meisje dat voor het eerst ongesteld werd, langs de fase van de verleiding van kleine baby’s en de zoektocht naar zaad, doorheen de geboorteperikelen tot het eigenlijke moederschap en het uiteindelijk moeten samenleven met pubers in huis. 

Samen met haar echtgenoot Peter Perceval heeft An Nelissen zich tijdens het schrijven van deze voorstelling handig bediend van zowat alle vooroordelen en clichés die er rond de verschillende thema’s uit de voorstelling bestaan. Dit maakte dat het intellectueel misschien niet het meest uitdagende theater was, maar het maakte de situaties wel erg herkenbaar. Bij “Verse moeders zijn moeilijk gezelschap: die worden werkelijk euforisch van alles.” zagen we in ons hoofd inderdaad spontaan het beeld ontstaan van een jonge moeder die bijna gek wordt van vreugde omdat haar baby een boertje laat. (Iets waar ze zich enkele jaren later enorm over kan opwinden wanneer haar puber dat nog altijd doet.) 

Van bij de start van de voorstelling had An Nelissen het publiek op haar hand. De persiflage van Alex Agnew werd ondanks het grovere taalgebruik toch vlot gesmaakt. Gedurende “De Moedermonoloog” kroop An trouwens regelmatig in de huid van een ander personage. Het leukste typetje was ongetwijfeld dat van haar grootmoeder, de oude vrouw die altijd tijd heeft voor goede raad en de kunst van het relativeren onder de knie heeft: “Als kinderen op de wereld zetten zo plezant was, hadden de mannen al wel iets verzonnen om dat zelf te kunnen.” 

Maar tussen al het grappen en grollen was er op momenten ook tijd voor een serieuze noot. Waar we nog  luidop aan het lachen waren toen An Nelissen met veel gesticulatie en plastisch taalgebruik het nemen van een mammografie beschreef, werd het enkele minuten later muisstil toen ze vertelde over het knobbeltje dat bij haar gevonden was. Zonder taboe werd er openlijk over kanker gesproken zonder echt zwaarwichtig te worden.

“De Moedermonoloog” was een laagdrempelige voorstelling in het algemeen opgekuist Antwerps over wat een moeder lijden of leiden kan. Ze beschreef herkenbare scènes, had erg leuke oneliners, af en toe een geslaagde grap en kwam door de acteerprestatie van An Nelissen authentiek over. 

< Sascha Siereveld >