Recensie Beth Hart & Joe Bonamassa

Elke nieuwe generatie muzikanten haalt haar inspiratie bij haar voorgangers. Beth Hart en Joe Bonamassa vonden het dan ook gepast om voor hun gezamenlijke project hulde te brengen aan grote namen als: Billy Holiday, Etta James, Tom Waits en Aretha Franklin. Beth Hart nam de vocals voor haar rekening en Joe Bonamassa de lead gitaar. En wat waren we onder de indruk van de gitaarvirtuositeit van Joe. Zijn solo’s moesten meermaals redden wat Beth Hart met haar zangprestaties dreigde op de klippen te doen lopen. En toen we haar bijna aan het afschrijven waren, kwamen er plots “Strange Fruit”, “Nutbush City Limits” en “I‘d Rather Go Blind”. Zo kreeg deze voorstelling iets van een sprookje: eind goed, al goed.

Om vijf voor acht ging het zaallicht uit, want om acht uur stipt zou de voorstelling beginnen. Het resultaat was wel dat heel wat mensen in een donkere Lotto Arena hun zitplaatsen moesten gaan zoeken. Beth Hart en Joe Bonamassa lieten het in ieder geval niet aan hun hart komen, want ze gingen swingend van start met “Them There Eyes”. We hoorden wel de soul in Beths stem, maar verstonden niet altijd wat ze zong. De jongens van de techniek moesten duidelijk hier en daar nog wat aan de knopjes draaien. 

Vanaf “Can’t Let Go” kwam het tempo er lekker in. En ondanks het feit dat Beth Hart er duidelijk zin in had en stevig haar best stond te doen, waren ze achter het mengpaneel nog altijd op zoek naar de goede instellingen. Gelukkig stond de versterking van Joe Bonamassa’s gitaar wel goed afgesteld en konden we genieten van een heerlijke blues solo die duidelijk zijn virtuositeit op dit instrument al illustreerde. Het nummer groeide naar een climax waarbij drums en gitaar de boventoon voerden. 

De eerste betere prestatie van Beth Hart kwam bij “Close to My Fire”. Dit nummer paste beter bij haar stembereik. Hier hoefde ze niet zo te krijsen en was er veel minder vibrato in haar stem te horen. Het thema van dit lied bracht haar in haar meest verleidelijke stemming en het geheel klonk mede dankzij de saxofoon heel erg sexy. Om de sfeer verder juist te zetten, werd het podium in een warme gloed gehuld. Een knappe prestatie van Hart voor ze bij “Rhymes” weer klonk als een mekkerende geit. 

Bij “Something‘s Got a Hold on Me” van Etta James hoorden we tijdens de opening de grovere kant van Beth Harts stem. In combinatie met de swingende muziek kon het ons echt wel bekoren. Ze had er zin in en wist de security te verrassen toen ze van het podium sprong en al zingend een wandelingetje door de zaal ging maken. Het feit dat ze zelfs de tijd nam om met één van de fans een dansje te doen, gaf duidelijk aan dat deze Amerikaanse zangeres zeker niet naast haar schoenen liep. Al leek ons dat misschien wel gezonder dan zo rond te dansen op stiletto’s. On stage was er een muzikaal duel uitgebroken tussen organist Arlan Shierbaum en Joe Bonamassa. Wie uiteindelijk won, was totaal onbelangrijk: het leverde goede muziek op en daar was iedereen tevreden mee. Beth had ondertussen de weg  naar het podium teruggevonden en ging er zelfs bij liggen toen de muziek verstilde om  zo fluisterend het nummer verder te zingen. Wanneer de muziek weer mocht aanzwellen, voelden we de power van de blazerssectie mooi doorkomen. 

Een van de heerlijkste nummers van deze avond was ongetwijfeld “Someday After A While“. Joe Bonamassa nam hier niet alleen het gitaarspel voor zijn rekening, maar deed hier ook de zang. Het werd heerlijke blues van de bovenste plank. Tweede gitarist Blondie Chaplin mocht tijdens dit lied ook even een solo brengen. De klanktechnicus moest wel weer even zoeken naar het juiste schuifje voor we ook effectief konden horen wat hij speelde, maar uiteindelijk was het zeker niet slecht. Alleen ging Joe Bonamassa er nog net een trapje boven toen hij opnieuw demonstreerde waarom B.B. King terecht toekomst zag in deze gitarist. Wie naar de Lotto Arena afgezakt was om te komen genieten van heerlijke blues, werd hier op zijn wenken bediend. 

“Strange Fruit” verdient zeker ook een vermelding. De sfeerzetting van het nummer was bij aanvang erg zwoel en dromerig. Joe Bonamassa startte met enkele zachte, mysterieuze klanken op de steel guitar om dan uit te komen op een sloom ritme. Tijdens het nummer nam dan geleidelijk de intensiteit toe in zang en gitaarspel. De laatste gitaarsolo van dit nummer was echt snijdend te noemen en illustreerde perfect de klaagzang die we even daarvoor ook in de Beth Harts zang terugvonden. 

In de tweede toegift hoorden we dan een nummer dat perfect aansloot bij de stem van Hart: “Nutbush City Limits” van Tina Turner. Al vanaf de eerste slagen op de snaren van de gitaar, werd het nummer herkend en was het publiek volledig mee in de sfeer. Alle remmen gingen nog eens lekker los en het rockte van jewelste. Dit keer was er geen solo voor Joe Bonamassa, maar zijn gitaarklanken waren wel duidelijk aanwezig en leverden een meerwaarde aan het nummer. We konden hier met volle overtuiging spreken van een meer dan geslaagde cover.

< Sascha Siereveld >

De setlist:

1. Them There Eyes (Billy Holiday)
2. Sinner‘s Prayer (Ray Charles)
3. Can‘t Let Go (Lucinda Williams)
4. For My Friends (Bill Withers)
5. Close to My Fire (Slackwax)
6. Rhymes (Etta James)
7. Something‘s Got a Hold on Me (Etta James)
8. Your Heart Is as Black as Night (Melody Gardot)
9. Chocolate Jesus (Tom Waits)
10. Baddest Blues (Beth Hart)
11. Someday After A While   (Eric Clapton)
12. Well, Well (Delaney & Bonnie)
13. If I Tell You I Love You (Melody Gardot)
14. Seesaw (Aretha Franklin)
15. Strange Fruit (Billy Holiday)
16. Miss Lady (Buddy Miles)
17. I love you more than you’ll ever know (Donny Hathaway)
18. Nutbush City Limits (Tina Turner)
19. I‘d Rather Go Blind (Etta James)