Recensie Vortex

Poëtisch met en duister kantje. Dat is Vortex van Compagnie Nova. In een oude elektriciteitscentrale wekt het gezelschap wind op. Ventilatoren staan opgesteld rond een cirkelvormig podium. Zij manipuleren plastic zakjes die als poppetjes aan het dansen gaan. Op de begane grond, dan weer in de lucht. Solo, pas de deux, met het ganse corps de ballet. Rustig en ingetogen, dan weer wervelend. Dirigent van het spektakel is een grote dikke man die alle dansers kansen geeft om het beste van zichzelf te tonen. Tot ie er mee ophoudt en verwoestend te keer gaat.

Vortex toont dus alpha en omega. Geboorte en dood. Opgang, opvang en ondergang. Ondertussen ontpopt of vervelt de reus tot een mens van vlees en bloed. Een die zijn schaduw omarmt, of er dan weer mee in de clinch komt te liggen. Naarmate de reus gewicht verliest, komt het menselijke, het verfijnde aspect van een persoon steeds meer in de spotlight. Het baren van een kind, uit een cocon komen om uiteindelijk bij je intieme zelf te komen, je kern … Vortex is prachtig in zijn eenvoud en zijn complexiteit tegelijkertijd. Hoe die ventilatoren met het plastic omgaan, is ronduit magisch. We zagen dezelfde techniek met doek in de opener van Peter Pan, het arenaspektakel van Music Hall eind vorig jaar. Toen al wisten we dat er met deze techniek veel meer mogelijk was dan we te zien kregen.

Dat werd nu bevestigd door Phia Ménard. Alleen al om het gewicht aan plastic dat de artiest meesleurt in het begin in een warme zaal, kan die onze bewondering opwekken. Vortex zit vol energie en magie. De locatie: een oude elektriciteitscentrale bezorgt en ongeziene meerwaarde aan het geheel. Nu al een van de sterkere voorstellingen van Zomer van Antwerpen 2013.

< Bert Hertogs >