Recensie Voice Male

De eerste zomerse week van 2013 was een feit, het was de laatste voorstelling van “Ladies First” en het was tevens de tweeduizendste voorstelling die Voice Male bracht. Er waren dus redenen genoeg om er een gezellig feestje van te maken. Met “vrouwen” als centrale thema, mochten we ons verwachten aan covers van o.a. Tracy Chapman, Beyoncé, Kim Wilde, Björk en Nina Simone. En ook al waren we niet altijd overtuigd van de artistieke bewerking en de uitvoering, het was vooral de sfeer op het podium en in het publiek die deze voorstelling weer de moeite waard maakte.

Omdat je niet elke dag je 2000^ste optreden geeft, hadden de heren van Voice Male iets bijzonder voorzien voor de fans: ze hadden een voorprogramma ingehuurd. Les Pensos Fabulosos werd aangekondigd als een jonge band die hoopte ooit nog eens door te breken. Na nog meer beloftevolle woorden verschenen de zes leden in poncho en typisch Peruviaanse hoofddeksels op het podium. Zelfs een veel te weelderige haardos kon de contouren van Jean-Pierre Bodson niet verbergen en Voice Male stak dan maar van wal met een Spaans klinkend liedje. De vertalingen leken wel gemaakt door Google Translate en illustreerde het gevoel voor humor dat de groep kenmerkt. De sfeer zat er in ieder geval al goed in.

“Zij is van mij” en “I will walk 500 miles” passeerde de revue en het voorprogramma werd afgesloten met “The lion sleeps tonight”. Jan Coesemans had amper de eerste klanken uitgebracht of het publiek had al zin om mee te zingen. De Afrikaanse ritmes en klanken leenden zich erg goed voor deze a capella versie en we hoorden een sterke uitvoering die voor een keer niet volgens het generische Voice Male-model met standaard beat box was gemaakt. Het klonk fris, opzwepend en sterk en werd daarmee een van de sterkste nummers van deze middag.

“Ladies First” zelf was zeker tijdens het eerste deel veel zwakker. “Single ladies” had de klank van dertien in een dozijn en ook “Set fire to the rain” van Adele kwam niet echt van de grond. “Talking about the revolution” ging zelfs de mist in. Tracy Chapman maakte destijds een heel sobere uitvoering die de kracht van het protest wist te accenturen en dat effect verdween totaal. Er was gewoonweg te veel klank waardoor Jan Coesemans af en toe zelfs overstemd werd door zijn collega’s die eigenlijk alleen maar de achtergrond moesten vullen.

Gelukkig kwam er met de “Andrews Sisters-medley” meer humor in de voorstelling. De dansjes en de choreo’s verlichtte de zaak en gaven duidelijk aan dat er bij Voice Male heel wat ruimte is voor zelfrelativering. Het geheel klonk leuk en bracht het publiek in een vrolijke sfeer. Het werd het recept voor heel wat andere nummers in deze voorstelling.

Het meest ernstige en sterkste nummer uit de show was “Verloren”. Uitzonderlijk had Harald van Beeck zich aan een vertaling gewaagd van Serge Lama’s  “Je suis malade”. Met de uitvoering van Dalida in gedachte, bracht hij dit dramatische nummer. Dit keer geen beat box, maar de basstem van Jo Annemans die af en toe enkele donkere toetsen zette en de andere collega’s die bescheiden op de achtergrond bleven.  Het applaus liet er geen enkele twijfel over bestaan: ook het publiek wist deze uitvoering erg te waarderen.

Het eerste deel werd afgesloten met filmpje waarin de heren van Voice Male een parodie brachten op een van de shoppingkanalen op tv. Ze lanceerden zonder schroom hun pseudo fitnesshype met het bijhorende liedje “Zing je slank”. Heel de zaal mocht gezellig meedansen en meezingen en deed dat ook.

Het tweede deel van de voorstelling was opmerkelijk steker dan het eerste deel en bracht o.a. een geslaagde cover van “It’s oh, so quiet”. Jo Annemans wist het publiek snel mee op zijn hand te krijgen tijdens de “sssssshhht” en zijn collega’s zorgden voor de humor tijdens de vlottere delen.

“Tous les garçons et les filles” ging vocaal de mist in, maar gelukkig was er een heerlijke Madonna-medley om ons er weer bovenop te krijgen. De heren van Voice Male hadden voor een geestig, inleidend clipje gezorgd en wisten die ontspannen sfeer ook tijdens het nummer te behouden. “Not fair” was erg verdienstelijke en “Poker face” kwam weer niet echt over. Deze jojobeweging was een beetje de teneur van deze voorstelling: tegenvallers afgewisseld met leuke interpretaties, generische variaties met af en toe een briljante versie zoals “Verloren” of “The Lion sleeps tonight”. Gelukkig was er altijd nog de humor en het entertainment als vaste waarden in “Ladies First”.

 < Sascha Siereveld >

Setlist:

1. Single ladies
2. Set fire to the rain
3. Talking about a revolution
4. You can’t hurry love
5. Andrews Sisters-medley
   1. Bei mir bist du schön
   2. In the mood
   3. Sing sing sing
   4. Mister Sandman
   5. Tico tico
   6. Rum  and Coca-cola
   7. Boogie woogie bugle boy
6. Verloren
7. Lady Marmalade
8. I’m so excited
9. Irgendwie, Irgendwo, Irgendwann
10. Zing je slank
11. It’s oh, so quiet
12. Don‘t know why
13. Tous les garçons et les filles
14. You made me the thief of your heart
15. Madonna-medley: Like a virgin, Material girl, Vogue, Like a prayer
16. Ain‘t no other man
17. Not fair
18. Poker face
19. Baby one more time
20. That don‘t impress me much
21. Think
22. Good God

Toegiften:

1. Wannabe
2. Mijn engel is een pin-up
3. Feeling good