Recensie Herman Van Veen

Herman van Veen hoeft nauwelijks nog een introductie. Deze duivel-doet-al heeft al sinds de jaren zestig verschillend generaties weten te boeien met zijn liedjes, teksten en liveoptredens.  Het was dan ook niet verwonderlijk dat de zaal afgeladen vol zat met fans van 8 tot 88 jaar. Voor de gelegenheid bracht hij een verzoekprogramma waarin hij heel oud en recenter werk combineerde tot een show die de verschillende aspecten van zijn performer-talenten aan bod deed komen. En zoals we al konden verwachten, mochten klassiekers als “Suzanne”, “Rozegeur”, “Hilversum III”, “Anne”, “Weet je nog”, “Zo vrolijk” en “Spetter pieter pater” op zo’n avond uiteraard niet ontbreken. We zagen Herman van Veen als de zanger en schrijver van hele intieme en aandoenlijke liedjes, de vertolker van vrolijke melodieën, de pianist en violist, de komiek en uiteraard ook de clown. 

Herman van Veen opende met “In onze straat”, waarvan de tekst geschreven werd door Willem Wilmink. Tijdens het refrein nam gitariste Edith Leerkes mooi de rol van backing voor haar rekening en het nummer eindigde op een vrolijke toon. “Ricard” zette deze toon verder in een rechte lijn naar “Truus”. Het verhaal als inleiding op Louis Prima’s “Buena Sera” liet zich kenmerken door zijn eenvoud en de heerlijke twist op het einde. Dave Wismeijer zette in op basgitaar, de andere muzikanten gingen mee en al snel swingde het op het podium van jewelste. Hermans voetjes kwamen mee los en terwijl violiste Jannemien Cnossen aan het skatten was op de melodie van Prima, leek het wel of we naar een twintiger zaten te kijken die een auditie deed voor Riverdance. Herman van Veen bruiste van vitaliteit. 

Uiteraard mocht “Suzanne” niet ontbreken in een verzoekprogramma. Deze cover van de Leonard Cohen-klassieker heeft in de lage landen ondertussen zelf een legendarische status veroverd en Herman van Veen demonstreerde opnieuw de kracht van een mooie tekst en een eenvoudige melodie.  Dave Wismeijer zorgde voor een sobere baslijn en slechts sporadisch mochten viool en akoestische gitaar muzikaal een beetje ondersteunen. Deze naakte en zachte uitvoering deed, mede door de uitdrukkelijke frasering van de zinnen, de tekst extra tot zijn recht komen. Het extra applaus dat de artiesten te beurt viel na dit nummer, was dan ook meer dan verdiend. 

En hoewel “Suzanne” ver bovenaan de verlanglijst stond in Nederland en Vlaanderen, hadden we hier blijkbaar ook een grote voorliefde voor “Kyrie Eleison”. Op algemeen verzoek, bracht Herman van Veen dan ook dit nummer dat oorspronkelijk door Willem Vermandere is geschreven. De rol van de muzikanten bleef erg beperkt. Ze dienden bijna uitsluitend als achtergrondkoor terwijl Herman met erg veel gevoel dit nummer bracht. Met zijn ogen dicht liet hij het aanzwellen tot een protestlied wanneer hij zong over de fabrikanten en presidenten die uit zijn op macht om vervolgens weer vol medelijden te zingen over het persoonlijke leed van de kleine mens. Een sterke uitvoering en dat vond Herman blijkbaar ook. We zagen hem op het einde goedkeurend knikken naar zijn muzikanten.

En dan was het weer tijd voor een vrolijkere noot. De eerste tonen van “Als ik kon toveren” weerklonken door de zaal en niet veel later was de clown in van Veen het publiek aan het entertainen met een pingpongbal. De tovertruc was doorzichtig, maar het waren vooral de mimiek en de ogen die hier boekdelen spraken. En het publiek … genoot met volle teugen. 

De laatste pingpongballen waren nog niet uit gestuiterd of Hermans broek ging uit en hij kleedde zich om tot tennisspeler om het publiek te trakteren op zijn persiflage van John McEnroe. En nu hij toch de draak aan het steken was, mocht de opera er ook aan geloven: “Wat zou de opera toch prachtig zijn als er geen zangers zouden zijn.” De stelling werd prompt geïllustreerd met een parodie op een soprane die een sterfscène speelt. En hoewel het geheel erg hilarisch was, viel ons toch ook hier vooral de kracht, de techniek en het bereik van Hermans stem op. De hele scène werd verder ondersteund door die heerlijke mimiek en die doordringende, stralende, blauwe ogen van Herman van Veen. De gulle lach weerklonk vanuit alle hoeken van de zaal en het eindapplaus ging naadloos over in het ritmisch klappen bij “Hilversum III”. Vrij uitzonderlijk voor een Vlaamse publiek, was er hier geen aanmoediging nodig om hen uit volle borst te doen meezingen. 

Met “Spetter pieter pater”, “Zo vrolijk” en “Dikkertje Dap” stonden er ook vrolijke liedjes op het programma. Ook “Anne” had nog altijd die optimistische inslag. Marnix Dorrestein mocht op zijn jazz-gitaar openen en gaandeweg viel Edith Leerkes op akoestische gitaar in. Herman van Veen nam de zang voor zijn rekening en eindigde al fluitend. 

Het instrumentale  “Capriccio” was de gelegenheid om ook het viooltalent van Herman van Veen extra in de verf te zetten. Hij speelde met en tegen violiste Jannemien Cnossen in dit nummer met erg mooie zigeunerklanken. Het tempo werd lekker opgevoerd en de twee violen leken in een tweestrijd verwikkeld. Tussendoor nam gitariste Edith Leerkes even over om het een Andalusische toets te geven waarna Herman en Jannemien terug overnamen en hun virtuositeit op de viool lieten horen. Het was een heerlijk opzwepend nummer dat ook door het publiek erg gesmaakt werd. 

Het meest aangrijpende lied van het tweede deel was naar onze mening “Moenie weggaan nie”, op de voet gevolgd door “Lucas”. In deze Afrikaanse vertaling van Jacques Brels klassieker “Ne me quite pas” werd Herman van Veen enkel bijgestaan door de akoestische gitaar van Edith Leerkes. Het nummer werd met zoveel gevoel en zo puur gezongen dat Herman met gesloten ogen op het podium stond. Mooi in eenvoud. 

Het grappigste stuk uit de voorstelling, was de sketch van de voetbalsupporter die vooraf gegaan werd door een compleet valse uitvoering van het “Wilhelmus” die zelfs een krolse kater zou doen weglopen. Een betere toon konden ze in aanloop van “De voetbalsupporter” niet zetten. Een deel van het publiek zakte bijna letterlijk onder hun stoel van het lachen met de cynische observaties van de ontevreden voetbalfan. Toen Herman op het einde van de sketch van het podium sprong en over de stoelen de zaal in kroop, was het hek helemaal van de dam. 

Herman van Veen sloot de voorstelling af met een positieve noot die weerwerk bood aan het groeiende nationalisme overal ter wereld. Het beeld dat “mijn land” geen vast stukje grond is, maar een plaats waar de mensen zichzelf kunnen zijn, werd begeleid door een eenvoudige melodie en kon opnieuw op heel wat waardering van het publiek rekenen. Maar zoals wel vaker het geval is bij optredens van Herman van Veen, is het officiële einde gewoon een nieuw begin: het begin van een hele reeks toegiften waaronder een erg beklijvende versie van “Liefde voor later”. 

Toen het publiek Herman en zijn collega’ s voor de vierde keer terug op het podium riepen en de klok al lang elf uur had geslagen, beloofde Herman van Veen nog een laatste nummer te brengen. Het werd een gloednieuw nummer dat hij slechts de dag daarvoor geschreven had en dus in de Arenbergschouwburg in première ging. Het werd een romantisch nummer dat startte op viool een waarbij Nard Reijnders zijn accordeon nog eens mocht bovenhalen. Het werd alvast een eerste voorsmaakje van de nieuwe show waarmee bij volgend jaar vanaf februari in de Vlaamse zalen te zien zal zijn. Wij zijn alvast benieuwd. 

< Sascha Siereveld > 

De setlist:

1. In onze straat
2. Ricard
3. Truus
4. Buona Sera
5. Bei mir bist du scheen
6. Het eerste meisje
7. Suzanne
8. Liedje
9. Kusje

10.  Panfluit

11.  Stampvoets

12.  Anders anders

13.  Rozegeur

14.  Alles

15.  Kyrie Eleison

16.  Toveren / Pingpongballenjunk

17.  Game set match (De tennisser)

18.  Wat zou opera

19.  Hilversum III

20.  Deze vuist op deze vuist

21.  Spetter pieter pater

22.  Zo vrolijk

23.  Wassen beelden

24.  Kom maar binnen

25.  Waarom eigenlijk? / Lucas

26.  De pianist

27.  Mister Sandman

28.  Dikkertje Dap

29.  Ave Maria

30.  Cirkels

31.  Moenie weggaan nie

32.  Broetje

33.  Solo Edith Leerkes

34.  La loca

35.  Anne

36.  Weet je nog

37.  Wilhelmus /De voetbalsupporter

38.  Capriccio

39.   Liedje van  Edith Leerkes

40.  Onderaan de dijk

41.  Als ik aan mijn land denk 

Bis:

1. Rivierenbuurt
2. Ook wij, Titaantjes
3. De vriendschap
4. Until
5. Liefde van later
6. Adieu
7. Later
8. Hanna